اشعار

صدای وحی می‌رسد به گوش احمد امین            صـدا بـلـند تـر شـود بـرای بـار دومـین

زمان به شوق می‌دود، سکوت می‌کند زمین            بخوان به نام خالقت که هست رکن دین همین

خبر دهـید به عـالـم شد انتخـاب محمد            نوشته با خطِ بعثت؛ رسولِ ناب محمد

شدی محافـظِ قـرآن، دلیلِ آیۀ «إقـرأ»            تویی حدیث مفصّل از این کتاب، محمد

بـاغ شکـوفه می‌دهـد بوی بهار می‌رسد            مزرعه سبز می‌شود خبر ز یارمی‌رسد

سوسن و سرو در چمن لاله شِکُفت در دَمَن            مژده دهید عاشقان مبعـث یـار می‌رسد

ز انواری که تابـان است امشب            حـرا آئـیـنـه‌بـنـدان اسـت امـشب

حـرا آن غـار محـبوب زمـان‌ها            تـجـلّـی‌گـاه قــرآن اسـت امـشـب

مُلک و مَلک مُرید و مسلمانِ احمد است            در ذيلِ لطفِ بی‌حد و احسانِ احمد است

احـمد محـمّد است و محـمّد رسـولِ حق            جمع صفـات نیز، به عـنوانِ احمد است

اسـلام مـن آغـاز شـد بـا یـا رسـول‌الله            مـن بـنـدۀ نـاچــیـزم و آقــا، رسـول‌الله

من از ازل تا روز آخـر عـبد درگـاهم            از ابــتـدا تـا انـتـهــا مـولا، رســول‌الله

فـارغ از هرگـونه اما و اگـر آورده‌ای            برکـتِ اسـلام را سـمتِ بـشر آورده‌ای

صبحِ بعـثت فـتح کردی قـلهٔ توحـید را            از خدایِ «لاشریکَ لَه» خبر آورده‌ای

زمین به جهل مرکّب اسیر بود و گرفتار           زمان نهان شده در شب شبی مخوف و شبی تار

تن زمانه پُر از تب، ولی نبود پرسـتار           خلاصه شهر معذّب از این سیاهی بسیار

اقرأ؛ بخوان هر آنچه که از او شنیده‌ای           مهتاب رو! بگو که از آن سو، چه دیده‌ای؟

افـسانه بود قـبل تو، رویـای عـاشـقـان           تو پای عشق را به حـقـیقـت کشیده‌ای

و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد           زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد

از آن روزی كه جانت را، اذان جبرئیل آكند           خروش صور اسرافیل در گوش اذان گم شد

شده عـالـم مـنـوّر از جـلـوات محمـدی            به جـمـال جـمـیل او صلـوات محـمدی

عجب از حُسن روی او، عجب از رنگ و بوی او            شده جـنّت معـطر از گـل ذات محمدی

پَـر می‌کـشـند تـا به هـوای تو بـال‌هـا            گـم مـی‌شـونـد در افـق تـو خــیـال‌هـا

روحت زلال زمزم و رویت سلام صبح            آمیـخـته‌ست در تو جـمال و جـلال‌ها

کـيستی ای خنده‌هايت رحـمةٌ للعـالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سمـاوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهربانی‌های چـشمانت هُـدیً للمـتـقـين

زنـدان گرفت بوی نفـس‌های اشک تو            شرمنده گشت ناله ز نجـوای اشک تو

وقـت نــمــاز بـا دل لــبـریـز داغ تــو            لبـریـز نـاله گـشـت مـصلای اشک تو

از حال و روزش آسمان حالی مکدر داشت            رنگی کبود و دیده‌ای دلواپسش تر داشت

خورشید در زنجیر بود و نور می‌افشاند            او چشم‌هایی نافـذ و قـدیـسه‌پرور داشت

مرد خـدا اگر چه به غربت اسيـر بود            بر هفت شهـر كـشور امكان امـير بود

حلمش شكـوه حـلم و شكـيـبايى رسول            جودش هـماره جلـوۀ خـيـر كـثـير بود

شير می‌چرخيد با شمشير در ميدان عشق            هر سر بی‌عشق را می‌ريخت اين طوفان عشق

ای که خود را پيش شمشير دو دم آورده‌ای            هر چه سر آورده باشی باز کم آورده‌ای

هر آن مجنون که مُهر مِهر حیدر خورده تقدیرش           نخ چادر نماز حضرت زهراست زنجیرش

فرستاده کتابی را در آن مدح علی گوید           خدا با إِنَّما و هَل أتیٰ و تین و تطهیرش

عـلی شبـیه کسی نیست جز خداوندش            همان خدا که نبوده‌ست و نیست مانندش

کسی که حبل خدا بوده، هست و خواهد بود            کسی که هر چه شود با خداست پیوندش

گـره کـور که در کـار پـیـمـبـر افـتـاد            باز هم قـرعـه به نـام یل صفـدر افتاد

وقتی از دور در قـلعـه تجـلّی می‌کرد            یـاد آن دسـت یـدالـلـهـی حـیـدر افـتـاد