اشعار

دمی که جان ز تنِ محتضر جدا بشود            همان دم است که دلبر ز بَر جدا بشود

خودت بگو که شدی مجتبای این صحرا            بگـو چگـونه پـسر از پـدر جـدا بشود

کردی به خونت نیـزه‌ها را آبـیاری            شاید بروید صد نیـستـان از بهاری

من منتظر بودم که شاید باز گردی            مُـردم میان خیمه از چشم انتظاری

از نسل حـیدرم، حسنی زاده‌ام عمو            از کوچکی به دست تو دلداده‌ام عمو
با سن و سال کـوچکـم آماده‌ام عمو            افـتاده‌ای زمین و من افـتاده‌ام عـمو

وقتی که از حـال عـمویش با خبر شد            آتش وجودش را گرفت و شعله‌ور شد
از دسـتهای عـمّـه دست خود کـشید و            فـریـاد زد: عـمه دگـر وقـت سـفـر شد

دست در دست کسی که جگرش غم دارد            داشت می‌دید که اربـاب، سپر کم دارد
داشت می‌دیـد حـسیـن بن عـلـی افـتـاده            و حـرامی به سرش نـیـزه دمـادم دارد

زیـنـبـم، عـقـل، پـریـشـان مـن است            عشق، سرگـشته و حیران من است

رو کـنـم بــرگـۀ دیـگـر در عــشـق            وقت جـانـبـازی طـفـلان مـن اسـت

صف کشیده می‌رسد آن حیدر زهرا نشان            تا دهـد آداب سر هـدیـه نمـودن را نشان

در دوستش حاصل عمرش دو رعنا نوجوان            در پی اش الله اکبر گو همه هـفت آسمان

رو سفیدم میکنند و فخر مادر می‌شوند           نوجـوان‌هایم سپـرهای بـرادر می‌شوند

این پسرها پیـشکـش‌های من وعبدلله‌اند           صحبت جنگ وجدل باشد قلندر می‌شوند

این دو فـرزنـدان بنـت الـحـیـدرنـد            وارث رزم عــــلــی اکـــبــــرنــــد

هست خـون شـیـر در رگ هایشان            هم دلـیـرنـد این دو، هـم نـام آورند

دو قطعه ابر که فصل نگاهشان باران            دو چشمه عاشقِ رفتن، دو رود بی پایان

دو تا نسیم بهشتی پُر از لطافت عرش            که می‌وزند در اطراف عرش الرحمان

ما غـنچه های نورس گـلزار زینبیم            ما تحـفه های او به تو دلدار زینـبیم

گل هدیه می‌کنند به هم، عاشقان پاک            ما هم دو گل ز پهنۀ گـلزار زینـبـیم

گفتن از زینب و عشقش به تو کار زهراست            زینبی که همـۀ دار و ندار زهـراست

پـرورش یافـتـۀ باغ و بهار زهراست            باعث فخـر همه ایل و تـبار زهراست

شكوهِ عاطفه را بینِ معجـرش می‌برد            دعـایِ قـافـله‌ای در پیِ سـرش می‌برد

به سمتِ قبله گرفته قـنـوتی از حاجت            در آرزویِ اجابت به مَحضَرش می‌برد

بعد از علی اکبر عوض شد کربلایت            حتی عوض شد نـاله‌هایت گـریه‌هایت

غـیـر از زمـانـی که رقـیـه پیشت آمد            کـمتـر شنـیـد اهل حـرم حـتی صدایت

لشکر کوفه به میدان دو برادر می‌دید            کـربلا بار دگر عرصۀ محشر می‌دید

وقت تکـبـیـر شد و گـفت که ماشـاالله            پـسـر فـاطـمـه رزم دو دلاور مـی‌دیـد

آخر کمی بخـواب چرا گریه می‌کنی            با سیـنـۀ کـبـاب چـرا گـریه می‌کـنی

با نـاله نبـض تو چـقـدر کُـنـد می‌زند            با بغـض در گـلـو نفـست تُـند می‌زند

با لب تـشنـه نـگـاهـی پُـر تـمـنّـا می‌رود          ساحـل چشمی به استـقـبال دريـا می‌رود
با دعـا چـشم تری باشد يـقـيـناً با شتـاب          روی بال عرشيان تا عرش اعلا می‌رود

از آن طرف قمرش روی نیزه کامل شد          از این طرف سرت از روی نیزه نازل شد

 غـروب روز دهــم بـود عــمـه‌ام افـتـاد          عـبـای خـونی تـو تـا به دوش قـاتـل شد

در میان میکـده ساغر به دردم می‎خورد          باده وقتی می‎شود کوثر به دردم می‎خورد

دست‎های خالی‎ام خالی بماند بهـتر است          این که هستم پیش تو نوکر به دردم می‎خورد

من سـه سـالـه سـنـد ظـلـم به آل اللهـم            آســمـان عـلـی و آل عـلــی را مـاهــم

بـی سبب نیست اگـر راه به دلهـا بُردم            عشق را ارثیه از حضرت زهرا بُردم