اشعار

بکـش خـط به روی گـنـاه گـنـه‌ کار            نـظـر کـن به روی سـیـاه گـنـه‌کـار

بـه آه پـشـیــمــان، بـه آه گــنــه‌کـار            به شـرمـی که دارد نـگـاه گـنـه‌ کار

جـا دارد اگـر از غــم دلـدار بـمـیــرم            در گـریه رهـایم کـن و بـگـذار بمیرم

مجموعه‌ای از درد و مصیباتِ گران است            هر جمعه که در حسرت دیدار بمیرم

قـلب مـرا نـرم کـرد، دیـدۀ بـارانی‌ام            تَر شده سجـاده از اشکِ پـشـیـمانی‌ام

از همه دل‌رحم‌تر، از همه نزدیک‌تر            هرچه بـرنجـانَـمـت بـاز نـمی‌رانی‌ام

چـشـمی که آلـوده شـده، بـاران ندارد            بی تـوبـه این آلـودگـی، پـایـان ندارد

دیگر حـجـاب افتاده روی چـشـم‌هایم            از بس‌که اُنسی «دیده» با قرآن ندارد

خداوندا! خداوندا! تو ای معبودِ سبحانم            بسویت آمدم امشب نگه کن چشمِ گریانم

اگرچه من خطا کارم، پُر از زشتی‌ست کردارم            گرفـتـارم گرفـتارم، پـشـیـمانم پـشـیمانم

کشکول من شکسته در این کوچه‌ها خدا            دستی بکش به روی سر این گدا، خدا

هـربـار در زدم تو جـوابـم نـکـرده‌ای            هـربـار گـفـتـه‌ای که بـیـا، بـا وفـا خدا

به اذن عـالیِ اَعـلی، به احـتـرامِ عـلی            شروع می‌کـنم این مـاه را به نام علی

ببخـش با عـجـله، دست خـالی آمـده‌ام            شـنـیده‌ام که مـهـیـاست بـارِ عـامِ علی

بهار، با تو بهار است، بی‌تو پاییز است            بدون روی تو این روز و شب غم‌انگیز است

تو حـالِ خـوب دلی یا مـحـوّل الاحـوال            دلِ بدون حضورت ز غصه لبریز است

سالی که بی‌حضور تو تحویل می‌شود            داغـی به جان ما همه تحـمـیل می‌شود

تـنهـا به وصل طلعـت ایـزد نـمـای تو            از جـمعه‌های هجـر تو تجـلیل می‌شود

بهاران قَد عَلم کرده، ولی رنگ قیامَ‌ت نیست           قبای سبز پوشیده درختی که به نام‌َت نیست

چه معنا می‌دهد عیدی که یارت را نمی‌بینی           چه دارد هفت‌سینی که در آن سروِ امامَ‌ت نیست

به چـشـم روشـنـی شـام تـار منتـظرم            به صبح - آن قـسم آشـکـار- منتظرم

بـیـا که عـیـد بـیـایـد به خـانـۀ دل ما            حضور سبز تو را ای بهـار منتظرم

کسی که از سر نفسش حذر نداشته باشد           دمی به کـوی امـامش گـذر نداشته باشد

چه زجرآور و تلخ‌ است اینکه بهر ظهورت           دعـا کـنـیـم ولـیکـن اثــر نـداشـتـه بـاشد

رسـید فـصل بـهـار و بهـار ما نرسید            بهـار عـمر گـذشت و نگـار ما نرسید

کجاست مـرهم غـم‌های بی‌شمار علی            دوای زخــم دل داغ‌دار مــا نــرسـیـد

این آخرین روز است از سالی که دارم            شـرمـنـدگی مانـده‌ از احـوالی که دارم

حـال مـرا تـغـیـیـر ده یا احـسـن‌الحـال            آشـفـتـه هـسـتـم با همین حالی که دارم

کاش این جمعه دل عرش چراغان بشود            یوسفِ آل علی، راهـی کـنـعـان بـشـود

بانگِ جاء الحقِ جبریل بپـیچـد به فلک            آسـمــان قــاریِ ایـن آیـهٔ قــرآن بـشـود

پشتِ زمین شکست و دلِ آسمان گرفت            بی‌تو بهار، حال و هوایِ خـزان گرفت

گـفـتـیم می‌رسی و شـبِ عـیـد می‌رسـد            دردا نـیـامـدی و دلـم بـیـکـران گـرفـت

بی‌تو این‌جا همه در حـبس ابد تبعـیـدند            سال‌ها، هجری و شمسی، همه بی‌خورشیدند

از همان لحظه که از چشم یقین افتادند            چـشــم‌ هـای نـگــران آیــنـۀ تــردیــدنـد

آسمانی هست اما جلوۀ خـورشید نیست            روز نو می‌آید اما روز نو که عید نیست

تا نباشی ناخوش احـوالـیم، حـوِّل حالَـنا            تو بیایی عید می‌آید، در این تردید نیست

این آخـرین سه شنبه پایـان سال ماست            گویی دوباره درد فـراق تو مال ماست

یک لحظه هم نبوده برایت غمین شویم            با این حساب غصه و غم سهم حال ماست

مجنونم و این عشق تدبُّر شدنی نیست            دلـدادۀ کـوی تو تــمسخُـر شدنی نیست

گفتند بهشت است، ولی بهتر از آن است            بین الحـرمین تو تـصـوُّر‌ شدنی نیست