اشعار

هزار حیف که خاموش شد صدای حسن            چه شد قرائت قرآن، چه شد دعای حسن؟

به غربتش چه بگویم، رسول اکرم گفت            که ماهیان همه گرینـد در عزای حسن

از غـربت پـیـمـبر، داور به گریه افتاد            توحید روضه‌خوان شد، کوثر به گریه افتاد

از داغ زهرِ آن دو ملعـونه، جسم احمد‌‌‌            می‌سوخت آن چنان که، بستر به گریه افتاد

امـشب شبِ شـهـادت پیـغـمـبر خـداست            امشب تمام عرش سیه‌پوش این عزاست

جـن و مَلک بر آدمـیان نـوحه می‌کـنـند            گویا عـزای اشـرف سـلـطـان انـبـیاست

فاطمه! ای نور چشمان ترم، کم گریه کن            با دل سوزان کـنار بـسترم کم گریه کن

دیده‌ات چون ابرِ باران، دیده‌ای بارانی است            نـور دیده پیش چشمان ترم کم گریه کن

تو ای مرغ شباهنگم، به حسرت بال و پر وا کن            صدای کوبۀ در شد، برو زهرا تو در وا کن

به نزد او ببر با خود، سلام از من درود از من            که این مهمان ناخوانده، گرفت اذن ورود از من

منم آن گناهکاری، که به سوی تو دوان است            تویی آن بزرگواری، که کریم و مهربان است

تو همیشه در فرازی، تویی آن گدا‌نوازی            که در اوج بی نیازی، نگران بندگان است

میـان خـیـل تو از یـادهـا فـرامـوشم            شبیه شمع مـزاری غریب، خاموشم

به چشمه‌ای که به دریا نمی‌رسد رحمی            قسم به جان تو با دوری‌ات نمی‌جوشم

ای ساربان! ای ساربان! محمل نگهدار            آمد به منـزل کـاروان، منـزل نگهـدار
محمل مران، محمل مران، شهر دل اینجاست            این کاروان خسته‌دل را منزل اینجاست

هر شب بـرایت زیر نـور مـاه خواندم            با چـشم تـر مرثـیـه‌ای جانکـاه خواندم

اذن دخـول خـویش را در راه خـواندم            "أ أدخـل یـابـن رسـول الله ؟"خــوانـدم

باز هم جامانده‌ام از قافـله، ای وایِ من            می‌کشد من را غم این فاصله، ای وایِ من

زائرانت یک‌به‌یک راهی شدند و باز هم            از تو دورم کرده آقا مشغله، ای وایِ من

بـاز آمـدم، از آن سـفـر مـشـکـل آمدم            با پـای خـود نـرفـتـم اگر، با دل آمـدم

بـاز آمـدم، اگـرچـه پـنـاهـم نـمی‌شـود            سرشـار از تو شـوق نگـاهـم نمی‌شود

دوباره شهر پُر از شور و شوق و شیدایی‌ست            دوباره حال همه عاشـقـان تماشایی‌ست

که فصل پر زدن از انزوای تنهایی‌ست            سفر، حکـایت یک اتـفـاق رؤیـایـی‌ست

بردار سر ز خاک منم خواهرت حسین            از شهـر شـام آمـده‌ام بـا سـرت حـسین

از گـوشـه مـزار تـو ای شـاه بـی‌کـفـن            آیـد هـنـوز زمــزمــه مــادرت حـسـین

ز نیـنـوای تو رفــتم چو نی، نوا کردم            چـنـان که بـادیـه‌ها را چو نـیـنوا کردم

به هر کجا که نشـستم گریستم ز غمت            به هر طرف که دویدم تو را صدا کردم

ابـرها زائـر آن خـاک مـعـطـر هـستند            روضه‌خـوانان بـدن‌های مطهـر هستند

بـادهـایی که سـراسـیـمـه حـرم می‌آیند            جـزئی از لشکـریـان تنِ بی‌سـر هستند

تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است            هرجا که نام اوست هوا کربلایی است

زیبـاتـر از شـکـفـتـن لـبـیک یا حـسـین            این هم‌مسیر بودن و این هم‌صدایی است

ما به سوی چشمه از این خشک‌سالی می‌رویم            با گلوی تشنه و با مشک خالی می‌رویم

قطره قطره از میان روضه‌ها جاری شدیم            بین گرد و خاک جاده با زلالی می‌رویم

می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی            از میان دردهـا با بی‌خـیـالی برنگردی

خاطر آشفـتـۀ من! می‌روی یادت بمـاند            تا سر و سامان نیابی این حوالی برنگردی

ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است            این تاول است در کف پا یا جواهر است

راهی شدی به سمت رسیدن به اصل خویش            دور از نگاه شهر که فکر ظواهر است

این روزها پـر از تبِ مـولا کـجـایـی‌ام            امـا هـنــوز کــوفــه‌ای از بـی‌وفـایـی‌ام

هم زخم می‌زنم به تو هم دوست دارمت            در گـیـر و دار تـیـرگی و روشـنـایی‌ام