اشعار

از غــمِ دلــم خـــدا خـــبــر داره            اگـه مـن آه بِـکـــشـــم اثــر داره
مثل من چند نفـرو سراغ دارین؟            کـه ‌دلِ ‌سـوخـتـۀ ‌شـلـعـه‌ور داره

اعـمـاق آیــه‌هـای یـقـیـن را شـکـافـتـه            نور است و آسـمـان برین را شکـافـته

او راز آفرینش هر جوی و جنگل است            او چشمه‌ای که قـلب زمین را شکافـته

غمگین زمین، گرفته زمان، تیره‌گون هواست            امروز روز گریه و امشب شب عزاست

تا خوشه‌های بغـض، گـل گریه می‌دهند            از تنـگـنـای سـیـنۀ مـا نـالـه‌ها رهـاست

ای نــام تـو قــرارِ دلِ بــیــقــرارهــا            حـرف تو مـانـدگـارتـرین یـادگـارهـا

درک بشر به فـهـم مسـائل نمی‌رسید            از عـلـم تو شـکـسـته تـمام حصارها

با چـشم‌هـای پُـر آب  قحـطی آب دیـدم            من دشت کربلا را همچون سراب دیدم

مانند یک کـبـوتـر من را اسیـر کـردند            بر بـال کـوچـک خود رد طـنـاب دیـدم

سـتـم روزگـار یـادش هـست            غـم لـیل و نهـار یادش هست

دیـدۀ اشـکـبـار یـادش هـست            آنهـمه قـلب زار یادش هست

بیابان بود و صحرا بود آنجایی که من بودم            هزاران خیمه بر پا بود آنجایی که من بودم

شمیم یاس یاسین دشت را پر کرده بود اما            گلاب اشک زهرا بود آنجایی که من بودم

داغِ تو روشن می‌کـند شـمعِ مـحـرم را            در شعـلۀ غـم می‌کـشـاند جانِ عـالم را

مـثـلِ پــدر مـیـراث دارِ کـربـلایـی تـو            چون از مسیرِ کربلا آوردی این غم را

هـمرزم بودم یک زمانی با سه ساله            من داشـتم اشـکِ روانـی با سه ساله
در کـربلا بودیم پـشـتـیـبانِ زینب…            دریـافـتـم نـام و نـشـانـی با سه سـاله

یادم نمی‌رود که در آن عصرِ پر غبار            آمـد بـسـوی خـیـمـۀ ما اسـب بی‌سـوار

دیدم که عـمه‌های حـزیـنم به سوز و آه            اطـرافِ اسب را بگـرفـتـنـد، نـالـه دار

چه اشک‌ها که چـکـیده به پای آمدنت            بـیـا کـه جـان مـن آقـا فــدای آمــدنـت

ببخش که با عملم «تَحبس الدعا» شده‌ام            نـمـی‌رسـد بـه اجـابـت دعـای آمـدنـت

این روزها که می‌گذرد، غـرق حسرتم            مــثــل قـنــوت‌هـای بــدون اجــابــتــم!

بسـته‌ست چـشم‌هـای مرا غـفـلت گـنـاه            تو حاضری! منم که گـرفـتار غـیـبـتم!

آسمانی است دلا وصلتِ زهرا و علی            سر فرود آر به شخصیتِ زهرا وعلی

مدحِ معصومه ومعصوم، بپرس از معصوم            که کنند آگهت از عصمتِ زهرا وعلی

شـروع نـامـه‌ام نـامـی کـریـم است            که بـسـم‌الله الرحـمن الـرحـیـم است

به آن نامی کزآن عالم برافـروخت            بشر اسـماء حُـسـنی را بـیـامـوخت

امام مستجاب الدعوه، دلها را هوایی کن            نوای از نفـس افـتادگان را نیـنوایی کن

مرا بر سفرۀ احسان خود بنشان تمام عمر            ولی ذکر لبم را یا علی موسی الرضایی کن

به دیوار قفس بشکسته‌ام بال و پر خود را            زدم تـنهای تـنهـا نالـه‌های آخـر خود را

درون شعله همچون شمع سوزان آتشی دارم            که آبم کرده و آتش زدم پا تا سر خود را

تشنگی غالب شده آه از جفای حجره‌ام            مانـده‌ام تنهای تنها در سرای حجـره‌ام

می‌شوم پهلو به پهلو کاش امدادی رسد            نالـه‌هـایم گـم شده در لابـلای حجـره‌ام

لطف تو بی‌واسطه، دریای جودت بی‌کران            عـالـمی از فهـم ابعـاد وجـودت نـاتـوان

صورت و سیرت، نه اصلاً عمرت از مضمون پر است            ماه گندمگون! غریب خانه! مولای جوان!

آن روز کـاظـمین چو بـازار شام شد            دنـیــا بـرای بــار نـهـم بـی‌امــام شـد

دجله که دیگر آبروی رفته هم نداشت            آن‌قدر اشک ریخت که چشمش تمام شد

بـایـد از روضه گـفـت سربـسته            روضه باز است و حجره در بسته
بـه کـدامـیـن گـنــاه در قــتــلـش            اُمِّ رذل ایـنـچـنـیـن کـمـر بـسـتـه