اشعار

ای دسـت تـو تـلاطـم امـواج آب‌هـا            ای سـایـه‌ات نبـود هـمه اضـراب‌ها

"فـهـمـیـده‌اند جـاذبـۀ توست عـلّت"            نشکستن غـرور زمین از شهاب‌ها

تا نور قمر هست به سر، سایه سری هست            هر جا که علم رفته به بالا، خبری هست

هر جا که خط و خال و قد و قامت و ابروست            دنبال سرش چشم و نگاه و نظری هست

ذکـرت ای عباس مستم می‌کند           مست چون جـام الـستم می‌کند

گرچه اهل عـقل تکـفـیرم کنند           عـشق، تاسـوعا پـرستم می‌کند

ای بسته به دست تو دل پیر و جوان‌ها            ای آنکه فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها

تا عـطـر تو آمـد غـزلـم بـال در آورد            آزاد شـد از قـیـد زمـان‌ها و مـکـان‌ها

ای لشکر حق را سر و سردار اباالفضل           وی دست علی در صف پیکار اباالفضل

هم خون حسین بن عـلـی در تن پـاکـت           هم روح تو در پـیـکـر ایـثـار اباالفضل

ای ماه بنی‌هاشم عشق است شعاعت را           در پَرتُو نور خویش دریاب جماعت را

تـو عـبـد حـسـیـنی و ما بـنـدۀ درگـاهت           هـنگـام عـطـا کردن بگـذار قـنـاعت را

نـذر چشمان تو کردم، این دل بی‌ادعا را           گوشۀ چشمی به من کن، ای فضیلت را تو مولا

یک غزل نذر دلم کن، یک تبسم نذر چشمم           تا بگویم من برایت، یک « غزل لبخند » زیبا

نـفـس مـی‌کـشم در هـوای شما           دلم روشن است از دعای شما

من از چشمۀ عشق دارم وضو           بود قــبـلـه‌ام خـاک پـای شـمـا

بین میدان قـاسم است یا مـاه تابان آمده؟           سیـزده سـاله تـریـن پـیـرِ جـوانـان آمـده
بس که با هیبت رسیده من نفهـمیدم دگر           یک تـنـه او آمـده یـا کـل گـردان آمـده؟!

ای گـل ریحـان بُـستـان حـسن           قاسمی و روح و ریحان حسن

سرو، مات از قامت دلجوی تو           ماه، حـیران شد ز ماه روی تو

بر لـبـت غـیـر ثـنـا گـفـتن معبود نبود            در صـدای تو بجـز نغـمـۀ داوود نبود
راه افتادی و من پشت سرت می‌گـفتم            یـادگـار حـسنـم رفـتـن تو زود نـبود؟

چگونه جـسم تو را تابه خـیمه‌ها ببرم            تو تـکّـه تکـه‌ای بـاید جـدا جـدا بـبـرم

نـشـسـتـه‌ام به کـنـار تـن تو مـی‌گـریم            به فکر رفته‌ام آخـر چسان تو را ببرم

اعـجـاز مجـتـبـایـی و آقـا شـدی ولـی            خود کوه طور هستی و موسی شدی ولی
عـمّه به قـد و قـامت تو فـخـر می‌کـند            شاگرد دست حضرت سقـا شدی ولی

پشت خـیـمه قـدم‌زنـان به دعـا            داشـت بـا درگــه خــدا نـجــوا
ای خـدا عـاشـق عـمـو هـستـم            تو خودت راضی‌اش کن از دستم

چه خوش است رنج و محنت به ره وفا کشیدن           چه خوش است ناز جانان همه را به جان خریدن

چه خوش است جان سپاری به قدوم چون تو یاری           به منای کـربلای تو شها به خون تپـیدن

غم در دو چشمش بود و سویش ریخت بر هم           یک لحظه ناگه رنگ و رویش ریخت بر هم

خیـره شده تنهـا به سوی دشت و گودال           یک باره اصلا گفت و گویش ریخت بر هم

بچه شیری ز حرم اشک فشان بیرون زد            نوجوانـیِ حـسن، مـاه نشان بیرون زد

نسلِ صفّینیِ خورشید وَشان بیرون زد            تازه رزمنده که فریاد کشان بیرون زد

عـبداله‌مـو روح و تن و جـان عـمـویم            جـان میـدهم امـروز به دامـان عـمویم

دست و سر و رویم همه قربان عمویم            شرمنده من از این لب عطشان عمویم

پـرسـتـوی حــریـم کـبــریـایـم           کــبــوتـر بــچــۀ آل عــبــایــم

نمی ترسم اگر بارد به من تیر           که من با تـیـر بـاران آشـنـایـم

کُشتۀ دوست شدن در نظر مـردان است           پس بلا بیـشترش دور و بر مردان است

یـازده سـالـه ولـی شـوق بـزرگـان دارد           در دل کـودک این‌ها جگـر مردان است