اشعار

هیچ کس مانندِ عـبـاسـم مرا یـاری نکرد           هیچ کس مثل ابوفـاضل عـلمداری نکرد

دست از دست و سر و هستیِّ خود آری کشید           با مُواساتش کسی اینگونه دینداری نکرد

هم میان دست و بازو فاصله افتاده است           هم میان هر دو ابـرو فاصله افتاده است

تیر سوزن شد، که دوزد پیکر او را به هم           بین اعضا از همه‌سو فاصله افتاده است

ناگهان دور و بر شیر حرم غوغا شد            سـر ذبـح قـمر هاشـمیـون دعوا شد

دشمنان هلهله کردند همین که افتاد            سنـد غـارت امـوال حـرم امضا شد

علـقـمه گـفـتم و دیدم دلم از پا افتاد            یاد لبهای عـلی اصغر و دریـا افتاد

علقمه گفتم و دیدم که سواری بی دست            تیر آنقدر به او خورد که از نا افتاد

دیدم خودم بال و پرت می‌ریخت عباس            دشمن چگونه برسرت می‌ریخت عباس

می‌خـواستم‌ جمعـت کنم‌ تا خـیـمه آرم            دیدم دوباره پیکـرت می‌ریخت عباس

چه بلایی است خدایا به سرم آمده است            از ره دور غـمی در نـظـرم آمده است

تا پـذیرای غـمی سخت شوم، بار دگر            اشك غـم بـدرقـۀ چـشم تـرم آمده است

چشمان خیس علقمه امواج رود بود            آن روز رود، شاهد کشف و شهود بود

آن روزِ سرخ، علقمه محراب کوفه شد            در دست ابن ملجم میدان، عمود بود

دلـم تنگ پیمبر بود، پیـغـمـبر شدی اکبر           هوای رزم مولا داشتم حـیدر شدی اکبر

تو را با خون دل اینسان بزرگت کرده‌ام بابا           قدم خم شد شکستم تا کمی اکبر شدی اکبر

ای مـصـحـف پـاره پـارۀ مـن            خـورشـیـد و مه و ستـارۀ من
داغـت بـه جـگـر شـرارۀ مـن            ثـــارالــلـه و ابـن ثـــارۀ مــن

ماهم به خون نشست و سرشکم ستاره شد            قــرآن آیــه آیـۀ مـن پــاره پــاره شــد

داغ رسـول بـود بـه قـلـبـم ز کـودکـی            تکـرار آن به داغ جـوانـم دوبـاره شـد

بنـشیـنم و از سوز جگـر ناله برآرم            بر صورت خونین تو صورت بگذارم

بردار خدا را سری از خاک و دعا کن            تا من به سر کشتۀ تو جـان بسپارم

ماهم فـتاده بر خاک با جسم پاره پاره            ای اشک ها بریزید از دیده چون ستاره

جزمن که همچو خورشید افروختم دراین دشت            کـی پـاره پـاره دیـده انـدام مــاه پــاره

ای علی جان چه شده؛ قامت تو تا خورده            نـازنـیـنـم چـقـدَر بر بـدنت پـا خورده

روی جسمت چقدَر تیر و سنان می بینم            اینـهـمه زخـمِ گِران بر دل بابا خورده

یوسف من چاه را با نیزه‌ها حس کرده‌ای            پنجۀ ناپاک صدها گرگ را حس کرده‌ای

چشم هایم را تماشای تو غافل گیر کرد            عضوهای اربأ اربایت پدر را پیر کرد

شـکـر خـدا زره ز تـنت در نـیامده            با چنگ گـرگ پیرهـنت در نـیامده

یک دشت اکبر و پدری پیر و یک عبا            حـتـی ز عـهـدۀ کـفـنـت در نـیـامده

از سـيـنـه اگـر چه می‌كـشم آه برو            حـالا كه شـدي تـشنـۀ اين راه بـرو
بي تاب سفـر اگر چه هستي بگـذار            تا خـوب تـو را ببـيـنـم آنـگـاه بـرو

عـاقبت جان من از سینه به در می‌آید            بسکه از جوشن تو پـاره جگـر می‌آید
نـکـشیـدی نـفـس و من نـفـسم بنـد آمد            بی تو عـمـر نفـسـم زود به سر می‌آید

غنچه ای بودی و پرپر زدنت کشت مرا            به روی دست دلاور شدنت کشت مرا

تک پسرها همه دلگرمی مـادر هستند            یکی یکـدانـۀ مـادر شدنـت کـشت مرا

به پای روضه نشستیم و اشک ناب شدیم            قنوت گـریه گرفـتیم و مستجـاب شدیم

و ما که در پی خورشید نیزه ات بودیم            شبـانـه نـور گرفـتـیـم و آفـتـاب شـدیم

گریه وقتی میکنی مادر، قـدم خم میشود          نـور چـشـم من شبـیه چشم تو کم میشود

دست و پا که میزنی من دست و پا گم میکنم          با زمین و آسمان در خیمه حرفم میشود