اشعار

بر روزگار پـیـر، امـام جـوان تویی            خوشحـالیِ امام رضا جـانـمـان تویی

نامت محمد است و خصالت محمدی            آئـیـنـۀ رسـول خـدا بی گـمـان تـویی

رد پـایـش هـمه‌جا قـبـلـه‌نـمـا می‌سازد            خطی از جامعه‌اش جامعه را می‌سازد

خادم خانه‌اش از خـاک، طلا می‌سازد            کرمـش نـیز به شـدت به گدا می‌سازد

سحر به سینه ز داغی نهان حکایت داشت            غـم غـروب بـلـنـداخـتـر هـدایت داشت

به روی آینۀ صبح، زنگ حسرت ریخت            که رنگ او ز شب دیرپا حکایت داشت

سیاهی زینت‌ شب نیست، شب ‌را زینت از ماه است            اگر هادیِ او باشی خوشا هرکس که گمراه است

من از آئینۀ "بَل هُم أَضَل"ها خوب فهمیدم            از انسان برتر آن حیوان که از شأن تو آگاه است

سایه‌ها گزمۀ شب، سنگ‌دلان در جولان            نـور پـنهـان شده و آیـنه‌ها در خـفـقـان

بانگ شرک است که از مأذنه‌ها می‌آید            در هیاهوی جهان خانه‌نشین است اذان

شده‌ام بر آن که پری زنم به هوات یا علی‌النقی            سفری کنم و سری زنم به سرات یا علی‌النقی

به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس            برسم به مأمن آسمان رهات یا علی‌النقی

خوشا سَری که شود خاکِ پای حضرتِ هادی            خوشا دلی که پَرد در هوای حضرتِ هادی

به چشمِ بسته خـدا را به روی باز ببـیند            به دیده هر که نَهد خاکِ پای حضرتِ هادی

تو آن نوری که فَهمی ابتدا و انتهایت را            نمی‌‌فهمد، چنان‌که هیچ کس ذاتِ خدایت را

گِل ما موم شد در دست‌های مهربان تو            همان دَم که عطا کردند خاکِ سامرایت را

شب شب ليـلـة‌الـرغـائب بود            حس راز و نـيـاز غـالب بود

هر کسی غرق حاجـتـش اما            صبح جـمعه، امام غائب بود

غـم کـهـنـۀ در گـلـویـم حـسین است            دم و بازدم، های و هویم حسین است

اگـر چـشـم من آبـروی مـرا ریخـت            چه غم؟ بعد از این آبرویم حسین است

با روی سیه به گفت و گویم امشب            شاید نظری کـنی به سـویم امشب

ای کاش که این جـمـعـه بیایی آقا            ایـن اسـت تــمـام آرزویـم امـشـب

گـفـتـیـم حـسـیـن، تا فـدایـش بـاشـیم            ما مثـل کـبـوتـر به هـوایـش بـاشـیم

ای کاش که لیـلـةالرغـائب هر سال            مـا زائـر صـحـن کـربـلایش باشـیم

جز ردّ قـدم‌هـای تو اینـجا اثـری نیست            این قلّه که جولانگه هر رهگذری نیست

یک لحظه در این معرکه از پا ننشستی            گفتی سفر عشق به جز دربه‌دری نیست

نامت همیشه ورد زبان است قهرمان            داغت هنوز در دل و جان است قهرمان

دارد غــم تـو شـهـرۀ آفــاق مـی‌شـود            ابلیس از همین نگـران است قهرمان

تو خورشیدی و بی‌شک دیدنت از دور آسان است            ولی ادارک نور آیا برای کور آسان است؟

به اعجاز نگاهت زنده کردی مرده‌دل‌ها را            برایت بردن من تا خدا، تا نور آسان است

چـشـم‌هـا در پـی دیـدار بـه گــردش آیـد            ذرّه چون گـشـت پـدیـدار به گـردش آید

دیـده‌هـا در طـلـب یــار بـه گـردش آیــد            آسـمـان گـشـتـه چو دوّار به گـردش آید

وقت عشق است چشم تر بدهید            شـمـع‌هـا مـژدۀ سـحـر بـدهـید

كار دل گیر یك نگـاه شماست            بـر مـنـاجـات من اثـر بـدهـیـد

آن قوم که معمار جنان خشت به خشتند            از خاک تو هستند که پاکیزه سرشـتند

از نـام تـو پـرسـیـدم و گـفـتـند محـمـّد            نـامـی که به دیـبـاچـۀ توحـید نوشـتـند

آنکه بر چشمان ما پیـراهـنی گـلفام داد            ذره تا خورشید گردد شبـنمی انعـام داد

اشک را از بـاده سـاقـی کـوثـر آفـریـد            در ضیافت‌خانه‌اش هر دیده‌ای را جام داد

درخت‌ها قلم و هرچه بحر، جوهر تو            نبـود عـلـمی اگر بـسـته بـود دفـتر تو

تو گرم بحثی و چون کودکان مشق نویس            فرشتـگـان زده زانـو به پای منـبر تو