اشعار

نــور بــا آیــنـه وقـتـی مـتـقــابـل بـاشـد           ذره کوچکتر از آن است که حائل باشد

نور، زهراست و آئینه علی، ذره کجاست           که در این بین فقط عاطل و باطل باشد

بهشت جـلـوۀ نـور جـلالی زهـراست            پَر مـلائـکه در خانه قـالی زهـراست

دخـیل بسته به نخ های چـادرش مریم            همین دلیل مقـامات عـالـی زهـراست

نـفـرین خـدا بـاد بر آنکـس که تو را زد           آتـش به دل سـوخــتــۀ شــیــر خــدا زد

نـفـرین خـداونـد بـر آن دست که نـاگـه           برصورت چون برگ گـل مـادر ما زد

نیمه شب گرد سپیدی بر خضاب افتاده است           کوه غم بر شانه های بوتراب افتاده است

شاخه های یاس دارد بر زمین می افتد و           در میان غنچه هایش اضطراب افتاده است

از فـاطـمه؛ از وفا به مولاش؛ بگو            از راز و نیـاز دل شبهـاش.. بگـو

در روضـۀ فـاطـمـه؛ هـمـیـشه اول            یک ذره از آن خـطبۀ غـراش بگو

به درد و غـم گـرفـتـارم چه سازم            پس از تو بی کس و یارم چه سازم

زجـا برخـیـز و کاری کن عـزیزم            گـره افــتــاده در کـارم چـه سـازم

آسمان ساز، ملک ساز، کبوتر ساز است           دست بر هر ملکى که بزند پَر ساز است

مــادرى بـود که در قـالـب دخـتــر آمـد           چون نمیخواست بفهمند پیمبر ساز است

دیـده آن گـاه که با اشـک مـلاقـات کـنـد           رزق گـریـه طلب از مادر سـادات کـند

گریه هرکس نکند معرفتش کامل نیست           گرچه صد مرحله تحصیل اشارات کـند

منم که گردش شام و سحـر به دستم بود           ظهور و غیبت شمس و قمر به دستم بود

منم حـبـیـبـۀ حـق بضعـة النـبـی، زهـرا           کسی که ملک قضا و قـدر به دستم بود

دستی به پهلـو دارد و دستی به دیـوار            داده ست تکــیـه مـادر هستی به دیوار

هرلحظه دردی تـازه داغی تـازه دارد            در چشم خود غـم های بی اندازه دارد

محراب بود و مـاه و نـمـاز نشسته اش            روی کـبود و نیـمـۀ چـشـمان بستـه اش

سجاده بود و سـجـدۀ طـولانی و قـنوت            چادر نـمـازِ خاکی و دست شکـسته اش

عـلـی کـه آیـنـۀ روشن خــدای تـو بــود           همیشه آیـنـه‌اش روی حـق نمای تو بود

حدیث قدسی «لولاک» معتبر سندی است           که هرچه کرد خدا خلق، از برای تو بود

یک کوه غم به سینه تـلـمـبار می شود            وقـتـی ز درد فـاطـمـه بـیـدار می شود

این روزها نـماز شب او نشسته است            وقـت قــیــام دیــدۀ او تــار مــی شــود

گریه های شب و روزم به ثمر نزدیک است           کن حلالم که دگر وصلِ سحر نزدیک است

دیـده ای گــریـۀ طـوفـانـیِ زهـرایـت را           یا علی رخصتِ دیدارِ پدر نزدیک است

گـل بودی اما بـوی خـاکستـر گـرفـتی            آه ای فـرشـتـه بین شعـلـه پَـر گـرفتی

با این سرانگشتی که تاول زد در آتش            امشب گره از مـوی این دختر گرفتی

باور نداشت زينب كبري‌ كه مادرش            رفته است وجاي خالي او در برابرش

چـادر نـمـاز فـاطـمـه لالايـي شبـش            دستان پر ز مهـر عـلـي بالش سرش

رفتی میـان غصه مرا جـا گـذاشـتی            ما را در اوج غم تک و تنها گذاشتی

برداشتی تو جسم خودت را ز بستر و            آن را به روی شـانـه بـابـا گـذاشـتی

گریـان روضه ایم و عـزادار فـاطمه            عمری اسیـر کوچه و بازار فـاطـمه

جبران لطف مـادریـش را کجا توان            تـا بـی نـهـایـتـیـم بـدهـکـار فـاطـمـه

گذشته آب در این روزگار از سـر من            حلال کن که رسیده است روز آخر من

مرا ببخش که افـتـاده ام در این بـستـر            نمانده است تـوانی به جـسم لاغـر من

بر زانـوی تنهـایی ام دارم سـرت را            با گـریه می بیـنم غـروب آخـرت را

من التـماس لحـظـه های درد هـستـم            آیا نگـاهی می کنی دور و برت را؟