اشعار

ماهم به خون نشست و سرشکم ستاره شد            قــرآن آیــه آیـۀ مـن پــاره پــاره شــد

داغ رسـول بـود بـه قـلـبـم ز کـودکـی            تکـرار آن به داغ جـوانـم دوبـاره شـد

بنـشیـنم و از سوز جگـر ناله برآرم            بر صورت خونین تو صورت بگذارم

بردار خدا را سری از خاک و دعا کن            تا من به سر کشتۀ تو جـان بسپارم

ماهم فـتاده بر خاک با جسم پاره پاره            ای اشک ها بریزید از دیده چون ستاره

جزمن که همچو خورشید افروختم دراین دشت            کـی پـاره پـاره دیـده انـدام مــاه پــاره

ای علی جان چه شده؛ قامت تو تا خورده            نـازنـیـنـم چـقـدَر بر بـدنت پـا خورده

روی جسمت چقدَر تیر و سنان می بینم            اینـهـمه زخـمِ گِران بر دل بابا خورده

یوسف من چاه را با نیزه‌ها حس کرده‌ای            پنجۀ ناپاک صدها گرگ را حس کرده‌ای

چشم هایم را تماشای تو غافل گیر کرد            عضوهای اربأ اربایت پدر را پیر کرد

شـکـر خـدا زره ز تـنت در نـیامده            با چنگ گـرگ پیرهـنت در نـیامده

یک دشت اکبر و پدری پیر و یک عبا            حـتـی ز عـهـدۀ کـفـنـت در نـیـامده

از سـيـنـه اگـر چه می‌كـشم آه برو            حـالا كه شـدي تـشنـۀ اين راه بـرو
بي تاب سفـر اگر چه هستي بگـذار            تا خـوب تـو را ببـيـنـم آنـگـاه بـرو

عـاقبت جان من از سینه به در می‌آید            بسکه از جوشن تو پـاره جگـر می‌آید
نـکـشیـدی نـفـس و من نـفـسم بنـد آمد            بی تو عـمـر نفـسـم زود به سر می‌آید

غنچه ای بودی و پرپر زدنت کشت مرا            به روی دست دلاور شدنت کشت مرا

تک پسرها همه دلگرمی مـادر هستند            یکی یکـدانـۀ مـادر شدنـت کـشت مرا

به پای روضه نشستیم و اشک ناب شدیم            قنوت گـریه گرفـتیم و مستجـاب شدیم

و ما که در پی خورشید نیزه ات بودیم            شبـانـه نـور گرفـتـیـم و آفـتـاب شـدیم

گریه وقتی میکنی مادر، قـدم خم میشود          نـور چـشـم من شبـیه چشم تو کم میشود

دست و پا که میزنی من دست و پا گم میکنم          با زمین و آسمان در خیمه حرفم میشود

بـدونِ تو اُمـیـدِ ما، سـراب می‌شود بیا            تمامِ شهر بر سرم، خـراب می‌شود بیا

برای حضرتت بگو که مادرت دعا کند            دعـای مـادر تو مستجـاب می‌شود بیا

چنان ربـابـۀ مضطـر؛ تـوکّـلـی باید            به حـلـق پـارۀ اصغـر تـوسّـلی باید

عزیز فاطمه آهـسته تر قـدم بـردار            دعـا به مـادر او کـن تحـمّـلـی بـاید

لب ها هـلاک آب، دلها ز غُـصه آب            غـم آمده به دل، رفته ز خـیـمه تاب

کـرب وبلا پُر از، فـریـاد بی جـواب            حـتـی به کـربـلا، دیـده نشد سـراب

بـر دور تـو مـاه تـاب بـایـد بخورد            بـر صـورت تـو نـقـاب باید بخورد

هفتاد و دو صفحه عشق امضاش تویی            انـگـشت تـو بـر کـتـاب باید بخورد

بر فراز دست خورشید آفتاب دیگری است           هر علی از نور حیدر بازتاب دیگری است

فرق دارد با علی اکبر به میدان رفـتنش           اضطراب اهل خیمه اضطراب دیگری است

كسیكه از دو لـبش كوثر آب می نوشید            كسیكه بـاده به نامش شراب می نوشید

كسیكه از قدمش سلسبیل سیراب است            كسیكه از دم قدسیش، نیل سیراب است

سـنگـیـنی داغ تو مـاتـم را به هم ریخت           این روضه چندین بار آدم را به هم ریخت

قـلـب مـلائـک را بـه درد آورد اشـکـت           سوز گلویت عرش اعظم را به هم ریخت

زخم سکوت و گریۀ اصغر ز یک طرف            خندیدن و هیاهوی لشگر ز یک طرف

تـحـت فـشـار بـودم و چــاره نـداشـتـم            جانم گـرفت گریۀ مادر ز یک طرف

می رسد نوبت خورشید شدن آهسته            سپـر غـربت خـورشیـد شدن آهسته

نقل هر صحبت خورشید شدن آهسته            قمر حضرت خـورشید شدن آهسته