اشعار

غدیر، خاطری از گل شکـفـته‌تر دارد            غدیر، یک چـمـن آلالـه زیر پـر دارد

غـدیـر، از سـفـر حجّـة الـوداع هـنوز            هـزار خـاطــرۀ نـاب در نــظــر دارد

قلبی که در هوای تو گشته است بیقرار            با پـای دل رسیده به خـلـوت‌سرای یار

جایی ندیده بهتر از این روی خود زمین            جایی ندیده بهتر از این روز و روزگار

فخر است برایش که بخـوانند فـقـیرش            شاهی که به درگـاه تو افـتاد مـسـیرش

پیش تو که بر خاک و بر افلاک امیری            خاکش به سر آنکس که بخوانند امیرش

آیات محـکـمات خـدا مدح حـیدر است            ذکـر لـب پـیـمـبـر ما مـدح حیدر است

هر روز ما به مدح علی می‌شود شروع            هوهوی صبح باد صبا مدح حیدر است

آفـتاب ای آفـتاب ای آفـتـاب ای آفـتـاب            روشنی داری به عمق سینه‌هامان بی‌نقاب

مهر تو جاری به دشت سینه‌های خشک شد            مهر تو دریای رحمت بود از عهد سراب

علی بر خاتم هستی نگـین است            مـدار آسـمـان‌هـا و زمـین است

نوشته دست حق بر قـلب زهرا            فقـط حیدر امیـرالمـؤمنین است

در همان عصری که فرمان بُرد خورشید از علی           چشمه‌چشمه، اشک غربت خیز جوشید از علی

خـطبۀ بی‌نقـطه را کـوفه شنید اما دریغ           خـطبۀ با آه را جز چاه، نـشـنید از علی

مرمت می‌کـند سرمایۀ ویـران امت را            بنای عدل محکم می‌کند ارکان امت را

پس از فقدان پیغمبر خیال خلق آسوده‌ست            اگر در دست می‌گیرد علی سُکان امت را

کسی که رشتۀ گیسوی او حبل‌المتین باشد           پس از خلقش سراسر عرش، غرقِ آفرین باشد

که حیدرآفرین حقا که خیرالخالقین باشد           چه در هیبت چه در غیرت چه در عشق اولین باشد

خـبـر دهـیـد دوباره به تـشنـگان غدیر            رسیده بر سر این چشمه، کاروان غدیر

هنوز از سر گلدسته‌های عشق و شرف            به‌گوش می‌رسد از آسمان، اذان غدیر

منّتِ یک عـمر پای تو گـدایی می‌کِشم            نامِ زیـبـای تو را با دلـربـایی می‌کِـشم
یا امیـرالمـؤمنین بـدجـور وابسته شدم            گوشه‌ای افتاده‌ام من بی‌نـوایی می‌کِشم

اهـل غــدیــرم و سـر بـازار حــیـدرم            تـا روز حـشـر بـنـدۀ دربـار حــیـدرم
گرچه نمی‌برم عـملی در خورش ولی            من فـخـر می‌کـنم که بـدهکـار حیدرم

دسـتـی که نـبـی گـرفـته بر بالا دست            یک عمر به ‌او سپـرده دل حالا دست

تـنــهــا نــه ‌ابــوتــراب، مــی‌دانــم او            دارد به طـلـوع مهـر و بر دریا دست

یـاد تـو آئـیـنـه و نـام تـو نــور            ذکر تو خیر است و کلام تو نور

شعر بـخوان ای نفـس آسـمان!            «إِنَّ مِنَ الشِّعرِ لَحِكمَة»، بخوان

به شهرِ کور بخشیدی فروغ چشم‌هایت را           منوّر کردی از نورت زمینِ زیر پایت را

ملائک یک‌به‌یک تبریک می‌گفتند با شادی           به لب ابن الرضا می‌دید لبخند رضایت را

ای آنکه سحـرگاه من و صبح سـپـیدی            عمری‌ست نشستم سر راهت به امیدی

گـم‌کـردهٔ راهـم! شدم از مقصد تو دور            نوری برسان؛ وضعیتم را که تو دیدی

ای دهـمـیـن حجـت حق بر بـشر            نـور خـدائی تـو ز پـا تـا بـه سـر

ای گــل گـلــزار بـنــی فــاطـمـه            وی که توئی به عرش حق قائمه

تـا کــتــاب آفــریــنــش بــاز شــد            عــاشـقـی بـال و پـرِ پــرواز شـد

تا که قـدری آب و خاک آدم شود            بـا دم هــو یـا عــلـی اعـجـاز شـد

بر مشامم می‌رسد هر لحظه بوی سامرا            بین نوکرهاست امشب گفت و گوی سامرا

من همان عبد شما هستم که از شوق وصال            سجـده کـردم سـالـیان سال سوی سامرا

نوشته دست خدا روی لا مکان هادی            نشـسـته گوشه صحن تو آسمان هادی

خـدا چـکـیـده ز هر کـلـمه بـیان لـبت            خدای هر سخن و کـلمه و بیان هادی