اشعار

چه ماهِ پُر بَرَکاتی؛ چه ماورایِ صفات            چه سروقامت رعنا، چه نوری از وَجَنات

و جبرئیل ز حیرت؛ به عَجّلو بِصلات            وَ عِــنـدَهُ حَـسَـنـاتٌ؛ وَ عِـنـدَهُ بَــرَکـات

معروف به عباس و مسمّی به ابالفضل            عـالـم به علی نازد و مولا به ابالفضل

هر دفعه که هر مشکل و هر مسئله‌ای بود            بـردیـم پـنـاه از هـمـه دنـیا به ابالفضل

جمـعـمان جمع که تا نقشِ خیالی بزنیم            کوچه بـاغی بـرویم و پَر و بالی بزنیم

پـایِ حـافظ قَـدح از شعـر زلالی بزنیم            جـمعـمان جـمع بیـائید که فـالی بـزنـیم

دوبـاره گـلـشـن آل عـبـا تمـاشـایی‌ست            بـهـار سبـز بـهـشـت ولا تمـاشـایی‌ست

فرشتگـان ز فلک تا به فرش پل بستند            مسیر فرش به عرش علا تماشایی‌ست

سحر که چلچـله‌ها بال شوق وا کردند            سفر به دشت دل‌انگـیـز لالـه‌ها کردند

سفر به سوی سلیمان، سفر به سمت بهار            سـفـر به آیـنـه بـا هُـدهُـد سـبـا کـردنـد

ای در منای عشق خدا جان‌فدا حـسین            در پیـکـر مـبـارزه خـون خـدا حـسین

ای پاک‌تر ز پـاکی گـل‌برگ‌های یاس            روی زمین ز چهـرۀ تو دلگـشا حسین

آن شب که باغ حال و هوای دعا گرفت            هر شـاخـه‌ای قـنـوت برای خـدا گرفت

شـعـر عـلـیـل و واژهٔ بـی‌ اشـتـهـای آن            با اشک‌های شـوق تـشـرّف شفا گرفت

هـنوز شوق تو بـارانی از غـزل دارد            نـسـیم یک سبـد آئـیـنـه در بـغـل دارد

خوشا به حال خیالی که در حرم مانده            و هر چه خاطره دارد از آن محل دارد

بـوی گـل از سـپــیـده مـی‌آیــد            اشـک شـوقــم ز دیـده مـی‌آیـد

اختران لحظه لحظه با تسبـیح            دم‌بـه‌دم می‌کـنـند کـار مـسـیـح

چشم خود را باز کردم ابتدا گفتم حسین            با زبانِ اشک‌های بی‌صدا گـفتم حسین

یاد تو شـرط قـبـولی نـمازم بوده است            در قنوت خویش قبل از ربنا گفتم حسین

پیک الهی از سماء آورده امشب این خبر           از لطف خاص کبریا نخل ولا داده ثـمر

از بیت زهرا و علی خورشید دین شد جلوه‌گر           دخت پیـمبر فاطمه در دامنش دارد قـمر

تو آمـدی زمـین و زمـان بـی‌قـرار شد            تـوحـیـد در نـهـایتِ خـود آشـکـار شـد

بـا روی کـار آمـدن رویـت، آفــتــاب؛            از کـار سَـروَری جـهـان بـرکـنـار شد

بیش از هر چیز عاشق، سوختن را از بر است           بال نه، حیثیت پـروانه‌ها خاکـستر است

حاء و سین و یاء و نون تسکین غم‌های پدر           حاء و سین و یاء و نون رمز دعای مادر است

ای گُل مدینه از نفست جان گرفته است           عطر بهشت و بوی بهاران گرفته است

مثل گُـلی که غـنچـۀ خود را بـبـر کـشد           زهرا تو را ز شوق به دامان گرفته است

زرق و برق سفرۀ شاهانه می‌خواهم چه کار؟           اشک چشمم هست آب و دانه می‌خواهم چه کار؟

اولین شرط سلوک عاشقی آواره گی‌ست           از ازل دربه درم کاشانه می‌خواهم چکار؟

زیبـاتـرین سـتـارۀ خـلـقـت رسیده ‌است            سجده کـنـید، روح عـبادت رسیده‌ است

نـور خـدا، چـراغ هـدایت رسـیده ‌است            بـایـد قـیـام کـرد، قـیـامـت رسـیده‌ است

شب رحمت، شب توبه، شب فطرس شدن آمد            در این غوغای عجز از معجزه ‌امشب سخن آمد

بخـوانـید انَّـما حُـسـنِ خـتـام پنـج تن آمد            کرم باران شده عالـم، عـلمدار حسن آمد

از مدینه کاروانی سوی جـانان می‌رود            سوی جانان کاروانی با دل و جان می‌رود

در تلاطم می‌رود این کاروان با اهل خویش            همچنان کشتی که او در موج و توفان می‌رود

در دل شب رفت فـرزنـد بـتـول            با دلـی پُـر درد در نـزد رسـول

از جـفــای روزگـار فـتـنــه‌جــو            گـریه بـگْـرفـتـش همی راه گلو:

خط به خط احبار در تورات، سرگردان تو           راهبان‌ هر واژه در انجیل، بی‌سامان تو

ای اشارت‌های موسی! یک جهان دیوانه‌ات           ای بشارت‌های عیسی! یک جهان حیران تو