اشعار

بی عصا آمد عصایش را زمین انداخـتند          پیش چشمش مصطفایش را زمین انداختند

حل مشکل‌های هر پ‍یری جوانش می‌شود          آه این مشکـل گشایش را زمین انداخـتـند

سخت است ببیند پدری کُـشته پسر را            اینگونه کند خـم پـسری پشت پـدر را

سخت است که بی‌یـار بماند دم پیـری            آن ریش سفیدی که ز کف داده ثمر را

چقدر پشت سرت نغـمـۀ یا رب کردم            روزها را به تماشای قـدت شب کردم

به قد و قـامت و قد قـامت زیبات قسم            عـدّه‌ای را بـه اذان تـو مـقـرّب کـردم

ای اکـبـرم که ثـانی روی پـیــمــبـری            آیـیــنـۀ مـحـمـد و بـازوی حــیــدری!

ای بهـتـرین مـحـدثِ شبـهـای حـادثـه            !لب باز کن که شمس و قمر هست مشتری!

خَلق و خُلق نبوی سیرت پیـغـمبر داشت          اربـاً اربـا بـدنی در وسط محـشر داشت
اشـبه الـنـاس حـرم، هـسـتی لـیـلا اکـبـر          بـاغـی از لاله به روی بدن پرپر داشت

سوی میدان رفتنت اصرار میخواهد مگر؟           شوق چشمت از پدر انکار میخواهد مگر؟
تو خودت پیغمبری و وارث تیـغ دو سر           رزم شیر پهلوان هـشدار میخواهد مگر؟

بین هـمـهـمـه به لشگـر کـفّـار آمده            بر جـنگ کـوفه احـمد مخـتـار آمده

انگار این جـمالِ جمیل پیـمبر است            یا حـیـدر است اینکه به پیکـار آمده

چقدَر تـیر و سنـان در تن اکـبر مـانده            خنده بر روی لب این همه لشکر مانده

بین این دشت تـمـام تن او پـخـش شده            هر طرف قطعه ای از پیکر اکبر مانده

چـقـدر سخت کـشیـدی نـفـس آخـر را            ریختی در وسط معـرکه بال و پَـر را

یـادگـار پـدر خـاک، به خـاک افـتادی            رنگ تکـرار زدی خـاطـرۀ مـادر را

ساقیا رنگ عطش نقش خیام است بیا            نقطه نقطه سخن از خشکی کام است بیا

بـرق چـشم تو و خشم تو برای دشمن            یا اخـا تـیـغ کـشـیـده ز نـیـام است بـیا

ساقی بریز باده که فصل شراب شد            بر ما مـدال نـوکـریت انـتـساب شد

مسلم پس از نگـاه کـریـمانۀ تو بود            در خانۀ عـلی به گـدایی حساب شد

دیـده‌ام در کـربـلای دسـت تـو            عـالـمـی را مـبـتـلای دست تو

کربـلا اینـقـدر شیـدایی نداشت            بی‌تو و بی مـاجـرای دست تو

ترک به روی لبت از خجـالت افـتاده            و رد نـیـزه به روی کـمـانـت افـتـاده

پس از نیامدن و چند لحظه تاخـیرت            درون خـیـمـه رقـیـه به لـکـنت افتاده

آیــۀ انـّـا فــتــحــنــای  قــیـام کــربــلا            آیـت الله مـعـظـم سـیـد ارض و ســمـا
حضرت ذُخر الحسین آیینۀ لطف خـدا            یابن قتال العرب یابن عـلی المرتضی

آه از آن دم خیمه‌ها در اضطراب افتاده بود           حـضرت سـقـا کـنـار نهـر آب افتاده بود

هم امیـد تشنـگـان هم قـوّتِ قـلب حـسین           هـم تــمـامِ آرزوهای  ربـاب افـتـاده بـود

پُـر از گـره شده کـارم گره گـشا افتاد            عـلـیِ در نـجـفـم بـیـن کــربــلا افـتـاد

چه زخمها به تنش بود و باز ناله نکرد            به فکر غربت من بود و بی‌صدا افتاد

چون عطش را مدار ابالفضل است            روضـۀ روزه دار اباالـفـضل است
بـا هــمـان مَـشـک خــالـی و پــاره            ســاقی روزگـار ابـا الـفـضـل است

در بیـن این شب ها شب تو فرق دارد            چون بیـن ما اصلاً تـب تو فـرق دارد

از پرچمی که روی دوشت فخر میکرد            مـعـلـوم شـد که منـصب تو فرق دارد

شهسوار عشق چون آهنگ میدان می‌کند           خاطر جمعی چو موی خود پریشان می‌کند

اشک خونین می‌چکد از دیده بر دامان صبر           هر زمان یاد از جوانان و عزیزان می‌کند

تو شیـر شیـر خـداونـد اکـبری عباس!            تو ذوالفـقار حسینی و حیـدری عباس!

قسم به دیده و دستت که شد فدای حسین            همیشه دیـده و دسـت بـرادری عباس!