اشعار

می‌گویَم از رودی کَز او یَم می‌شود تأمین            از اشک او بـاران نـم‌نـم می‌شود تأمین

با دودِ آهَـش شـعـلۀ غـم می‌شـود تأمین            از دست‌پختش رزق عالم می‌شود تأمین

ای دلـت بـنـد امــیــر الـمـؤمـنـیـن            رشـتـه‌هـای چـادرت حـبل المـتین
مـادر مـاهـی و خـورشـیـد زمـین            ای کـنــیــز فــاطــمـه؛ اُمُّ الـبـنـیـن

تا در حـریم امن ولا پـا گـذاشـتـه‌ست            پا جای پای حضرت زهرا گذاشته‌ست

رنگ خدا بگیرد از او نور هر سحر            چـادر نـمـاز فـاطـمه را سر کـند اگر

بی‌تـاب دوست بودی و پـروا نداشتی            در دل به غـیر دوسـت تـمـنا نداشتی

مادر! شنیده‌ام که تو در ازدحام زخم            جـز ذکر یا حـبـیب به لـب‌ها نداشتی

ای که بر گل‌های زهرا تو ارادت داشتی           بعد زهـرا راه در گـلـزار جـنّت داشتی

در مـقام و منـزلت آئـیـنۀ نـور و کـمال           مظهـر شرم و عـفافی و نجـابت داشتی

گداى خوشه‌چينم تا قيامت خرمن او را            كه حسرت می‌كشد فردوس عطر گلشن او را
چنان مشكل‌گشا، باب الحوائج، كاشف الكرب است            گـرفـتـنـد اولـيـا الله عــالـم دامـن او را

عـمری بـرای داغ زهـرا گریه کردی            هر نیمه‌شب هـم‌پای مولا گریه کردی

در پای تو خاک بقیع از اشک گل شد            وقتی که گفتی «واحسینا» گریه کردی

گرچه فرقی هست از این فاطمه تا فاطمه            ذکرِ یا اُم‌البَـنـین یعنی هـمان یا فـاطـمه

خانۀ بی‌فـاطمه هرگز نمی‌خـواهد علی            هست شیـرینیِ مولا در دو دنـیا فاطمه

هر طرف رو می‌کنم صد پاره پیکر ریخته            اِرباً اِربا قـامت و دستی مطهـر ریخـته

رفته سردارِ حرم برگردد اما؛ ای دریغ            مشکِ ساقی تیر خورده، قلب لشکر ریخته

به واژه‌ای نکـشیده‌ست منّت از جوهر            خطی که ساخـته باشد مُـرکّب از باور

کنون مُرکّب من جوهر است و جوهر نیست            به جـوش آمده خـونم چکـیـده بر دفـتر

روح بـلـنـدت جــلـوۀ ایـثــار ســردار            پـرواز کـردی تا حـضور یار سردار

از کـاروان شـاهـدان جـا مـانده بودی            در غـربت تـقـدیـر تنـهـا مـانـده بودی

حاج قـاسم رفت اما داسـتانی مانده است           حاج قاسم رفت و راه بی‌کرانی مانده است

در تـنور سیـنه‌ها آتش‌فـشانی مانده است           مکتبش را دوستان و دشمنانی مانده است

هوای چشم همه، ابری است و بارانی‌ست            که روز ما همه از دود آه، ظلـمانی‌ست

گرفـته بهـت عـجـیبی فـضـای دل‌هـا را            نفس به سینۀ سنگـین خلق، زنـدانی‌ست

دستشان باز شد آلوده به خون، جانی‌ها            بـی‌دوام است ولی خـنـده شـیـطـانی‌ها

کم عـلـمدار ندادیم در این کرب و بلا            کم نبـودند در این خـاک سـلـیـمـانی‌ها

بـاور نداشت زینب كبری‌ كه مـادرش            رفته است و جای خالی  او در برابرش

چـادر نــمـاز فــاطـمـه لالایـی شـبـش            دستان پُـر ز مهـر عـلـی بالـش سرش

فـقـیـر بـانـویی‌ام كه غـنـیّ بذّات است            همان زنى كه كرم از كرامتش مات است

فقـط نه ما كه براى پیـمـبران، محـشر            مـدال فـاطـمـیـون مـایۀ مبـاهـات است

رفـتـی مـرا بـه وادی غـم واگـذاشـتـی            تنهـای مـن! مـرا ز چـه تنهـا گذاشتی؟

یادش به خیر باد کـه نُه سال پیـش بود            آن شب که تـو به خـانۀ من پـا گذاشتی

صدف چشم من از داغ تو گوهر بار است           چه كنم؟! كار علی بی‌تو به عالم، زار است!

اشـتـیاق تو مرا می‌كـشد از خانه برون           ورنه از خانه برون آمدنم، دشوار است!

بعد از تماس دست تو با دست یخ کردم            افـتـاد اشـک گـرم تو بر گـونـۀ سـردم

خـورشید تو حالا شده رنگـین‌کـمان تو            سرخم؛ کـبودم؛ سبزم و نیـلی‌ام و زردم

بوی بهشت عـطـر نـفـس‌های اطهرت            فردوس حجـره‌ای‌ست ز بیت منـوّرت

باغ جنان نـشـسـته به كـنج گـلِ سـرت            خوانـده پـیـمـبـر از همه خـلق برترت