اشعار

خواستــم عشق را نظاره کــنم            چـشم‌ها را پــر از ستــاره کنم

خــواستم تا که از شب شعــرم            قطعه‌ای نــذر جــشــنواره کنم

نیمه های شب و سرمای شدید            گوشِ شب، ناله ای از دور شنید

دل به درد آمــده و می نــالــید            دست بر پشت و کـمر می مالید

دنیای بی‌امام به پایـــان رسیــده است          از قـلب كعبه قبــلــه ایمان رسیده است

از آسمان حقیقت قـــرآن رسیده است          شأن نزول سوره «انسان» رسیده است

خدا میخواست تا تقدیـــر عالم این چنین باشد          کسی که صاحب عرش است،مهمان زمین باشد

خدا درساق عرش خویش جایی را برایش ساخت          که حتی مـاورای دیـده ی روح الامیـن باشـد

شیرخدا و لنگر عرش خدا، علی است           مـــرآت حـق و آینه حــق نما، عـلی است
در روز حشر، شافع امت محمد  است           باب النـجــات سلـسـلۀ انــبـیــا، علی است

حق روز ازل کـل نِعــم را به علی داد            بین حکمـا حُکــمِ حَکَم را به علـی داد

معنای یدالله همین است و جز این نیست            کاتب که خـدا بود قـلــم را به علی داد

توحیـد نهــــد بر دل کعبه قـــدم امشب            بت ها همه گشتند به تعظیم، خم امشب

ارکان حـرم دور حــرم ذکـــر گرفتنتد            درکعبه فتاده است به سجده صنم امشب

شاهد کل الجمال ایـــزد یکتـــا عـلیـست          پرتو اشـــراق آن پیدای ناپیــدا علیست

معنی فرقان فروغ ملک جان فخـرجهان          شاهد ایمان شه امکان مه بطحا علیست

ای تو فرزند رضا،ای چشمۀ جوشان،سلام           رونق از فیض تو دارد عالم امکان، سلام!

ای شبیه موسی عمران گشوده بحر جود           ای چو مريم، مادرت مرضیۀ یزدان، سلام

الا کرم ز تو مشـهــور یا امام جـواد            کـلام توست هـمه نـور یا امام جـواد

ائـمّه‌اند جــواد و تــوئی جـواد هـمـه            که گشته جود تو مشهور یا امام جواد

ای مرغ جان کبوتر صحن و سرای تو            هفت‌ آسمان صـحـیـفـۀ مدح و ثنای تو

چـشـم رضـا به مــاه رخ دلـربـای تــو            چــشـم فـرشتـگـان خـدا جـای پـای تـو

ای انس و جان گدای تو يا حضرت جواد           شرمـندۀ عـطای تو يا حـضرت جـواد
دائــم ز کـار خـلـق گــره بـاز می کـنـد           دست گـره ‌گـشای تو يا حـضرت جواد

در خلوت یاران اثری بهتر از این نیست           در چله گرفتن ثمری بهتر از این نیست

ما خــم شراب از جگـر غوره گـرفتیم           در میکدۀ ما هـنری بهتر از این نیست

قسم به آن که به گنجشک بال و پر داده            هـمـان که بال قـنـوت دم سـحــر داده

قسم به سـورۀ خـورشـید و آیه آیـۀ آن            که نـور را بـه دل روشـن بـشـر داده

وقتی بساط عـشـق بازی چـیـده می شد           سـجـادۀ سـبـزی کـنـارش دیـده می شد

یک پـیـرِ عـاشق با دعـای مستجـابـش           در امـتـحـانِ عـاشـقی سنجـیـده می شد

امشب بهـشـت آرزو را بـاز كـردنـد           سرى ز اسرار مگو را بـاز كــردند

خُـم خـانـۀ تـوحـيد را در بر گشودند           بر باغ جـنّـت یک در ديگر گشودند

نـسیـمی از سر زلـفت بـهـار دنـیا شد            تو آمدی و امیــدی به عشق پـیـدا شد
تو آمدی و خبر آمد از سرادق عرش            زمین برای همیشه پُـر از مسیحـا شد

دست گـدای بـاده به دامـان رسیده است           اوضاع دل دوباره به سامان رسیده است

شوریده و پر از طرب و شاد و نغمه خوان           بلبل به صحن سبز گـلستان رسیده است

یادتان هست نوشتم که دعا می خـواندم            داشتم کـنج حـرم جامعه را می خواندم

ازکلامت چه بگویم که چه با جانم کرد            محـکـمات کــلـمات تو مسـلـمـانم کرد