اشعار

ای چشم عرشیان به زمین جای پـای تو            گــردون بـه زیــر ســایـۀ قــد رسـای تو

در آن زمان که حرف زمان و مکان نبود            آغــوش لامکــان بـه یـقیـن بـود جای تو

در سـایـه سـار لطف شما پـا گرفته ایم            شکر خــدا کـنــار شما جــا گـرفـته ایم

از سـائــلان هـر شـبـۀ کــویتـان شـدیم            این درس را ز عـالــم بــالا گــرفته ایم

خورشیـد چهـرۀ تـو برون از حـجــاب شد           بـا جــلــوۀ فــــروغ رُخـت ، آفــتــاب شـد

از شـرم نــور قـدسـیـت، ای مِهـر لایـزال           خـورشیــد تا که دیـد تو را در حـجـاب شد

عرشیان امشب زمین را لاله باران میکنند           خاک را خوشبوتر از زلف نگاران میکنند

این کویر خشک را بـاغِ بـهـاران میکنند           سنگ را رشگ نگین شهر یاران میکنند

امـشب وجـود را شـرف دیـگــر آمـده            در جـلـوه آن جـمـال خــدا منـظر آمده

در شـام تـیـره مهـر جهـان گـستر آمده            دوران تـیــره گیّ و سـتـم بـر سر آمده

ای رأفـت تـو رأفـت ذات خـدا رضـا            از پای تا به سر عـلی مرتضی رضا
نامت ازآن رضاسـت که درعرصۀ حساب            حق نیست بی‌رضای تو از کس رضارضا

کوثر اشک من از ساغر و پیمانه، توست            دل آتش‌زده‌ام، شـمع عزاخـانه تـوست
جگر سوخـته، خاکستر پـروانه توست            شعـله‌های دلـم از آه غـریـبـانه تـوست

صد بحرکرم ازتو ویک چشم ترازمن             لطفی کن واین خون جگررا بخرازمن

خامــوشی آتــش بود از مــرحمت ابر             باران کــرم از تـو  و کوه شرر از من

مانند مـادرت شده ای، قـد خـمیده ای!             آقا چرا عـبا به سر خود کـشیده ای!؟

با درد کهنه ای به نظر راه می روی             دستت گرفته ای به کمر راه می روی!

بر آه آهِ من جگـر سخت خاره سوخت           بروای وای من دل سنگ ستاره سوخت

همچمون کبوتران ز عطش بال می زنم           لب تشنه ام دلم، جگر پاره پاره سوخت

امان نداد مرا این غم و به جان افتاد            میان سـیـنه ام این درد بی امـان افتاد

به راه روی زمین می نـشینم و خـیزم            نمانده چاره که آتش به استخوان افتاد

عبا به پایم اگر گیر می کند غـم نیست            اگر به کوچه زمین می خورم، دمادم نیست

میان کوچه فقط یک نفر زمین خورده            به غیر مادرمان این چنین در عالم نیست

تو آن هـفـتـمـیـن قـبـلـۀ بـاوری            امـام پـس از مـوسی جعـفری

تــو در امــتـداد عــلی نــازلـی            تـو رودی و دنـبـالـۀ کـوثـری

آسمان است وخسوف قمرش معلوم است           غربت بی حد او از سفرش معلوم است

کـولـه بـار ســفــر آخـرتــش را بـسـتـه           از مناجات و نماز سحرش معلوم است

ای محمد (ص)ای رسول بهترین کردارها             حُسن خلقت شهره دراخلاقها ،رفتارها

در بیــانت بــند مــی آیـد زبان ناطقان             قــامت مــدحت کـجا و خلـعت گفتـارها

بـیــا عــاشـقـی را رعـایـت كـنـیـم            ز یــاران عـاشـق حـكـایـت كـنـیـم

از آن ها كه خونین سفـر كرده اند            سـفـر بـر مــدار خـطـر كـرده انـد

شبهاي بي ستاره ترينت سحـر نداشت             غم نوحه هاي سينۀ تنگت اثر نداشت

يوسف ترين غريــبِ خــدا مـاهِ آسمان             ازحالِ توسراغ به جزچشمِ تـرنداشت

آخـر «ماه صفر»، اول ماتم شــده است              دیده ها پرگهر و سینه پُر از غم شده است

آه ای ماه،که داری به رخت گرد ملال!              خون دل خوردن خورشید، مسلّم شده است

آسمان گم گشته سنگی در بیـابان شما            دسـت مهرومه گره خورده به دامان شما

سفره داران ملاحت باهمه شـور افکنی            شـورها دارند بـر سر از نمکدان شما

من که این گونه پدر محوتماشای توأم             دخترت فاطمه ام غمزده زهرای توأم

گــریه ام را بنـگر خنده بزن بر رویم             باغبـانا نــه مگــر من گل زیبای توأم