اشعار

عبا به پایم اگر گیر می کند غـم نیست            اگر به کوچه زمین می خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده            به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

تو آن هـفـتـمـیـن قـبـلـۀ بـاوری            امـام پـس از مـوسی جعـفری

تــو در امــتـداد عــلی نــازلـی            تـو رودی و دنـبـالـۀ کـوثـری

آسمان است وخسوف قمرش معلوم است           غربت بی حد او از سفرش معلوم است

کـولـه بـار ســفــر آخـرتــش را بـسـتـه           از مناجات و نماز سحرش معلوم است

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

بـیــا عــاشـقـی را رعـایـت كـنـیـم            ز یــاران عـاشـق حـكـایـت كـنـیـم

از آن ها كه خونین سفـر كرده اند            سـفـر بـر مــدار خـطـر كـرده انـد

شبهاي بي ستاره ترينت سحـر نداشت             غم نوحه هاي سينۀ تنگت اثر نداشت

يوسف ترين غريــبِ خــدا مـاهِ آسمان             ازحالِ توسراغ به جزچشمِ تـرنداشت

آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آسمان گم گشته سنگی در بیـابان شما            دسـت مهرومه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت باهمه شـور افکنی            شـورها دارند بـر سر از نمکدان شما

من که این گونه پدر محوتماشای توأم             دخترت فاطمه ام غمزده زهرای توأم

گــریه ام را بنـگر خنده بزن بر رویم             باغبـانا نــه مگــر من گل زیبای توأم

ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم             وای مــن گـر تــو مدارا نکنی با پدرم

صبـر کـن ســیر ببــینم رخ بــابـایم را             چه کنم سدّ نگاهم شـده اشــک بصــرم

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده           روزم به شام غربت و غـم تیره تر شده

آزرده گشت خـاطرت از کـرده های من           آقـا بـبـخـش نـوکـرتــان دَردِ سَــر شـده

در و دیوار عالم را سیه پوشید ای مردم             که غم درسینۀ اهل ولا جوشید ای مردم

تـمـام لاله ها سر در گریبانند از این غم             که زهرا در غم بابا سیه پوشید ای مردم

ای مدینه آفتاب حسن سرمد راچه کردی؟          آن خدایی عبدآن عبد مؤیّدرا چه کردی؟

جان جان عالم ایجاداحمد راچه کردی؟          از چه خاموشی بگوآخر محمّد راچه کردی؟

تشبیه ووصف روی توکار خیال نیست             آئـیـنـۀ وجــود خــدا را مـثــال نـیـسـت

بر هــرچه هــست، نام محمّد نوشته اند             آری که اسم ورسم خدا را زوال نیست

شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد             سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد             فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد

گلی به دست تو دیدیم و کوله ای بر دوش          هنوز مانده سخن های آخــرت در گـوش

و کفش های تو را مادرت چه محکم بست          نیـامدید چــرا کـفش های خــاکــی پـوش؟

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده ام»            «خیز، ای لب تشنه از بهر تو آب آورده ام»

گر بپرسی داغ تو با سینه خواهر چه کرد             قامت خم گشته ای بهر جواب آورده ام