اشعار

شـده‌ست آیـنـۀ حـیّ لایـمـوت، صفـاتش           کسی که خورده لبِ خضر هم به آب حیاتش

به غیر او که جمالش إذا تَنَفّسِ صبح است           کدام نـور به خورشید می‌رسد برکاتش؟

آئــیــنِ رو نــمــائــیِ آئــیــنـه مـی‌رسـد            یـکـجـا، چــارده شـبِ آدیـنـه مـی‌رسـد

قرآن به سر گرفتن و احیا شدن خوش است            وقت سحر، که وعـدۀ دیـریـنه می‌رسد

بیا که جشن گل و بزم نور و توحید است            شب شکفتن عشق و قرار و امید است

چنین که غـرق تجلی و شور شد عالم            گه تـجـلی قـرآن و نـور تـوحـیـد است

گـل‌هـای بـاغ را تو شدی بـاغـبـان بیا            تـا بـاغ را به بر نـگـرفـتـه خـزان بـیا

قـدم شـده کـمـانـی و اشـکـم روان بـیا            فـریـاد الـعـجـل شـده بـر آســمـان بـیـا

به تماشای تو ای بـاغ بهـار آمده است            آسمان‌ها همه بر گَشت و گُذار آمده است

شـوق دیـدار تـو را بـلـبـل شـیـدا دارد            گـل زیـبا بـه تـمنـای نـگـار آمده است

امشب خدا بر خاک؛ بـاران هدیه داده            بر ظـلـمتِ دل، مـاهِ تـابـان هـدیه داده

خـورشـید روشن کرده در جـشن تولد            در مـجـلـسِ آئـیـنـه بـندان... هـدیه داده

دلم افتاده در راهی که هجران است تاوانش           نه دارم پای در راهش نه دستی بر گریبانش

همان که طلعتش امشب نمایان گشت بر عالم           همان که شد زمین آباد از بوی بهارانش

سـلام ای آشـنـای ســال و مـاهـم            سـلام ای عـهـد و پیـمـان قـدیمی

سـلام ای مـاه پـنـهـان از نظـرها            سلام ای مـهـربـان یـار صمـیمی

رسـیـدنـش نـفـسـی تـازه داده دنـیـا را            همان مسـیح که احـیـا کـند مـسیحا را

همان که یوسف کنعان به شوق دیدارش            شده‌ست مشتریِ پا به قـرص بازارش

شبی خـمـارِ غـزل گرم گـفتگـو بودیم            به وجد و شور و نشاط و به های‌وهو بودیم

مـدام در طـلـب بــاده و سـبــو بـودیـم            تمـام مستی شب را به جـستجـو بودیم

امشب به شهر سامرا حال و هوای دیگری‌ست            در شادمانی و شعف مولا امام عسکری‌ست

آمد گل نرجس که او با جلوۀ پیغمبری‌ست            زینت فضای این جهان آخر امام و رهبری‌ست

بـرای مـا نـگـاهـت آفـتـاب اسـت            چـراغـان کـردن دنـیا ثواب است

دعـا کـردم بـیــایـی زیــر بــاران            دعا در زیر باران مستجاب است

به پـیـروان ولایـت سـرور بـخـشـیـدند            به شیعـیان علی شوق و شور بخشیدند

بـه احـتـرام شـکـوفــائـی گـل تــوحـیـد            به بـاغ سـبـز مـحـبت سـرور بخشیدند

شعبان که به صد جلـوه و امیّد رسید            بـر سـیـنـۀ خـلـق نــور امـیـد رسـیـد

در نـیـمـۀ مـه سـتـارگـان می‌گـفـتـنـد            ای مـاه بـیـا، طـلـوع خـورشید رسید

قـسم به آب، به روز نخـستِ پـیـدایِـش            قسم به باد، به طـوفانِ عاصیِ سَرکِش

قسم به خاک، به آن کوه‌های بی‌جنبش            قسم به شعلۀ خورشید، وقت هر تابش

تـشـنـگـان را سـحاب پیدا شد            رحـمت بـی‌حـسـاب پـیـدا شد

در دل ایـن کــویـــر تــفــیـده            بحـر جـوشـیـد و آب پـیدا شد

سرم را می‌زنم از بی‌کسی گاهی به درگاهی           نه با خود زادراهی بُردم از دنیا، نه همراهی

اگر زاد رهی دارم، همین اندوه و فریاد است           نه بر مژگان من اشکی، نه بر لب‌های من آهی

دست خدا پردۀ‌ شب را شکافت            صبح شد و نـور خـداونـد تافت

کـبـکـبـۀ مـوکـب سـلطان رسید            مـنـتظـران نـیـمـۀ شعـبان رسید

اگرچه غـايبى، امّا حضورِ تو پيداست            چه غيبتى‌ست؟ كه عطرِ عبور تو پيداست

مقام گلشنِ اشراق، نافـه‌خيز از توست            بلى! شفاعت انسان به رستخيز از توست

امـشب دلـم هـوای تـو دارد هـوای تو            با اشک و ندبه پُر زده تا سامـرای تو

قَـلْـبِـی لَـكُـمْ مُـسَلِّـمٌ وَ رَأْيِـی لَـكُـمْ تَـبَـعٌ            لبـریـزم از محبت و مهـر و ولای تو