اشعار

حس من این است هردم بی‌وفاتر می‌شوم            دائما از یوسف زهـرا جـداتر می‌شوم

اشک هـایش را نمی‌فـهمـد دل آلـوده‌ام            هر چه یادم می‌کند بی‌اعتناتر می‌شوم

مـا از ازل اسیـر پـریـشـانی تـوأیـم            دنـبــال دیــدن رخ نــورانـی تـوأیـم

ما ورشکسته‌ایم... نگاهی، ترحّمی            محتاج یک عطای سلیـمانی تـوأیـم

می‌رفـتـم و گـدازه صفـت می‌گـداختم            تـا دیـده‌ام یـکـایـک شان را شـنـاخـتم

رد گشتم از صف صدقات و نگـاه‌ها            در هـر ردیـف قـافـیـه‌ها را نـبـاخـتـم

به روی نی سر تو می‌برد هوش از سر زینب            چه سازد چون کند بی‌تو دل غم پرور زینب

به سان شمع می‌سوزی به روی نی ولی افسوس            که چون پروانه از غم سوخته بال و پر زینب

دینِ ما از غیرت و مردی نشان دارد هنوز            کوهِ ایمان بینِ ما آتشفشان دارد هنوز
رستگاری با شهادت می‌شود معنا، فقط            خِطّۀ آتش نشانی جان فشان دارد هنوز

می‌سوزم از داغی که زد آتش به جان ها            داغی فـراتر از بـیان ها و گـمان ها

جز گـریه کاری بر نمی‌آید ز دستم            بر مرگ جان سوز و غم «آتش نشان» ها

انگشت حیرت را به لب ها می‌فشاریم            دلـواپـس اخـبـار دور از انـتـظـاریـم

اشك غریبى می‌چكـد از گونه هامان            با یك جهان اندوه و حسرت بی‌قراریم

باز در آتش غـیرت پـر پـروانه بسوخت           تا ز جانان خبر آرد تن جانـانه بسوخت

رفت تا غـیـرت و ایـثار به یـغـمـا نرود           رفت اما‌ ز غمش صد دل دیوانه بسوخت

کیست آن نور که شد آینه گردان، ماهش           یازده صورت منـظـوم خـدا هـمـراهش

سوره‌ای بود که از سوی خـدا نازل شد           آسـمـان گـم شـده در نـقـطـۀ بـسم الله ش

دو چشم رازو نیازت همیشه در سحرند            ستاره های سحر از تو آبـرو بخرند

بنام رازق نان و رطب: ملائکه هم            نشسته اند که از سفـرۀ تو نان ببرند

هستی بـنا شد از ازل تنها برای فـاطمه           جـان تمام شیعـیـان گردد فـدای فـاطـمه

زهرا بماند فضه‌اش حاجات ما را می‌دهد           باب شفاعت شد به پا اصلا برای فاطمه

زهرا ست دختری كه پدر را چو مادر ست            زهراست سوره‌ای كه مُسمّا به كوثر ست

زهراست بضعه‌ای كه رضایش رضای حق            از خـشم او خـدای مـدبِّـر مكـدّر سـت

گر علی دل، قرار او زهراست            ور علی گل، بهار او زهراست

او که خود فخر خلقت است به حق            مـایـۀ افــتـخـار او زهـراسـت

هم غمِ اشک دو خواهر، دو برادر را کشت           هم فراق دو برادر که دوخواهر را کشت

هـر دو تا داغِ  بـزرگـیست برای زهـرا           وای از غـصّۀ اولاد که مـادر را کـشت

کـشـیـده‌انـد سـوی گـنـبـدش پَـر ما را            پُر از مکـاشـفـه کـردند سـاغـر ما را

سراغ فـاطمه را از کـریـمه می‌گـیرم            که می‌دهد حـرمـش بوی مـادر ما را

در این روزگاری که دل بیقرار است            گـدای کـریـمـه شدن افـتـخـار است

ثــواب زیــارت بـرایـم نــوشـتــنـد            خودم نه دلم سوی تو رهسپار است

نام او هم نـشر دیـن، تبـلیـغ آئـین می‌کند           عـطر او فیضیه‌ها را عطرآگـین می‌کند
نامسلمان را مسلمان می‌کند با هر نفـس           برکـتش همواره کافر را خـدابین می‌کند

سلام بر تو که اسطورۀ حجـاب شدی            جـواب های سـؤالات بی جـواب شدی

سلام بر تو که در آسمان عـلم و ادب            شعاع نور شدی مثل یک شهاب شدی

بس در حـرم تو سـوز و آهـم دادند            تـخـفـیـف بـه نـامـۀ گــنــاهـم دادنـد

با اذن تو، ای فـاطـمـۀ مـعـصـومـه            در وادی فـاطــمــیــه راهــم دادنــد

ﺗﺎ ﮐـﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﺳـﻼ‌ﻣﯽ ﺑـﺮﺳـﺎﻧﻢ            ﺍﺯ ﺗﻮ ﺧـﺒـﺮﯼ ﻧـﯿـﺴﺖ ﺑـﺮﺍﺩﺭ ﻧـﮕـﺮﺍﻧﻢ

جان بی تو به لب آمده، ﺍﯼ ﭘـﺎﺭۀ ﺟﺎﻧﻢ            دلگیرم ازین شهر و روا، نیست بمانم