اشعار

بیا که جان به لب آمد ز شوق دیدارت            هـمیـشه یـار دل من! خـدا نگـه‌دارت!

چو اشک بر سر بازارِ دیده پای گذار            الا که گرم‌تر از محشر است بازارت!

عـزیـز فـاطـمه! جان جهـان به قربانت            سلام بر لب عـطـشان و چـشم گریانت

سلام بر تن مجـروح و حلق مـذبـوحت            سلام بر سـر خـونـین و جسم عـریانت

خواندی حدیث خود را، هیهات منّا الذله            پـیچـیـد بـین صحـرا، هیهات منّا الذله

تو فاطمی سرشتی، با خون خود نوشتی            در مـوجی از بـلایـا، هیهات منّا الذله

بر این آیات روشن باز کن چشم تماشا را            بخوان والیل را، والفجر را، انا فتحنا را

به «والعصر»ی که گل کرده‌ست در آئینۀ آفاق            نخواهد دید ظالم روشنای صبح فردا را

دید استکـبـار حـالا قـدرت سِـجّـیـل را            سرنگـون کـرده سپـاه ما سپـاه فـیل را

خواب و رؤیای سپاه کفر را بر هم زدیم            بیخ گوش دشمنان یک سیلی محکم زدیم

نمی‌فهمند ما را عقل‌های بی‌جنون هرگز            بگو سید نباشد راه ما بی‌فتح خون هرگز

نشستن را نمی‌دانیم در سوگت به پا خیزیم            که طوفان نسبتی هرگز ندارد با سکون هرگز

خبر آورده داغی تازه را؛ داغ برادر را            خبر اینک شهادت می‌دهد اندوه خواهر را

خبر پرواز ققنوس است از میدان خاکستر            خبر سوزانده از هرمش دل سرور و صنوبر را

هم غـزه، هم لبنان، هم شام، هم ایران            یک آرمان داریم، یک روح، یک پیمان

در جـادۀ بـیــروت، هـم‌راه "مُـغـنـیّـه"            پای جـبـل عـامـل، هم‌گام با "چمران"

آرام از ســواحــل بــیــروت رد شـدی            بی‌اخـتـیار باعث این جزر و مد شدی

دریـا نـداشت طـاقـت دیـدار بـا تـو را            رودی که رو به سوی فلک می‌رود، شدی

بگـذار قـلب دشمنان از کـیـنه پُر باشد            بـگـذار اسـرائـیـل دنـبـال تـرور بـاشد

مارا که از این دشمنی کردن هراسی نیست            جز ما کسی که در مسیر حق‌شناسی نیست

باغ ما این است؛ طوفان شد، صنوبر ایستاد            سروی از پا اوفتاد و سرو دیگر ایستاد

روی نی می‌رفت بی‌سر آفـتاب کـربـلا            باغ شاهد بود از آن پس نخل، بی‌سر ایستاد

در پیش روی ما خیابانی که باریک است            پر می‌زنی اما جهان پشت ترافیک است

اخبار صبح شنـبه از خـون تو می‌گـوید            خون تو یعنی جمعۀ دیدار نزدیک است

دلی که بر ندارد چشم از آن دلخواه، پیروز است            قدم تا پایمردی می‌کند در راه پیروز است

زمان پلکی زد و بانگ رحیل آمد سواران را            هر آن‌کس زنده شد زین فرصت کوتاه، پیروز است

چه دارد می‌شود؟ ای داد از این پائیز! نصرالله!            خودت تکذیب کن اخبار را! برخیز! نصرالله!

خبر، از انفجار قـلب‌ها و خـانه‌ها دادند            خبر، بمب است و ویران کرده ما را نیز، نصرالله!

شصت وسه سال اهل بکاء و نبرد بود            در اوج این زمـانـۀ نـامـرد، مـرد بود

شصت و سه سال مثل نبی، مثل مرتضی            مانـند حـاج قــاسـم مـا، اهـل درد بـود

کویر تشنه که با خاک خود تیمم کرد            نماز خواند و خدا هم بر او ترحم کرد

به ابـرهای مـکـرم، به ما تـبـسم کرد            کریمه را چه کـریمانه راهی قـم کرد

دارد قــلــم هــوای تــو والا تــبــار را            خـواهـد بـیان کـند کـمی از اعـتبار را

بایـد بـگـویـد از تو و یـا ذوالـفـقـار را            شاعـر بـساط کرده چـنین نقـش یار را

ای بـه قـم آفـتـاب قـلـب جـهـان!            دخـت مــوسـی! ســلالـۀ قــرآن!

عمه و دخت و خواهـر سه امام!            مـــادر کــل عـــالـــم امـــکــان!

خویـش را از آســمـانِ ادّعـا انـداخـتـم            تا دلم را روی خاکِ روضه‌ها انداختم

آتشِ داغت غرورِ کوهِ یخ را آب کرد            تا به دریای غمت این قطره را انداختم

به این امید که تو می‌دهی جواب، حسین            سلام‌ داده به تو هرکه خورده آب، حسین

به شوق گـریـه برای مـصیـبـتت دارد            چهارفصل گل چشم من گلاب، حسین