اشعار

کلامی را نمی‌بینم  که شأنَش را عیان سازد           مگر لطف خدا جاری کلامی بر زبان سازد

مقامی را که ممسوس است در ذات خداوندی           چگونه می‌تواند چون منی آن را بیان سازد

در آن تاریک، دل می‌بُرد ماه از عالم بالا           گرامی باد این رخشنده، این تابان بی‌همتا

شب است و می‌تکاند آسمان از دامنش آرام           همه ته‌مانده‌های نور را بر سفرۀ صحرا

فلک یک آسمان خورشید و ماه و اختر آورده           ملک ساغر به بزم عاشقان از کوثر آورده

به مکّـه آمـنـه بـار دگر پیـغـمـبـر آورده           و یا بنت اسد از جوف کعبه حیدر آورده

و بی‌مقـدمه با رخـصت از جناب قـمر            نـوشـتـم اول خـط سـیـدی عـلـی اکـبـر

خدا به حـضرت ارباب هـدیـه داد پسر            خوشابه حال پسر یا خوشا به حال پدر

ملک قنداقه‌اش را با شکوه محشر آورده            و گل از خاک پای شاهزاده سر در آورده

برای شاخۀ سدره خدا برگ و بر آورده            گمانم نسل زهـرا باز هم پیغـمـبر آورده

طُـفـِیل عـشـق حـسـین‌اند آدمی و پری            تو آمـدی، که دل از دلبـر جهـان ببری

جوانِ خوش قد و بالا! کریم آل حسین!            چنان حسن، به کرامت در این قبیله، سری

ای رخت ملجا خورشید دو چشمت دریا            صورتت قرص قمر زلف سیاهت یلـدا
نـور بـاران شده از یـمن قـدومت دنـیا            جای دارد که پس از رؤیت رویت فردا

ناگـهـان بـانگِ هَـل اَتیٰ پیـچـید            در دل صـورهـا، صدا پـیـچـید

صـوت شـیـریـن ربَّـنـا پـیـچـیـد            عــطـر سـجــادۀ خــدا پـیـچــیـد

مدیـنه باز هـوای خـوشِ بهـاری داشت            هـوای تـازۀ فـصل بنـفـشـه‌کاری داشت

چمن شکوفه به گیسوی نخل‌ها می‌بست            مـدیـنه حـالت بُهـت و امیدواری داشت

بـا عــشـق بـی‌نـهـایـت و آمــاده آمـده            بـنـیـانـگـذار مـسـجـد و سـجـاده آمـده

ذریــة الــرســول؛ امـیــد جـهــانـیــان            مـثـل عــلـی بـدون ریــا، ســاده آمـده

می‌نویسند جهـان چهـرۀ شـادابی داشت            هر زمان محضر او قصد شرفیابی داشت

سجده می‌کرد به پیـشانی او مُهـر نـماز            نزد او سجده برای خودش آدابی داشت

از جنان امروز میکائیل عود آورده‌است            سجده‌هایش عاشقان را در سجود آورده‌است

چشم‌هایش عشق را بر قلب‌ها تزریق کرد            چشم‌هایی که خدا را به شهود آورده‌است

نـزد کـریـمـانِ دو عـالـم خـوشه‌چـینم            پـای بـسـاط اهـل بـیـت از راغـبـیـنـم

بر پنجم شعبان گره خورده‌است دیـنم            مدیـون خـیـر و لطف زین الـعـابـدینم

مثل گل‌ها واشدی، عطر جنان آورده‌ای           شـادی و لبخـنـد بهـر بـاغـبـان آورده‌ای

خطی نوری تا زمین از آسمان آورده‌ای           نور ایمان، کهکشان در کهکشان آورده‌ای

مژده کز آفاق روشن، گل به دست آمد بهار            برگ برگ سبزه را شیرازه بست آمد بهار

دید دریا تشنه، صحرا عاشق است آمد بهار            جام بر کف، خنده بر لب، می‌پرست آمد بهار

قمر هستی و بین آسمان مسند نشین هستی           وزیر شاهی و مانند او بالانـشین هستی

تمام عمر گـشـتم در میان مـردم و دیـدم           پس از اولاد زهرا در دو دنیا بهترین هستی

روی پَـر مـلائک خـنده‌کـنان ابا الفضل            پا بر زمین نهـادی از آسـمان اباالفضل

جشن تولدت را خورشید و مه گرفـتـند            بس که مرید داری در کهکشان اباالفضل

ای نبی‌طلعـت، ای عـلی ‌مـرآت            وی حسن‌خصلت، ای حسین‌صفات

مـلـكـوتی‌جـمـال هـستی و هست            در جـبـیـن تـو جــلــوۀ مَــلَـكـات

امشب که چلچراغ سماوات دیدنی‌ست            ماه سپهر عشق و فضیلت دمیدنی‌ست

از انـعکـاس آیـنـۀ عـشـق و معـرفت            زیبـاترین پـدیـدۀ اخـلاص دیـدنی‌ست

باد در عرش که پیچید خبر شکل گرفت            از پر و بال ملک فرش گذر شکل گرفت

نور خورشید به شب خورد، سحر شکل گرفت            آسمان پرده برانداخت؛ قمر شکل گرفت