اشعار

سبط اکبر! به پیـمبر چه شباهـت داری           نـکـنـد آمــده‌ای قــصـد نــبــوّت داری؟

بی سبب نیست که بر سجده می‌افتی هرشب           به روی شـانـۀ خـود بـار امـامت داری

مـاه خـداست روی تمـاشـایی حسن            عرش صفاست مجلس شیدایی حسن

مجنون شود هرآنکه ببیند سحر گهی            یک جـلـوه از تـبـسّم لـیـلایی حسن

تـنـش را با دم تـکـبـیر بُـردنـد           کنارش دست بر شمشیر بردند

ملائک پـیـکـر پـاک حـسن را           به سوی فـاطـمـه با تیـر بردند

هرکس که بر کـریـم پنـاهـنده می‌شود            دل مـُرده هـم اگر برسد زنـده می‌شود

آنقـدر می‌دهـنـد که شـرمـنـده می‌شـود            آیا به روز حـشر سـرافکـنـده می‌شود

بـالا بیـار زهر عدو را میـان طـشت            آری بـده تـمـام غـمت را نشان طشت

تازه بهار غـربت تو رونـما شده است            گل کرد باغ خاطره‌ات در خزان طشت

داستان عـشق او عـمر یک ازل دارد            با دو چشم او تنها عشق راه حل دارد

بین شعر عاشورا بیست و سه غزل دارد            ده بهار و سیزده تا کندوی عسل دارد

نیـمۀ شب زهـر بر داغ دلـم کـاری شده           غربتم در خانه‌ام عمریست تکراری شده

خون دلهایی که خوردم از لبم جاری شده           خواهـرم زینب کجایی موقـع یـاری شده

عـمری در آشیـان غـریب مدینـه‌ایم           مـا از فـدائـیـان غـریب مـدیـنـه‌ایـم

ما را صدا زنید نمک گـیر مجـتبی           مـدیـون لـقـمه نان غـریب مدیـنه‌ایم

در میان این قـبـیـله ما گـدای زیـنـبـیم            ما حـسیـنـیون همیشه زیر پای زینبیم
زندگی اش را سراسر وقف محبوبش نمود            گریه کن های غم و درد و بلای زینبیم

آشــفــتـه‌ام شـبــیــه دلِ بــی‌قـــرارهــا            بی رنگ و روست،روی تمام بهارها

از آیـنـه نمی‌شود هـیـچ انتـظار داشت            وقـتی نشسته است به رویـش غـبارها

می‌رسد بر دل تو بغض صدایم یا نه؟            می‌شـود بـاز به درگـاه تو پـایـم یا نه؟

بـنده‌ای آمـده با روی سیاهـش هیـئـت            می‌دهد صاحب این خـانه بهـایم یا نه؟

بیرون دویدم من ز خیمه، گریه کردم            رأس تو را دیدم به نیـزه، گریه کردم

مـن در پـی هـر کـودک تـنـهـا دویـدم            بعد از تو یک روز خوش از دنیا ندیدم

با خود اینگونه بیاد آورم اینک سخنت            چاره‌ای نیست بجز سوختن و ساختنت

گفتی آنروز:خدا کشته مرا خواسته است            دیدم از عهد و وفایت که بخون خفته تنت

برگـشتـه‌ام بـه کـربـبـلا یا اخـاالغریب            بـی تو دگر فـتـاده‌ام از پـا اخاالغـریب
قـدّم ز غـصه‌های تو شد تا اخاالغریب            بعد از تو نیست خیر به دنیا اخاالغریب

شبـیـه جـام، که دنـبال بـاده آمــده است           برای رفعِ عطش دل به جاده آمده است

دلی که اهـل نـظـر می‌شـوند تسـلیـمش           اراده کــرده‌ای و بـی‌اراده آمــده اسـت

آورده‌ام بـهــر  زیـــارت کـــاروان را            یک کاروان از یـاس های ارغـوان را

بـالا سـر و، پـایـینِ پـا، فـرقـی نـدارد            بـنـشانـده‌ام پیـش تو این قَـدّ کـمـان را

اربعـین شد باز هم از قـافـله جا مانده‌ام           گوشۀ هـیأت من غـمدیـده تنها مـانـده‌ام
کربلایم گیره یک گوشه نگاهت مانده و           از خوراک و خواب و از روز و شب آقا مانده‌ام

اول شـعــر تـبــرّک شـده بـا بـسـم الله            ابــتـدای هــمــۀ مـرثـیـه هـا بـسـم الله

هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله            هـرکـه دارد هـوس کـربـبلا بـسـم الله

زیـنـبـم من که عـلـمـدار غـمم           بـه خــدا قـافـلـه ســالار غـمـم

من که پـیـغـمـبـر رنـج و آهـم           مـن سـفـیـر ابـی عـبــدالـلـهــم

باید نشست و از برکـاتى چنین نوشت            تا روز حشر از حسناتى چنین نوشت

از کـشتـى وسیع نجـاتى چـنین نوشت            از شور بهتر از عرفاتى چنین نوشت