اشعار

 پخش سبک                      (به سبک السلام ای خاتم پیغمبران)

مژده مژده ای محبان، آمده مهری درخشان           کز جمال پر فروغش، نُه فلک گردیده تابان

به لب های همه، بود این زمزمه           خوش آمد دختر، علی و فاطمه

 پخش سبک                           (به سبك فرخنده جشنِ مسلمین بادا مبارک)

آمـد به دنـیـا دخـتـرِ زهــرا و حــیــدر            جلوه کند چون مصحفی بر دستِ مادر

حق را نشانی آمد خوش آمد            زهـرای ثانی آمد خوش آمد

 پخش سبک                            ( به سبک سرود : به پا شده جشن شادی آل الله )

دوباره جاری شد، شکر خدا بر لب            که آمـده دنـیـا، بـنـت عــلــی امشب

کوثر دخت پیمبر، نور دو چشمان حیـدر (زینب کبری رسید)۲

با دست شوق چـاک گریبان گرفته ایم            از فـرط شـور بـادۀ طـوفان گرفته ایم

در اوج نـاز تـخـت سلیمان گـرفـته ایم            امشب به دست؛ زلف پریشان گرفته ایم

امشب شب مــیـلاد امـیّـد حسیـن است            عید حسین عید حسین عید حسین است

گویـی خدا کوثر به کـوثـر داده امشب            یک حیدر دیگر به حـیـدر داده امشب

امشب خدا به کوثـر خود داد کـوثـری            در بر گرفته فـاطـمه زهـرای دیگری

یا این که در لبـاس زن آمد پـیـمـبـری            یا اینکه حق به حیدر خود داد حیدری

باز عــالــم پر ز غـوغـاى كه شـد؟            باز دلهـا مست و شـیــداى كه شد؟

بــاز گــوش اهـل دل پُــر زمـزمـه            از طـنـیـنِ شــور و آواى كـه شـد؟

آنـانـكـه عـاشـقـنـد و به شیعـه ملقّبند            از هدیه های خاص خــدایــی لبالـبند

لیلا اگر كه سـر طـلـبـد سـر بیاورند            آمــادۀ اشــارۀ یـك دم از آن لــبــنــد

امشب عـلـی ولیـمـه به خـلـق جهان دهد          امشب زمین فروغ به هفت آسـمـان دهد

امشب خــدا تـجـلّــی خـود را نـشان دهد          با خـطّ نــور، بر هـمـه خطّ امــان دهــد

از روضه های ماه صفر تا جدا شدی            با روضه های زهـر کـمی آشنـا شدی

این ها برای کـشتن تو نقشه می کـشند            از لحظه ای که وارد این سامرا شدی

واى ازآن دل كه درى رو به خدا باز نكرد            تا فــراسوى ملك، همت پـرواز نـكـرد

بال نگشود و خيال و سر پرواز نداشت            با شهيدان خدا زمـزمـه اى سـاز نكرد

لحظه اى خود را بيا از خويشتن بيگانه كن            ديـدنى ها را فـداى ديـدن جـانــانـه كن

تا به كى مِى از سبوى غير مى نوشى بيا            از سبوى رحمت حق باده در پيمانه كن

هركس كه آرزو به زر و زور مى كند            خود را زفيض رحمت حق دور مى كند

در ملك جان زياده مكن آرزو، كه مرگ            آهـنـگ آرزوى تـو در گــور مى كـنــد

هر كه خود را بـيـشـتـر پـابـند دِرهم مى كند           بيشتر خود را اسيــر محـنت و غــم مى كند

 وه چه بدبخت است آنكه با وجـود ذات حق           سر بر دون همّتان از بهـر نان خــم مى كند

هركه عارى از ريا گردد صفايش میدهند           چون كه گردد باصفا بر ديده جايش میدهند

اهل تقوا را به محشر امتـيـاز ديگريست           گرچه اين جـا بيشتر جـام بـلايش میدهند

هوس هر جا نهد پا را تـمـنّـا میشود پيدا           چنانكه اسم هر كس از مسمّا میشود پيدا

به دنيا دل مبند اى دل كه دنيا جاودانى نيست           كه معـيـار عـلى از ترك دنيا میشود پيدا

گول زرق و برق زر را میخورى اى دل چرا؟           زندگى را میكنى بر خويشتن مشكل چرا

غنچه گل شد، گل خزان گرديد وبلبل شد خموش           مانده اى اى باغبان، حيران و پا در گِل چرا

پیش صاحب نظران مُلک سلیمان باد است           بلکه آن است سلیمان که زمُلک آزاد است

ایـنـکـه گـویـنـد بر آب است نـهـاد دنـیـا           نیک اگر در نگری خواجه همه بر باد است

دردا که مثل ميـثـم و سلـمان نمي‌شويم            سلمان شدن که هيچ، مسلمان نمي‌شويم

 وقتی که غرق سستی وجهل و تغافلیم            لبـریـز استـجـابت و ايــمــان نمي‌شويم

برای زنـدگـی سـرخ، کـربـلا کـافـی ست          برای لاله شـدن، فـهـم لاله ها کافی ست

نــدای "هـل مـن..." ســالار کـربــلا آمـد          برای گـفـتـن لـبـیـک، این نـدا کافی ست