اشعار

قرار شد که بـیـایی چراغ دین بشوی            به روی چمبر ایمان و دین نگین بشوی

شکفتن تو خبر بر همه جهان داده است            که دلنوازترین گل به باغ دین بشوی

علی‌ست مرغ حق و کعبه آشیانۀ اوست            حریم عشق، پُر از دلنشین ترانۀ اوست

پس از گذشت زمان‌ها هنوز گوش بشر            به نغمه‌های دل انگیز و عاشقانۀ اوست

جـهــان آفــریـنـش! جـانـت آمـد            حـرم! پـرواز کـن، جـانـات آمد

عـدالت! فـخـر کن، میـزانت آمد            مـحـمـّد! یـار و هـم‌پـیـمـانت آمد

ابری به بارش آمد و باران عشق ریخت            جانی دوباره بر تن بی‌جان عشق ریخت

جـبـریل با بـشارتی از نور سر رسید            آیات محکـمات به قـرآن عشق ریخت

ز حمد و شکرِ خدا، شَهد و شِکَّرَم بر لب            که ابرِ رحمتِ حق، نازل است در دل شب

جهان جوان شده باز از، بهارِ ماه رجب            بشارتِ ازلـی می‌رسد به گـوشِ طـلـب

سبک‌تر می‌کند با اشک‌ها بار گناهش را            به‌ آبِ دیده‌ روشن‌ می‌کند شام‌ سیاهش‌ را

خوشا آن‌ روسیاهی‌ که‌ در‌ این‌ دنیای‌ وانفسا            فقط‌ با آه... جبران‌ می‌کند هر اشتباهش‌ را

امشب از بیت رضا نور به دامان داریم            موج شادی به دل و روح و تن و جان داریم
چه مبارک سحری از دم سلـطان داریم            هر چه داریم هم از شاه خـراسان داریم

چیست دین‌داری به‌جز بغض و محبت داشتن            روی اولاد رسـول الله غـیـرت داشـتـن

زندگی طی کردن عمر است اما خیر چیست؟            لحظه‌های عمر را شوق زیارت داشتن

زیر قدمت بند دل ماست که گیر است            بهتر بنـویسم دل ما عـبد و اسـیر است

هر کس به تو دل داد محال است نگوید            از هرچه دلش غیر تماشای تو سیر است

اگر دست و بالت کمی خالی است            اگر حال و روز تو بی‌حالی است

اگـر آسـمـان در قـفـس می‌کـشی            اگر قـسمـتت بی‌پَـر و بالی است

ما را صدا کنید و از این غم رها کنید            درد دل شـکـسـتـۀ مـا را دوا کـنـیـد

تا خـانـۀ امـام رضـا کـوچـه وا کنید            ما را گـدای سـفـرۀ ابن الـرّضا کنید

تـوفـیـق دارم، از گُـلِ زهـرا بـگـویـم            از کــوثــرِ دوم، مَــهِ طـاهــا بـگـویـم

از اولـیـن ابنُ الـرضـا، زیـبـا بـگـویم            با لفـظ و مـعـنـای بسی شـیـوا بگـویم

حمد بی‌حـد خـدای رحـمـان را            که ز نـور آفـریـد نـیــکــان را

قدرتش را به رخ کشید و سپس            خـلـق فـرمـود نــور ایـمـان را

بر روزگار پـیـر، امـام جـوان تویی            خوشحـالیِ امام رضا جـانـمـان تویی

نامت محمد است و خصالت محمدی            آئـیـنـۀ رسـول خـدا بی گـمـان تـویی

رد پـایـش هـمه‌جا قـبـلـه‌نـمـا می‌سازد            خطی از جامعه‌اش جامعه را می‌سازد

خادم خانه‌اش از خـاک، طلا می‌سازد            کرمـش نـیز به شـدت به گدا می‌سازد

سحر به سینه ز داغی نهان حکایت داشت            غـم غـروب بـلـنـداخـتـر هـدایت داشت

به روی آینۀ صبح، زنگ حسرت ریخت            که رنگ او ز شب دیرپا حکایت داشت

سیاهی زینت‌ شب نیست، شب ‌را زینت از ماه است            اگر هادیِ او باشی خوشا هرکس که گمراه است

من از آئینۀ "بَل هُم أَضَل"ها خوب فهمیدم            از انسان برتر آن حیوان که از شأن تو آگاه است

سایه‌ها گزمۀ شب، سنگ‌دلان در جولان            نـور پـنهـان شده و آیـنه‌ها در خـفـقـان

بانگ شرک است که از مأذنه‌ها می‌آید            در هیاهوی جهان خانه‌نشین است اذان

شده‌ام بر آن که پری زنم به هوات یا علی‌النقی            سفری کنم و سری زنم به سرات یا علی‌النقی

به هوات تازه کنم نفس، به سرات آیم از این قفس            برسم به مأمن آسمان رهات یا علی‌النقی

خوشا سَری که شود خاکِ پای حضرتِ هادی            خوشا دلی که پَرد در هوای حضرتِ هادی

به چشمِ بسته خـدا را به روی باز ببـیند            به دیده هر که نَهد خاکِ پای حضرتِ هادی