اشعار

شمشیر و تیغ و نیزۀ خود را گذاشتند            خورشید را مُقَـطَّعُ الاَعضا گذاشتند

وحشی شدند و موقع تقسیمِ غارتش            بر مُصحَفِ شریفِ تنش پا گذاشتند

نگاه کردن اشک تو خواهرم سخت است            صبور باش که این حرف آخرم سخت است

دگـر زمـان جـدایـی شـده، دعـایــم کـن            سفر بدون تو ای یار و یاورم سخت است

ای روح من، بـرادر با جـان بـرابـرم            آهـسـتـه تـر بــرو ز بَـرِ مـن بـرادرم

چشمان من بدون تو بی نـور می‌شوند            ای نور دیدگان مـرو اینگـونه از برم

از دودِ آه؛ آیـنـه هـا تــار مـی‌شــود            تو می‌روی و حالِ دلم زار می‌شود

پـنجـاه سـال دل نگرانیِ من گذشت            دنیایِ بی تـو بر سـرم آوار می‌شود

وداع آخر تو داشت طرح غم می‌ریخت           دلم به پشت سر تو به هر قدم می‌ریخت

گـرفـتـه پـای تـو را دسـت الـتـمـاس دل           نماندن از تو و اشکی که دم به دم می‌ریخت

وای اگر امشبِ این دشت به فردا برسد           شـیـون و گـریـه و آهـم به ثـریـا برسد

به لب خشكِ تو دِق میكنم از غصه اگر           تیغِ خورشید بر این پهنه صحـرا برسد

آن شب که بودی انتخاب ظلمت و نـور           قومی در آغوش خدا، قومی ز حق دور

یک سو صف حق، سوی دیگر بود باطل           قـومـی پـی دلــدار و قــومـی بــنــدۀ دل

دو قدم رفته و، می‌خواست پدر، برگردد            سرِ گـهـواره به آغـوش پـسر برگردد

شوق دیدار پسر می كشدش از میدان            ظاهرا از سـرِ تكـلـیف، نظر برگردد

"هَل من مُعین" شنیدی و ابیات ناب را            دادی به شیـوۀ خودت آخـر جـواب را

اذن شهـادت است در اعـماق گریه‌ات            تنهـا به این بهـانـه طلب کردی آب را

هُـرم لبـهـای تو آتش زده جانم پـسرم            قـصـۀ آب بـرای تـو بـخـوانـم پـسـرم

پـسر سـاقـی کـوثـر به چه کاری افتاد            کـشتـۀ طعـنـۀ این زخـم زبـانـم پـسرم

پس از تو اشک عالم را بگیرم            ز غـم جـان مـحـرم را بگـیـرم
نمی شد دیـرتر می‌آمد این تـیر            نـشد از شـیـر طفـلـم را بگیرم

رزق اشک من اگر خوب مقرّر گردد            مـژه بـایـد به شـما که بـرسد تر گردد

یـعـنـی آنـقـدر که تـا نـام ربـابـت آمـد            گـریـۀ نـوکـرتـان چـنـد بـرابـر گـردد

از روی دست‌های پدر بال و پَر گرفت            نـالـیـد و خـنده را ز لبـان پـدر گرفت

احسـاس کرد تیر، پــدر را نشانه کرد            با حنجرش برای امامــش سپر گرفت

روز عاشورا درآن جوش و خروش            شد زمین از خـون یاران لاله پوش

آمـد آوائـی از آن صحـرا به گـوش            بـاغــبـان بــاغ گــلـهـا زد خـروش

از گریه‌ات شکستم و عالم خراب شد           سهـم تـمـام ثـانـیـه‌ها اضطـراب شـد

تیری رسید و صحبت من ناتمام ماند           گـفـتـم که آب؛ تیـر برایم جـواب شد

با چه رو خـیـمه بَرَم این سرِ آویـزان را           چه کنم مشکلِ این حنجر خون ریزان را

به سفـیـدیِ گـلـوی تو کسی رحـم نـکـرد           رسمِ کوفی است بگیرند هدف، مهمان را

تیر آمد و درست به حلقت فرو نشست           در سینه‌ام دومرتبه رازی مگو نشست
جایی که بوسه گاه من و مادر تو بود           بـاور نمی‌کـنـم پـر تـیـر عـدو نـشـست

آمد از آن میـان و تو را انتخـاب کرد            تیری که صورت پدرت را خضاب کرد

آمـد پـــدر بـرای تـو آبــی طلـب کـنـد            دشمن چگونه شد که پدر را جواب کرد؟

تا که داغت به دلِ شعله ورِ گهواره ست           دلِ خلق دو جهان خونْ جگرِ گهواره ست

تا زمـانـی که برای تو نـشیـمـن گاه ست           سایـۀ بال مَلـَک رویِ سـرِ گهـواره ست

به خـدا هیچ کـسی مثل تو اکـبر نشده            پـسرم هیچ کسی مثـل تو بـی‌پـر نشده

رفتنت ولوله‌ای در حرم انداخته است            عمه‌ات هیچ کجا اینهمه مضطر نشده