اشعار

با زحـمـت آوردم خودم را؛ نیـمـه‌جانم            دورم مـیـنـداز ای کـریم ای مـهـربـانم

دسـتـم بـه دامـانـت کــم آورده گـدایـت            بـدجـور نـفـس سرکـش افـتاده به جانم

دورهم جمعـند هرشب دلبر و دلدارها            خوش به احوال پـریشان همه بیدارها

توبه کردم هی شکستم توبه‌ها را پشت هم            خسته‌ام من از خودم از این‌همه تکرارها

نیمی از فرصت تقریب به دلدار گذشت            چشم بر هم زدم و این همه اسحار گذشت

شب به شب آمدن و ناله زدن بر در دوست            چون نسـیم سحـری آمد و ناچار گذشت

گدای لطف و جودِ مجتبی باشد، کرامت هم           فقیر و ریزه‌خوار خوانِ او باشد، سخاوت هم

حَسن صورت، حَسن سیرت، حَسن خَلق و حَسن خُلق است           که معنا عاجز است از حدّ توصیفش، عبارت هم

پیغمبران دورِ پیمبر جمعشان جمع است            خیلِ ملائک دورِ حیدر جمعشان جمع است

مـادر شـده زهـرا و آمـد ساره با لبخـند            حوّا و مریم؛ دورِ مادر جمعشان جمع است

حَسن؛ بگو و ببین اسم محترم این است            هزار شکر مرا ذکر دم به دم این است

بگو همیـشه که یا محـسن بحـقّ حـسن            که پیش حضرت حق بهترین قسم این است

من کـویـرم آمـدم تا ابـر بـارانـم کـنـنـد            آتـشـم اما در این شب‌ها گـلسـتانـم کنند

شب به شب این در زدن‌ها کار خود را می‌کند            هر چه باشم درد، در این ماه درمانم کنند

دلی که در غم و شادی همیشه با حسن است            مسیر قبلۀ او هست هر کجا حسن است

حدیث " قـصۀ ناگـفـته " را که می‌دانی            به دردهای دلِ خـسته، آشنا حسن است

باران گرفت و کوچۀ دنیا صفا گرفت            دریا به یُمن نورِ وجودش ضیاء گرفت

روحِ کرم ز فیض قدومش جلا گرفت            سائل همیشه رزق خود از مجتبی گرفت

پیـاله را نفـسِ شـربتِ طـهـور شکست            نـمـاز آیـنـه‌ها را هـبـوط نـور شکـست

سکوت نیمۀ شب را طنین شور شکست            در ازدحام، پَر و بال‌های حور شکست

در مـاه رحـمـت جـلـوۀ تـوحـیـد آمـد            نــومـیـدی از دل رفـتـه و اُمـیـد آمـد

ماهِ فَـلـک نـقـره‌فـشانی کرد از شوق            در نـیـمـۀ مـاه خـدا، خــورشـیـد آمـد

با اینکه سحر وقت خوش راز و نیاز است            دستِ منِ بدْ مَست سوی جام دراز است
غم نیست مرا ساقی اگر مست‌نواز است            ( اَلْـمِـنَّـة لِلّه که در مـیـکـده بـاز است)

از علی دَم بزن اما دَمِ مولا حسن است            که دمادم نَفَسِ حضرتِ زهرا حسن است

»ما هـمه بـنده و این قـوم خـداونـدانند            «ما همه خاک ولی عرشِ مُعلا حسن است

من کیم حجّـت حق واقـف سرّ و عـلـنم            مـن کـیـم وجـه خــدا آیـنــۀ ذوالـمـنـنـم

من کـیم شـمـع فـروزنـدۀ هـر انـجـمـنم            من کیم چـشـم و چـراغ نـبـی مـؤتـمـنم

دوش بر گوشم رسید این مژده از جان آفرینم            کاید از ره آن نـگـار دلـنـواز دلنـشـیـنم

گفتم ای مه از کدامین آسمان باشی بگفتا            شمس ایوان ولایت عروة الوثـقای دینم

شعرِ من واژۀ من لُبِّ کلامم حسن است            شب سلامم حسن و صبح سلامم حسن است

با حسن زنده و با عشق حسن خواهم مُرد            حُسنِ مطلع حسن و حُسنِ ختامم حسن است

دستِ ما می‌گـیرد و بالا و بالا می‌کشد            هر گنه‌کارِ بدی را سمتِ طوبا می‌کشد

می‌رباید دل به یک گوشه نگاهی از گدا            بـاز هم افـسارِ ما را دستِ آقا می‌کـشد

ای آشـنـای عـبـد گـنـه‌کـار یا مجیر            مشکل‌گشای هرچه گرفتار یا مجیر

از من تـمام عـمر گـنه دیـدی و گنه            شرمنده‌ام از این همه تکرار یا مجیر

صدایت می‌زنم یا قاضی الحاجات، پنهانی            صدایت می‌زنم با حال اندوه و پشیـمانی

صدایت می‌زنم یا اَیُّهَاالرَّحمٰن، نگاهی کن            نگاهی کن به حال و روز من، این نابسامانی

به بازار تو آورده گنهکاری گـناهش را            چه خواهی کرد گر بينی تواعمال تباهش را

من آن هستم که هرچه فرصتم دادی گنه کردم            چه عذری آورد آنکه تو دانی اشتباهش را