اشعار

دوباره در دلم آشـوب عـالم آمده است            قـیـامت آمـده یا که مُـحـرّم آمـده است

عزای کـیست که حتی خود مُحـرّم هم            به سر زنان و پریشان و درهم آمده است

روی عـدم نـدیـد وجـودی که داشتی            امـکـان نـما نـبود نـمـودی که داشتی

در خاک هم به دیدن افـلاک رفته‌ای            عـین فـراز بـود فـرودی که داشـتـی

مأمـور به صبـرم از خـداوند            فـهـمید و به خانه آتش افکـند

مـا بـیـن حــیــاط خـانــۀ مـن            زهـرای مـرا زدند و رفـتـنـد

تویی که وصف کـمـالـت جـمیع آیاتند            شـهــود مــنـزلـتـت جـمـلـۀ روایـاتـنـد

پیـمـبـران اولـوالـعـزم با تـمـام وجـود            به حُـبِّ آلِ شـما غـرق در مبـاهـاتـنـد

دیگر رمـق به بال کـبـوتر نمـانده است            کنج قفـس براش به جز پَر نمانده است

صارَت کَالخیال! همین است معنی‌اش:            جز نقطه از سه آیۀ کـوثـر نمانده است

ماهی که یک ستاره به هفت آسمان نداشت            جز هاله‌ای کبود از او کس نشان نداشت

گفـتن هـمان و عـالمی آتش زدن همان            خورشید بود و جز دل خود هم‌زبان نداشت

فاطمیه خط به خط درسِ ولایت پروری‌ست            استقامت راهِ زهرایی‌ست، راهِ مادری‌ست

غزه و لبنان و سوریه نبردش حیدری‌ست            حملهٔ شیرانِ ایرانی یقـیناً خـیبری‌ست

از بـارگـاه قــدسـی و افـلاکـی خــدا            آمد به گـوش اهل سـمـاوات این ندا:

فـرمـوده کـردگار که ای آسـمانـیان!            آمد عزایِ فاطمه «حی علی العـزا»

صدای هق‌هـق‌ات آقا طـنـین چاووشی            دوبـاره در غـم مـادر سـیـاه می‌پـوشی

بـلـنـد گـریه کـنی در عـزای فـاطـمـیه            روا نباشد از این پس به شیعه خاموشی

نَمی از چشم‌های توست چشمه، رود، دریا هم            کمی از ردِّ پای توست جنگل، کوه، صحرا هم

تو از تورات و انجیل و زبور از نور لبریزی            تو قرآنی، زمین محو شکوهت، آسمان‌ها هم

بیا بی‌تو جهان تنهاست، می‌دانم که می‌آیی            وجودت مُصلح دنیاست، می‌دانم که می‌آیی

بیا ای حجّت حق! با قیام خود، قیامت کن            ظهورت محشر کبراست، می‌دانم که می‌آیی

نشستم شعر بنویسم، سحر شد، ظهر شد، شب شد            نشستم از نگاه او ببـینم، پـیکـرم تب شد

گمان کردم که او در قالب یک شعر، می‌گنجد            مضامین را به دریا ریختم، دریا لبالب شد

شاعرم، کـاتبِ وحی‌ام به زبـانی دیگر            می‌کِـشم پـای قـلـم را به جهـانی دیگر

هر چه جان بود سرِ روضه نوشتن دادم            گفتن از مدحِ تو می‌خواهد جانی دیگر

بحمداللَّه پیـمبر دید، روی زیـنب خود را            به کف آورده از فیضِ دعایش، مطلب خود را

بحال سجدۀ شکر است، هر روزِ و شب خود را            نهاده بر لب دردانـۀ زهـرا، لب خود را

وقتی زمین در حیرت خود غوطه‌ور بود            وقتی زمان گِرد خودش گرم سفر بود

وقتی بشر در لاک تنهـایی فرو رفت            وقتی جهان در فکر فصلی تازه‌تر بود

چشم و چراغ و روشنی خانه می‌شود            دلـگـرمی و طـراوت کـاشـانه می‌شود

زیـبـاتـرین تـبـسـم گـل‌هـاست بر لبش            با او هـوای خـانـه صمـیـمـانه می‌شود

غزل نوشته‌ام‌ از غم‌ قصیده‌ می‌خوانم            هجای واژۀ‌ غـم را کـشیـده می‌خـوانم

از آنکه عـفت زهـرا، شجاعت حـیدر            درون او به تـبـلـور رسیده می‌خـوانم

آمده زینب شود، زهرا شود، کوثر شود            بین فرزندان عصمت، بهترین دختر شود

 دختر انسیة‌الحورا چه می‌دانی که چیست            آمده مـریم شود، حـوّا شود، هـاجر شود

از شدت عـلاقـه‌اش از یـار گـفـته‌اند            از خـنـده‌هـای لحـظـۀ دیـدار گفته‌اند

از خواهری که محو تماشا شد از حسین            از این نگاه و منظـره بسیار گفته‌اند

از روشنای عرش طلوعی دگر رسید            حـوریه‌ای دوباره به شکل بشـر رسید

این بار چندم است که در باغ اهل‌بیت            طـوبـای فـاطـمـیِّ عـلی را ثـمر رسید