اشعار

گرچه دورم از تو آقاجان فراموشم نکن            کرچه کار من شده عصیان فراموشم نکن

محضر تو هِی بدی کردم ولی فرصت بده            این بدی را می‌کنم جبران فراموشم نکن

حـسین، کشتهٔ دیروز و رهبر روز است            قـیام اوست که پیوسته نهضت‌آموز است

تـمـام زنـدگی او، عـقـیـده بـود و جـهــاد            اگرچه مدت جنگ حسین یک روز است

به هـرکه می‌نگـری ذکـر ربّـنا دارد            در ایـن حـریـم وفـا، یـا الـهـنـا دارد

قنوت عشق دراین جا چقدر دیدنی است            در این محیط، نفس عـطر ربّنا دارد

شب شعر است و بالا می‌روم از منبری دیگر            به شوقی که بخوانم باز هم شعر تری دیگر

بخوانم از علمدارِ سرافرازان "سِیفُ البَحر"            نـدارد مثـل او دین محـمـد یـاوری دیگر

ای شـیـر خـدا و شـیر احمد            ای یــار و فــدایـی مـحــمّــد

ای عـمِّ رسـول و عمِّ حـیدر            بر خـتـم رسـل عـلـیِ دیگـر

عـشـق هـرجا رَود اثـر دارد            مـاجـراهـا به زیـر سـر دارد

هرکه با عشق روبه‌رو شد گفت:            عـاشـقـی غـالـبـاً خـطـر دارد

دسـتِ گـدا دراز به سـوی کـریم هست            لطفِ کـریـم، شـاملِ ما از قـدیـم هست

ما را گِدا نوشت و خودش سُفره پهن کرد            دیدیم هَر سَحر که سویش آمدیم، هست

ما زائـران صحـن تو هـستـیـم از قـدیم            همسایگـان شـهـر تو، یا سـیـدالـکـریـم

مِهرت به جان مردم این مُلک، جا گرفت            با تو رواست، وادی ری را طلا گرفت

ای مـأمـن اهـالی ری سـایـه‌سار تو            بوی حـسـیـن می‌شـنوم از مـزار تو

کوهی و همجواریِ تو رشک آبشار            تهران چه سربلند شده در جـوار تو

هرگاه مصطـفی به تو گرم نظاره بود            از بهر او وصال تو فیضی دوباره بود

بر ذره ذره پیكـر خـورشیـدی‌ات قـسم            خورشید آسمان به تو غرق نظاره بود

سلام ای مـاه پنـهـان از نظـرها            سلام ای با خـبـر از بی‌خـبـرها

سـلام ای قـبـلـۀ چـشم انتظاران            قــرار خــاطـر مـا بـی‌ قــراران

فرج یعنی دعای عهد خواندن، عهد را بستن            دعا یعنی پلی از فرش تا عرش خدا بستن

فرج یعنی دلِ سجاده را با اشک‌ها شستن            دهان هرچه شیطان است را با ربّنا بستن

چشمم همين كه گشت خوش‌اقبال، گريه كرد            ياد بـقـيع كرد و به هر حال گريه كرد

همراه چار قـبلۀ حاجـات اشک ریخت            هـم‌پـاى چـار كـعـبـۀ آمـال گـريـه كرد

چارتا گنبد کنار هم، عجب قابی! که نیست            خیره‌ام‌ شب‌ها به سمت چار مهتابی که نیست

چارتا اذن دخـول از چارتا باب المراد            می‌روم سمت بهشت از چارتا بابی که نیست

غـربـت‌آبـادِ دیـار آشـنـایـی‌هـا، بـقـیـع!            هـمـدم دیـریـنـۀ غـم‌های نـاپـیـدا، بقیع!

در تو حتّی لحظه‌ها هم بی‌قراری می‌کنند            ای تـمام واژه‌های درد را معـنا، بقـیع!

باز كن بر روى من آغوش جان را، اى بقیع            تا ببینم دوست دارى میهمان را، اى بقیع

خاكى اما برتر از افـلاك دارى جایگـاه            در تو مى‌بـینم شكوهِ آسـمان را اى بقیع

در مـاتـم سر چـشـمـه‌های پـاکیِ خاکی            خـون می‌چکد از زمزم افـلاکیِ خاکی

روی دلم حک می‌کنم، حکّاکیِ خاکی:            قـربـان آن چـار آفــتـاب خـاکیِ خـاکی

مدیـنـه! شهـر نـبی! تربت چـهـار امام!            به نقطه نقطۀ خاکـت ز ما سلام، سلام!

اگر چه ساکت و آرام می‌رسی به نظر            دلی نـمـانـده که گـیـرد بـه یـاد تـو آرام

قسم به غربت خاكی كه فوق تفسیر است            هـوای شعـر برای بقـیع دلـگـیر است

نفس كـشیدن بین غـبارها سخت است            سرودن از حرم بی مزارها سخت است

نامت دلیل محکـم مـرگ و حـیات من            مِهـرت ثـبات داده به اضلاع ذات من

بـاران دوست داشـتـنـت بی مـضـایـقه            بخشیده است جان به جماد و نبات من