اشعار

نیت اگـر سـوختن به پای حـسین است            طالب این اشـك‌ها خُـدای حـسین است

طبق روایت حُـسین كُـشـتۀ اشك است            اشكی اگـر ریخـتم بـرای حـسین است

سرد و بی‌روحم ببین دنبال درمان آمدم            سر به زیر و روسیاهم من پشیمان آمدم

بند دنیا بـودم و عـقـبی فـرامـوشم شده            دور مانـدم از تو با حال پریـشان آمدم

شُهـرتِ ماست، مُـحـبّـانِ ابـاعـبدالله            ریـزه‌خـواریم سَـرِ خـوانِ اباعـبدالله
نظرِ فـاطمه از روزِ اَزَل بر ما بود            نـامِ مـا بـوده بـه دیـوانِ ابـا عـبـدالله

شـکـر خـدا گـدای حـسـیـنـیـم تـا ابـد            دنـبـال روضـه‌های حـسـیـنـیم تا ابـد
از کودکی مسیر دل ما مشخص است            در خــط کـربـلای حـسـیـنـیـم تـا ابـد

ای آنکه نامت موجب شیدایی جبریل شد            شبنم ز داغت رفته رفته جان گرفت و نیل شد

اندازۀ عرش خدا، رفعت گرفت این خانه‌ها            روی زمین وقتی برایت روضه‌ای تشکیل شد

ای فـیـض بی‌کـرانـۀ بی‌انـتهـا حـسین            مشـق شب مـلائـکـه از ابـتدا حـسیـن

دردانـۀ خـدایـی و ریـحان مـصـطـفی            نور عـلـی و زادۀ خـیـر النـسا حـسین

آن را که بین روضه فغانش نمی‌دهند            در روضۀ بـهـشت مـکـانش نمی‌دهند

هرکس مراقـب سخن خود نبوده است            نام حـسـیـن را به زبـانـش نـمی‌دهـنـد

با قـدومـت دل عُـشّـاق مُـعَـطَّـر فـرمـا            خشکی سـاحـل چـشـمان مرا تَـر فرما

هرچه دارم همه از سفره احسان شماست            روزی نـوکـر خـود نـیـز مُـقَـرَّر فـرما

در عـالـمِ خـیال، گـرفـتـم ضـریـح را            دارالشفای حـضرت عـیسی مسیح را

ماندم که من کجا و صفای حرم کجا؟!            اصلا که راه داده به اینجا کـریهْ را!؟

دلـی دارم گـرفـتـارِ حـسین است            گـدای کـوچه بـازارِ حسین است
دلــم دردِ هــزاران شــعــلــۀ آه!            لـبـم زخـمیِ گـفـتـارِ حسین است

ای مــســیـح خـانـۀ طـه حـسـیـن            یابن حـیـدر یابن زهـرا یا حـسین

دست من کـوتاه مانـده از ضریح            تو بگـیر این ‌دست‌هایم را حسین

در کوچه تو پرچم روضه به سرم خورد            یک کاسه پُر خون غمت را جگرم خورد

بـا ذکـر شـمـا تـا بـه خـدا اوج گـرفـتـم            در موقع توبه پر فطرس به پرم خورد

رونق هر صبح و هر شام محرم شد حسین            بازدم شد یا ابوفـاضل ولی دم شد حسین

نـام او با هـر دل آشـفـتـه بـازی می‌کـنـد            بهترین نقش و نگار روی پرچم شد حسین

به اذن حـضرت مـولا شدم کـبـوتر تو            که بـال و پر بـزنم پای روضۀ سر تو
ببخش با پر زخمی، به زحـمت افـتاده            لـبـاس نـوکـریـم را بـریــده مـــادر تـو

پخش سبک                                حضرت قاسم ابن الحسن

رخصتی از راهِ وفا ای عمو جان فدایت (۲)            تا که شوم غرقه به خون در صفِ کربلایت

با تن صد چاک ز میدان نمایم صدایت            ای گلِ بشکفتۀ سرسبزِ باغِ ولایت (۲)

پخش سبک                                حر بن یزید ریاحی

به محضرت رسیده عبد پُر از اشتباهی (۲)           زِ حالـم ای عزیزِ زهـرا گواهی گواهی

بـده به حـرِّ سرشکـسـته پـناهـی پـناهـی           تو ملجاء و امید هر نادم پر گـناهی (۲)

پخش سبک                                حضرت اباالفضل

ای ســاقـیِ فـداکـار، « لـب تـشـنـه جـان سـپــردی » (۲)

رفـتـی مـیـان آب و، « یـک جـرعـه هـم نـخـوردی» (۲)

پخش سبک                               حضرت حر ریاحی

حسین جان حُرِّ نالانم (۲)            غـریـقِ بـحـرِ عــصـیـانـم

شـهـا بـخـشــا گــنـاهــانـم            پـشـیـمـانـم پـشیـمانـم (۲)

پخش سبک                                مصیبت دفن شهدای کربلا

جسم شه دین روی خاک گرم میدان            چون پـارۀ قـرآن فـتـاده در بـیـابـان

صد چاک و عریان            دور از عـزیـزان

پخش سبک                           فرزندان حضرت زینب

حـسـیــنـم ای بــرادرم             گــل ریــاضِ مـــادرم

نـظـر نـما سوی حـرم             دو هـدیه بهـرت آورم