اشعار

ملک الموت مزن شعله به زخم جگرم             وای مــن گـر تــو مدارا نکنی با پدرم

صبـر کـن ســیر ببــینم رخ بــابـایم را             چه کنم سدّ نگاهم شـده اشــک بصــرم

شهر مدینه صحنۀ صحرای محشر است           باور کنیم عمـر جهان رو به آخــر است

ملــک خـدای عزوجل خیمه ی عزاست           کـی صاحب عزاست؟ خداوند اکبر است

هرعاشقی ست درطلبت أیهاالرّسول             اَلجَـــنَةُ لَــهُ وَجَبَـــت أیـــها الــرّسول

عالم هنـوز تشنۀ درک حضور توست            أرض وسماست درطلبت أیهاالرّسول

از بس که از فراق تو دل نوحه گر شده           روزم به شام غربت و غـم تیره تر شده

آزرده گشت خـاطرت از کـرده های من           آقـا بـبـخـش نـوکـرتــان دَردِ سَــر شـده

در و دیوار عالم را سیه پوشید ای مردم             که غم درسینۀ اهل ولا جوشید ای مردم

تـمـام لاله ها سر در گریبانند از این غم             که زهرا در غم بابا سیه پوشید ای مردم

ای مدینه آفتاب حسن سرمد راچه کردی؟          آن خدایی عبدآن عبد مؤیّدرا چه کردی؟

جان جان عالم ایجاداحمد راچه کردی؟          از چه خاموشی بگوآخر محمّد راچه کردی؟

تشبیه ووصف روی توکار خیال نیست             آئـیـنـۀ وجــود خــدا را مـثــال نـیـسـت

بر هــرچه هــست، نام محمّد نوشته اند             آری که اسم ورسم خدا را زوال نیست

شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد             سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد             فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد

گلی به دست تو دیدیم و کوله ای بر دوش          هنوز مانده سخن های آخــرت در گـوش

و کفش های تو را مادرت چه محکم بست          نیـامدید چــرا کـفش های خــاکــی پـوش؟

«چشم گریان سویت از شام خراب آورده ام»            «خیز، ای لب تشنه از بهر تو آب آورده ام»

گر بپرسی داغ تو با سینه خواهر چه کرد             قامت خم گشته ای بهر جواب آورده ام

ازآن ساعت که خودراناگزیرازتوجداکردم            توبرنی بودی ودیدی چه‌هادیدم،چه‌ها کردم

گمان بر ماندن و قبر تو را دیدن نمی‌بردم            ولی فیض زیـــارت را تمــنّا از خدا کردم

زینب رسیده ازسفری پر زاضطراب            سرگرم زمزمه ست ودلش غرق التهاب

ازمن به غیر این تن تیره نمانده است            شمع دلم شده زغمت قطره قطره آب

آمدم اینجا دوباره..لشگرت یادش بخیر           قاسم وعون وزهیروجعفرت یادش بخیر

اولین باری که اینجا آمدم یادت که هست؟           شد رکابم ســاقی آب آورت یادش بخیر

گرچه پایین ترازاین مرتبه ها جای من است           این که این گونه ام از برکت آقای من است

عـده ای در پـی اعـجاز مـسیـحا هـستند           عـلیِ اکـبر اربـاب، مسیـحای من است

یا اخا دستی برون از خاک کن             اشک چشــم زینبت را پاک کن

ای به زینب دریم خون همسخن             از گلوی چـــاک چاک خویشتن

مرگ من بود دمی کزتوجدایم کردند             در همان گوشــۀ گودال فـدایم کردند

دوستــانم کــه نبــودند بگریند به من             دشمــنانم هــمگی گــریه برایم کردند

کاروان آمده و بـرگ خزان می ریزد             باز از چشم حرم دُرِّ گران  می ریزد

هرکه دنبال گــل گمشده ای می گردد             درد از عاطـفه های نگـران می ریزد

خون دل، اشــک دیـده آوردم             جــان بـر لب رســیـده آوردم

این گلابی که ریزد از چشمم             بهــر گل هــای چــیـده آوردم

ای مــزارت کعبۀ جان یا حبیبی یاحسین             ای حریمت رشک رضوان یاحبیبی یاحسین

ای سرت برنیزه قاری ای رخت آیات نور             ای تنت اوراق قرآن یا حبیبی یا حـسین