اشعار

وقـتی عـبا را بر سر خود می‌کـشیدی            بـنـد امـیــد عــالــمـی را مـی‌بُــریـدی

هربار می افتادی و می‌گفتی ای کاش            آه ای عـصای پـیـری من می‌رسیـدی

عـبا کـشیده به سر غربتی نهـان دارد            نگـاه زار به این حالـش آسـمـان دارد

به یک قـدم نـرسیـده دوبـاره می‌افـتـد            مشخص است تنی زار و ناتوان دارد

افتاده‌ای بر روی خاك و پَر نداری            جـز دیـدۀ تر مونـسی دیگـر نداری

آنقدر غـربت می‌چكد از جسمت آقا            ناخـواسته می‌گـویمت مـادر نداری

به هجـران، زارى دلهاى خـونـيـن            ز حـد بـگـذشت يـا خـتـم النـّـبـيّـن!

ز اشـك و آه مـهـجـوران بـی‌تــاب            جهـانى غـوطـه زد در آتـش و آب‏

بر بـاد داده عـاشـقی خـاکـستـرم را            وقتی تو را دیـدم زدم قـیدِ سـرم را

ایل و تبارم عـاشـق ایـل و تـبـارت            نذر ِتو کردم والـدین و هـمـسرم را

بـیـا ای مـادر و ای دخـتـر مـن            دم آخـر تو بـنـشـیـن در بر مـن

مکن زاری که من طاقت ندارم            ببـیـنم اشک چـشمت کـوثـر من

بـروی داغ بدی بر جـگـرم می‌ماند            اشک در حـلقۀ چشمان ترم می‌ماند

من گل یاس بهشتم بروی می‌سوزم            تو بمانی به برم برگ و برم می‌ماند

مدیـنـه، چه کـردی رسـول خـدا را            گـرفـتـی ز مـا خــاتــم‌الانــبــیــا را
چه بیـدادگر بود، این چرخ گـردون            که خاک یتیمی، به سر ریخت ما را

غـار حـرا دلتـنگ شبهـای تو مانده            در حسرت یک بوسه از پای تو مانده

رفتی ولی در قلبهای دشمن و دوست            آن چهـره و لبخـند زیـبای تو مانـده

رفتی و دست مهربانت رفت در خاک            رفتی و از داغت عزادارند افـلاک

با خویش بردی آن نگاه مهربان را            آن رحمت جاری و پاک و بیکران را

اسلام، تا پیـمبـر اعـظـم رسیـدن است            بعد از رسول بار ولایت کشیدن است

بعد از نبی، هنوز تنش مانده بر زمین            نـوبت به آه و نـالۀ زهـرا شنیدن است

روزی که قـلبم داغ دار مـادرم بود            بابا دلم خوش بود دستت بر سرم بود

بابا دلم خوش بود هـستی در بر من            هستی همیـشه هم پـدرهم مـادر من

دو چشم بی رمق وا کن پدر جان            غـم مـا را تـمـاشـا کـن پـدر جـان

هـمه پشت و پـنـاه مـا تو هـسـتـی            نظـر بر حال زهـرا کن پدر جان

حوادثـی‌ست کـه قلـب مدینـه می‌لرزد            مدینه چون دل امّت بـه سینه می‌لرزد

سپاه شب، شده مست تصرّف خورشید            نسیم، شعله شد و در فضا شراره کشید

بوی غم می‌آید از شهر رسول            بـوی اشک حـیـدر و آه بـتـول

آسمـانی ها همه دل بی شکـیب            بر لب شـیـر خـدا امـن یـجـیب

آسـمـان مـدیـنـه غـمـبـار است            شهر، آشوب و کار دشوار است

بعد از این مکر و حیله بسیار است            چشم های عـلی گهـربـار است

رفـتي و بي تو راحـتي از ما گريخـته            شادي ز قـلـب فـاطـمـه بـابـا گريخـتـه
امّت دگـر ز خـانـه مـا پـا کـشـيـده‌انـد            چندان که خـنده از لب زهـرا گريخته

زهجران تو اشک من روان شد            زبـان درد مـن آه و فــغــان شـد

تو رفتی و پس از تو ای پدرجان            عـلـی تنهـاتـرین مرد جهـان شد

کار و بار دو جهان ریخت بهم غوغا شد             چشم زهـرا و عـلی بعدِ شما دریا شد

رفتی و خنده به کاشانۀ تو گشت حرام            رختِ مشکیِ یتـیـمی به تن زهـرا شد

ای عرش زمین بوست ای چرخ زمین گیرت            ای دست قضا دائم در پـنجۀ تقـدیـرت

هم پای رُسُل بسته در حلقه زنجـیرت            هم قلب ملک روشن در مکتب تنویرت