اشعار

به زمین نبسته‌ام دل، به هوای آسمانش            زده‌ام گـره دلـم را، به پـر کـبـوتـرانش

شده‌ام اسیر لطـفـش، شده‌ام گدای نانش            همه عمر برندارم، سر خود از آستانش

سلام بر تو که نوری و ذکری و ایمان            سـلام بر سـخـن حـق سـلام بـر قـرآن

به هـفـت آیـۀ سَـبعُ المَثـانی‌ات سوگـند            تمام رحمت محضی، قسم به «اَلرّحمان»

صدای کـیـست چـنـین دلـپذیر می‌آید؟            کدام چـشـمه به این گـرمـسیر می‌آید؟

صدای کیست که این‌گونه روشن و گیراست؟            که بود و کیست که از این مسیر می‌آید؟

روزی که بـه نـورِ عــالـم آرا            دادنــد جــوازِ وصــلِ مـــا را

اَلحـمـد، که در اَلـَست گـفـتـیـم            لــبــیــک، مــنـــادیِ خـــدا را

یــاد تـو آئـیــنـه و نــام تـو نــور            ذکر تو خیر است و کلام تو نور

شـعـر بـخـوان ای نـفـس آسـمان!            «إِنَّ مِنَ الشِّعرِ لَحِكـمَة»، بخوان

خدا را شکر در حصنِ حصینم            بـه زیـر سـایـۀ قــرآن و دیـنــم

خدا را شکـر در وادیِ تـوحـید            یکی از مسـلـمـین و مـؤمنـیـنـم

آسمان معـتکـف گـوشـه چـشمان شما            آمده تا بـشـود دسـت بـه دامـان شـمـا

نفس باد صبا مـشک‌فـشـان است اگر            حکمت این است زده بوسه به دستان شما

عید قربان است، رو بر درگه یزدان کنید            در منای عشق جانان، نفس را قربان کنید

عـیـد قـربان است روز امتـحان بـندگی            مثل اسماعیل با جان روی بر جانان کنید

به تـپـش آمـده با یـاد تو از نو کـلـماتم            باز نـام تو شده باعـث تـجـدیـد حـیـاتم

بیم گرداب به دل داشتم اما تو رسیدی            که شدی ساحل امن من و کشتی نجاتم

چون اشک، رازِ عشق را باید عیان گفت            باید که از چشمان او با هر زبان گفت

باید به قول عـرشـیان، چـشـمان او را            آئـیـنـه‌هـای روشـن هـفـت‌آسـمان گفت

چشمم امروز اگر خیس شد و بـارانی            علت این است که مهمانم و در مهمانی

کرده حق رحمت خود را به گدا ارزانی            عرفه روز حسین است و خداهم بانی

شب غریبانه اسیر کوچه‌های کوفه بود            رهسپار خـانه‌ای در ناکجـای کوفه بود

خانه‌ها خاموش و درها هم به رویش بسته، وای            کوچه‌گرد خسته آن‌شب مبتلای کوفه بود

آن روزهای خـوب کـنـار حـبیب بود            این روزهای آخر عمرش غریب بود

از آن جماعـتی که به پابـوسـش آمدند            یک تن نمـانده بود، خـدایا عجیب بود

مـانـند گـردنـبـنــد دورِ گــردن دخــتــر            مرگ اين چنين زيباست، از اين نيز زيباتر

مشتاق ديدار است چون يعقوب بر يوسف            مشتاق ديدار است چون زهرا به پيغمبر

جان بر لب ما آمد و جان از بر ما رفت            برخیز! ببین کعبۀ جان، سوی منا رفت

»دور از رخ او، دم‌به‌دم از دیدۀ زمـزم            سیلاب سرشک آمد و طوفان بلا رفت«

چه دنیای بدی! انگار کفران پیش رو باشد            و بی‌پرواترین دوران عصیان پیش رو باشد

کران تا بی‌کران هر سمت‌وسویی آسمان ابری‌ست            گمانم قدر یک تاریخ، باران پیش رو باشد

گـرچه آتـش به دل شـعـلـه‌ورم افـتاده            شـرر زهـر سـتـم بـر جـگـرم افـتـاده

یادم از کرب وبلا آمد و یک بار دگر            انــقـلابـی بـه دل شـعــلـه‌ورم افــتـاده

علم از سخـن ناب تو صادر شده باشد            حـکـمت ز تـجـلی تو ظاهـر شده باشد

از بس که بلند است مقـامت چه بگویم            در وصف تو، فهم همه قاصر شده باشد

ببار بر سر من شوق مستجـیر شدن را            بگیر از دل من فـرصت کـویرشدن را

جهان به غیر سیاهی؛ خدا گـواه؛ ندارد            به ماه اگر که نبخشی سر منیر شدن را

پیـش تو، ای که شکـافـنـده دانـش‌هایی!            زیر و رو کردن این دل که ندارد کاری

به نگاهی بشکـافـد دل شاعـر که نـدیـد            بهتر از بیت شما، در دو جهان درباری