اشعار

این بیرق و سیاهی ماتم مقدس است            آب و هوای تکیه برایم مقدس است

اشک برای تو بخدا ارث مادری ست            این قطره های جاری شبنم مقدس است

نام حـسین را که نـوشتـم قـلم گریست            اول قـلم گریست سپس دفترم گریست

هر چند باعث همۀ گریه ها (غـم) است            اما همین که داغ تو را دید غم، گریست

حـسیـن آییـنـه دار جـمـال توحید است            حسین جلـوه نـمای جـلال توحید است

حسین منحصراً واصل الی الحق است            حـسین مـظهـر تام کـمـال توحید است

پخش سبک

مـا بـرای حسینـیم، نوکـرای حـسیـنـیم            عـمـریه زیـر دین کـربـلای حـسیـنـیـم

کربلا عرش اعلای دنیاست            کـربـلا قـبلۀ سیـنه زنهاست

پخش سبک

ای کـریم کـریما حـسین جـان            لالۀ سـرخ زهـرا حسیـن جان

ما هـمه سـائـل کوی عـشـقـیم            فَـتَصَـدّق عَـلَـیـنـا حسین جـان

پخش سبک

بـاز در شـور و نـوای مـسـلـمـم            خونجگـر بهـر عـزای مـسـلـمـم

مـسـلـم آن اهل غـم و آه حـسـین            دومـیـن قــربـانـی راه حــسـیـن

پخش سبک

تو سفـیـنـة النجاتی، سـاقـیِ آب حـیـاتی           کشته امر به معروف، تو قتیل العبراتی

الگوی هر مسلـمانی ** فـدای دین و قـرآنی ** بر جـسم عـالمی جانی

پخش سبک                           حضرت مسلم بن عقیل علیه السلام

کوفه میا حسین جان، کوفه وفـا ندارد            کـوفی بی مـروت شـرم و حـیـا ندارد

گردد به شـهـر کـوفه مسلم فـدایت آقا            در کوچه های غـربت گِریَم برایت آقا

پخش سبک

گر آمده ایم اینجا، ما زائـر مولاییم            دعوت شده از سویِ،صدیقۀ کبراییم

بـا کــوه گــنـاه و، بـا دیـدۀ گـریـان            گل کرده به لبها، آوای حسین جـان

غـروب بود هراسی به خیمه گاه افتاد            غـروب بود که در بیـن قـتـلـگـاه افتاد

نگاش سمت حرم بود و بر زمین می‌خورد            پـنـاه اهـل حـرم بود و بـی پـنـاه افـتـاد

آه از آن روز که جان از تن خواهر می‌رفت           سنگ ها بال زنان سوی برادر می‌رفت

آسمان ها و زمین داشت به هم می‌پیچید           سمت گودال کسی دست به خنجر می‌رفت

بگـذار با تو این شب آخر به سر شود            ای وای اگر که امشب زینب سحر شود

هر چه به صبح واقعه نزدیک میشویم            از غـصـۀ تـو دلـهـره‌ام بـیـشـتر شـود

يكي بال و پرش آتش گرفته           و چـشمان ترش آتش گرفته

ز سوز تشنگي در بين خيمه           تـمـام پـيـكـرش آتـش گرفته

نفرین به نیزه‌ها که تو را می‌برند، حسین!           نفرین به کوفیان که درین لشکرند، حسین!
آه از غروب روز دهم، این چه مغربی ست           سردارهای عشق، چرا بی‌سرند؟ حسین!

آیه‌های نـور باش، مثل مـادرم که بود            یک زن غیور باش، مثل مادرم که بود

من فدای دین شوم، مثل مادرم که بود            خواهرم صبور باش، مثل مادرم که بود

سپهر چشم من خسته حال بـارانیـست            به دور خیمه علمدار در نگـهـبانیـست

شبی دگر ز سحر مانده، جمعمان جمع است            فضا صمیمی و این شام؛ شام پایانیست

گردن گرفت داغ مرا شانه های اشک            خون می چکد ز هر مژۀ من به جای اشک

دور از نگـاه دخـتـر تو، جـای مـادرم            کردم پس از نماز برایت دعای اشک

افـتاده ای روی زمین و سـر نداری            در این بیابان یک نفـر یاور نداری

ازبس جراحت بر تنت جا خوش نموده            یک جای سالم در همه پیکر نداری

نگـاهِ خـستۀ زینب، به دشتِ عـاشورا            نفـس نفـس زد و افـتاد، دخـتـرِ زهـرا
تـمـام شد، هـمـه رفـتـند، او فـقط مانده            میانِ خیمه ای از دود و آتش و زن ها

خواهم نـشست آینه سان در برابـرت            تا بنگـرم به چـشم عـلی رزم آخـرت

ای آفـتـاب بر سـر سـرنـیـزه‌ها بتاب            قرآن بخـوان برای تسلای خواهـرت