اشعار

بایـد بگـویم از غـم هـجـران این حرم            از غـربت مـسـافـر گـریـان این حـرم

باید بگـویم از غـم جـانـکـاه این دیـار            از جان رفـته؛ از دل جـانان این حرم

زمین از ظلم، غم دارد که اینجا آسمان خاکی‌ست            به باطن آسمانِ هفتم ست و در عیان خاکی‌ست

قنوتی نیست از دستی و از گلدسته‌ای اینجا            که زانوی زیارت‌نامه در این آستان خاکی‌ست

سـینه شد از داغ تو لبـریز از فـریادها            بر زمین افتاد زین غـم قامت شمشادها

جای لبخـندی نمانده روی لب‌های بقیع            بر حریم این حرم رفته‌ست بس بیدادها

بس‌كه پنهان گشته گُل در زیر دامان بقیع            بـوى گـل می‌آید از چـاك گـریـبان بقیع

مرغ شب در سوگ گل‎هایی ‏كه بر این خاك ‏ریخت            از سر شب تا سحر، باشد غزل‎خوان بقیع

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حـال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريه كـرد

از جـنّت الـبـقـیع عـنـایت به ما کـنـنـد            "آنان که خاک را به نظر کـیمیا کنند"

بعد از حـدود یک سَده از غربت بقیع            ای کاش درد بی‌حـرمـی را دوا کـنـند

ای با چهار حجّت حق همنشین، بقیع!            تو! ای بهشتِ خاکیِ روی زمین، بقیع!

گـاهی زیـارتی به نیـابت ز عـاشـقـان            این اشتـیاق و حسرت ما را ببین بقیع

بـقـیـع بُــقـعـه نـدارد، ولـی بـقــا دارد            ضریح و صحن ندارد، ولی صفا دارد

برای گـنبد و گـل دسته که نیامده است            گــدا بـه خـانـۀ اربــاب الــتــجــا دارد

آهـنگ سـفـر کـرد بـه فـرمان حـسـین            در کوچۀ کـوفه شد غـزل‌خوان حسین

وقتی که حماسه را به خون امضا کرد            می‌گفت: که جان من به قـربان حـسین

بـین کُـفـار شـدم حـافـظ ایـمـان خـودم            همه رفـتند و منم بر سر پیـمان خودم

گوشۀ خلوت خود روضه به پا داشته‌ام            شـده‌ام گـریـه‌کـن شـام غـریـبان خودم

دل تا به خودش آمد و فهمید، زمان رفت            چون تیر که از چلۀ تقـدیر کمان رفت

" اوقات خوشی بود که با دوست به سر شد"            سی روز و شب وصل که چون برق جهان رفت

عـید آمد باز داغِ این پـشـیـمان تازه شد            دردهای من پس از یک ماه درمان تازه شد

روزه‌هایم روزها با خشکسالی طی شدند            در عوض در چشم خوبانِ تو باران تازه شد

چشم بر هم زدم و مـاه مبارک طی شد            حسرتِ این دل افروخته پی در پی شد

یاد باد آن همه اشک بصر و سوز دعا            یاد باد آن همه شور سحـر و شوق خدا

ای پـاسخ بی‌چـون و چـرای هـمۀ ما            اکـنـون تـویی و مسـئـلـه‌های همۀ ما

کو آنکه در این خاک، سفرکرده ندارد            سخـت است فـراق تـو بـرای همۀ ما

چه شب‌های خوبی که با تو سحر شد            نه سخـتی کـشیـدم، نه عمرم هدر شد

نـگـفـتـی گـنـهـکـار بــیــرون بـمـانـد            هـمـین شد که شـوقـم به تو بیشتر شد

لحظه‌های آخر و احساسِ غربت می‌کنیم           ای خـدا داریم کم‌کم رفع زحمت می‌کنیم

درگـذر از ما اگر بـزم تو را بَرهَم زدیم           پیشِ تو از حال و روزِ خود شکایت می‌کنیم

آخـر مـاه، گـدا مـانـده و تـنـهــا مـانـده            هـمـه رفـتـنـد فـقـط بـنـدۀ رسـوا مـانده

درب مهـمـانی خود را کمی آرام بـبند            یک نفر از صف بخشیده‌شدن جا مانده

اوقـات رسیدن به خـدا، زود گـذشـتـند            شب‌های مناجـات و دعـا زود گذشتند

مـن دیـر رسـیـدم درِ این مـیـکـده امـا            از جُـرم منِ بی‌سر و پـا، زود گذشتند

من زنده‌ام اگر چه، ولی زنـده نیستم            من بنـدگی نـکـرده‌ام و بـنـده نـیـستم

در سایه‌سار رحـمت تو قـد کـشیده‌ام            جز با نـگـاه لطـف تو پـایـنـده نیستم

آغاز می‌کنم سخنم را به «یا حسین»            در می‌زنـم به خـانـۀ معـبود با حسین

کـاری به خـاطـر رمـضـانم نکـرده‌ام            امـا گـرفت دسـت تـهـیِ مـرا حـسـین