اشعار

گل، گلاب آورده و عالَم میانِ گل؛ گم است            اولِ مـاهِ رجـب میلادِ مـاهِ پـنـجم است

تا قیامت خط به خطّ ِعلم، با آن گستره            در میانِ فقه و عرفانِ احادیثَش گم است

از دامن دو فـاطمه و دو عـلی رسید            جان‌ها به لب رسید به شوقش، ولی رسید

اصلا نه پنجمین که همان اولی رسید            تا دومـین محـمـدِ نـوری جـلـی رسید

عاشقان را غمِ سر نیست که سر ناچیز است            داغ این رنگ به سیمای جگر ناچیز است

تیر ایـن راه بـر آئـیـنـه نـشـسـتـن دارد            سینه تا هست و دلی هست، سپر ناچیز است

تمام همهـمه‌ها غرق در سکـوت شدند            صدای گریۀ او شهـر را تکـان می‌داد

میان قوم عرب یک نسب‌شـناس نبود؟            شکوهِ خطبه، علی را فقط نشان می‌داد

ای آیـنـه‌دار پـنج معـصوم!            در بحر عـفـاف، دُرّ مکتوم

پــــروردۀ دامـــن ولایـــت            مـظـلـومـۀ خـانـدان مظلـوم

زینب صُغراست او؟ یا مادر کلثوم بوده؟            یا خـطـوط درهم تاریخ نامفـهـوم بوده؟

کِی به دنیا آمده؟ کی رفته؟ کی همسر گزیده؟            در کدامین خاک مدفون است؟ نامعلوم بوده!

این شیرزن که اسـوه بُوَد مثل مادرش            فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش

در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه            در منطق و کلام بـبـین مثـل حـیـدرش

در سـایـۀ بـیـرق و عـلم بـاید گـفت            با هـمـت و یـاری قـلـم بـایـد گـفـت

از غیرت و قـدرت عجـم باید گفت            تا صبح ظـهـور دم به دم باید گفت

عمری‌ست بی‌قرار، به سر می‌بریم ما            بـر این قـرار تا نـفـس آخـریـم مـا

همراز روضه‌ها و نواخوان نوحه‌ها            دمساز سوز سیـنه و چشم تریم ما

و رستاخیز تو از چشم دنیا خواب خواهد برد            شب تشویش را آن نور عالمتاب خواهد برد

بتاب ای فجر صادق! روشنی‌بخش حقایق باش            وگرنه دین ما را جعفر کذّاب خواهد برد

شب جمعه است و دلم کرببلا می‌خواهد            کربلا هم که دلِ غرقِ صفا می‌خواهد

چه کنم من که ندارم به جز این قلبِ سیه            دلِ من از تو حسین قدری دوا می‌خواهد

مست‌اند از نسیمِ دمش عـطر سیب‌ها            دارند شـوق نـوحـه‌گـری، عـندلیب‌ها

در روز حشر با نفسش زنده می‌شویم            عـمر دوباره می‌دهـد او بر حـبـیب‌ها

سلام سـورهٔ کـوثـر؛ سـلام ای مـادر            دلـیـلِ شـوقِ پیـمـبـر، سلام ای مـادر

تویی جـوابِ تمـام کـنـایـه‌هـای مـدام            به کـوریِ بُتِ ابـتـر؛ سلام ای مـادر

خدا نوشت به اسم شما سپـیـده‌دمـان را            و آفـرید به نـام شـما زمین و زمـان را

نوشته بود خـدا پیـش از آفـریـنـش دنیا            به مهر حضرت صدّیقه آب‌های روان را

مریم به جز تو اُسوۀ دیگر نداشته است            صبری شبیه صبر تو هاجر نداشته است

راز حدیث قدسی لولاک؛ چیست؟چیست؟            اینکه جهانِ بی تو پیـمـبر نداشته است

سلام صبح‌ترین صبحِ نابِ عالمِ امکان!            نبوده پیش و پس از تو به غیر شام غریبان

سلام جلوهٔ ذات خدا و طورِ هو النّور!            سلام عصمتِ محض و سلام ذاتِ درخشان!

شب انتظار احـمد به مـبارکی سر آمد            دل تـشنـگان منور جلـوات کـوثـر آمد

سر و جان فدای زهرا همه خاک پای زهرا            به در سرای زهـرا ملکوت چاکـر آمد

نوری از خود در شبی شورآفرین            آفـریـد از نــور خـود نــورآفـریـن

در وجـود ذرّه‌هـا شــوری فـکــنـد            بر زمـیـن و آسـمـان نـوری فـكـند

اول دفــتــر بـه نــام خــالــق اکـبـر            آن‌کـه سِـزَد نــام او در اولِ دفــتــر

خویش مگر وصف خود کند، که ثنایش            هست زِ ادراک واصفان، همه برتر

ای بـهـشتِ قُـربِ احـمد، فـاطمه!            لـیـلــةالــقــدر مـحــمـد، فـاطـمـه!

ای خـدا مـشـتـاقِ یـا رب یـا ربت            ای ســلام انــبــیــا بــر زیــنـبـت