اشعار

مگر مولا بپرسد از کرم حال موالی را            که غیر از او نمی‌گیرد کسی دستان خالی را

کسی جز او نمی‌گیرد سراغ دردمندان را            کسی جز او نمی‌فهمد چنین افسرده‌حالی را

اگرچه شأن علی «کُلَّ شَیءٍ أحصَینا»ست            ولی فـضائـل او غـیر قـابـل احصاست

به قلب سورۀ یـاسـین، علی امام مـبـین            به بطن سورۀ طاها، علی امام هـداست

سه روز بود که در مکّه بی‌قراری بود            نگـاه کـعـبـه پُـر از چشم‌انـتظاری بود

سه روز؛ صبح شد و سایبان «حِجر و حَجَر»            سحـابِ رحـمـت و ابـرِ امـیدواری بود

علی فصل شروع هرچه عشق است            عـلی سرمـشق بانـوی دمشق است

علی هر لحظه‌اش صد کهکشان است            امیـر و لـنگـر هـفـت آسـمـان است

پیداست در متن دعـا اوراقی از عرش            دارد رجب در شهر خود عشاقی از عرش

از بسکه می‌ریزد شراب باقی از عرش            میخانه تب کرده؛ می‌آید ساقی از عرش

آئـیــنــۀ تـمـام نـمــایِ خــدا عــلـی‌سـت            نقـشی که زد رقـم، قـلـمِ ابتدا، علی‌ست

دسـتِ خـدا، زبـان خـدا، صـورت خـدا            در بـنـدگـیـش، بـنـدۀ بی‌انـتـهـا علی‌ست

از چشمه‌سار عرفان هركس وضو ندارد            در سجـده‌گاه عـشقـت آبی به رو ندارد

گر نیسـت آشـنـایت سـرگـشـتـه ولایت            دل نیست دل به جانت جان میل او ندارد

قرار شد که بـیـایی چراغ دین بشوی            به روی چمبر ایمان و دین نگین بشوی

شکفتن تو خبر بر همه جهان داده است            که دلنوازترین گل به باغ دین بشوی

علی‌ست مرغ حق و کعبه آشیانۀ اوست            حریم عشق، پُر از دلنشین ترانۀ اوست

پس از گذشت زمان‌ها هنوز گوش بشر            به نغمه‌های دل انگیز و عاشقانۀ اوست

جـهــان آفــریـنـش! جـانـت آمـد            حـرم! پـرواز کـن، جـانـات آمد

عـدالت! فـخـر کن، میـزانت آمد            مـحـمـّد! یـار و هـم‌پـیـمـانت آمد

ابری به بارش آمد و باران عشق ریخت            جانی دوباره بر تن بی‌جان عشق ریخت

جـبـریل با بـشارتی از نور سر رسید            آیات محکـمات به قـرآن عشق ریخت

ز حمد و شکرِ خدا، شَهد و شِکَّرَم بر لب            که ابرِ رحمتِ حق، نازل است در دل شب

جهان جوان شده باز از، بهارِ ماه رجب            بشارتِ ازلـی می‌رسد به گـوشِ طـلـب

سبک‌تر می‌کند با اشک‌ها بار گناهش را            به‌ آبِ دیده‌ روشن‌ می‌کند شام‌ سیاهش‌ را

خوشا آن‌ روسیاهی‌ که‌ در‌ این‌ دنیای‌ وانفسا            فقط‌ با آه... جبران‌ می‌کند هر اشتباهش‌ را

امشب از بیت رضا نور به دامان داریم            موج شادی به دل و روح و تن و جان داریم
چه مبارک سحری از دم سلـطان داریم            هر چه داریم هم از شاه خـراسان داریم

چیست دین‌داری به‌جز بغض و محبت داشتن            روی اولاد رسـول الله غـیـرت داشـتـن

زندگی طی کردن عمر است اما خیر چیست؟            لحظه‌های عمر را شوق زیارت داشتن

زیر قدمت بند دل ماست که گیر است            بهتر بنـویسم دل ما عـبد و اسـیر است

هر کس به تو دل داد محال است نگوید            از هرچه دلش غیر تماشای تو سیر است

اگر دست و بالت کمی خالی است            اگر حال و روز تو بی‌حالی است

اگـر آسـمـان در قـفـس می‌کـشی            اگر قـسمـتت بی‌پَـر و بالی است

ما را صدا کنید و از این غم رها کنید            درد دل شـکـسـتـۀ مـا را دوا کـنـیـد

تا خـانـۀ امـام رضـا کـوچـه وا کنید            ما را گـدای سـفـرۀ ابن الـرّضا کنید

تـوفـیـق دارم، از گُـلِ زهـرا بـگـویـم            از کــوثــرِ دوم، مَــهِ طـاهــا بـگـویـم

از اولـیـن ابنُ الـرضـا، زیـبـا بـگـویم            با لفـظ و مـعـنـای بسی شـیـوا بگـویم

حمد بی‌حـد خـدای رحـمـان را            که ز نـور آفـریـد نـیــکــان را

قدرتش را به رخ کشید و سپس            خـلـق فـرمـود نــور ایـمـان را