اشعار

ماهی به روشنایی رحـمت دمیده است            مـهـمـانـی خـدای تـعـالی رسـیـده است

بـر بـنـدگـان سـائـل خـود بـانـی وجـود            خوانی به وسعت كرم و جود چیده است

تـو بـاز مـرا خـوانـده‌ای امّـا نـگـرانـم            از فـیـض مـنـاجات سـحـر بـاز بـمانم

من چند صباحی‌ست که در غفلت محضم            بیدار کن‌ ای ‌دوست‌ ازاین‌ خواب‌ گِرانم

بی‌تو ای جان جهان، جان و جهان را چه کنم؟            خود جهان می‌گذرد، ماندن جان را چه کنم؟

ماه شعبان و رجب، نم نم اشکی شد و رفت            خانه ابری‌ست خدایا! رمضان را چه کنم؟

از بام فـلک تا به زمین زین خـبر آمد            از دامن نرجس پسری چون قـمر آمد

بر سائل و بر عاشق و خدمتگر و مداح            صد شُکر که خورشید وصال دگر آمد

شب قدر است و شب بارش خیر و برکات            آمـده مـاه جـبـیـنی کـه بُـوَد جـلـوۀ ذات

آمده تا که شـود ساحـل کـشـتی نـجـات            به قـدم‌های پُـر از مـیـمـنت او صلوات

در این بهار چهره دم از گل نمی‌زنیم            با نغـمۀ تو خـنـده به بـلـبـل نـمی‌زنـیم
معراج می‌رویم چو شبنم نه مثل رود            یـعـنی قـدم به خـاک تـنـزل نـمی‌زنـیم

از کرانِ بی‌کران‌ها جلوۀ مطلق رسید            وارث شیر دلیر خـیبر و خـندق رسید

فاتح دل‌های عاشق صاحب بیرق رسید            شرح آیات خدا مصداق جاءالحق رسید

حضرت عشق! قدم در دلِ دنیا زده است            گلِ نرگس ز عنایت به زمین پا زده است

آمــده حـجّـتِ آخــر کـه بـبــارد ز کـرم            قدمِ پاک خودش را رویِ دلها زده است

یا دَمِ هـوی کـسی یا دم تـیـغ دو سری            بر دل خـستـه‌دلان می‌کـند آخـر اثـری

سـال‌هـا حـلـقـه زدم بر در مـیخـانۀ تو            که مگر بوسه زنم دست تو را پشت دری

منتظر مانده زمین تا که زمانش برسد            صبح همراه سحـرخـیز جـوانش برسد

خواندنی‌تر شود این قصه از این نقطه به بعد            مـاجـرا تـازه به اوج هـیجانـش بـرسد

زمین چشم انتظار مقدمش تا آن نگار آید            زمان هم بیقراری می‌کند تا آن قرار آید
زمانه می‌دهد امشب نـوید اتفاقی خوش            به دنیا کـودکی در سامـره والاتـبـار آید

بـیا به خـانه که امّـیـد با تو برگـردد            هزار مرتـبه خـورشید با تو برگردد

بیا شکوه شکـفـتن که باز در نَفَـسی            بهـار رفـته به تـبـعـید با تو برگـردد

در راه خدا جز تو مرا راه‌بـری نیست            بی‌شمس جمال تو فروغ سحری نیست

گر ذره‌ای از مهر تو در سینۀ ما هست            از محـکـمه عـدل الـهی حـذری نیست

هوا بهـاری شوقت، هوا بهاری توست            خروش چلچـله لبریز بی‌قراری توست

چه ساقه‌ها که سلوکش به صبح صادق توست            چه باغ‌ها که شکوهش به آبیاری توست

مـژده ای اهل ولا صاحـب دوران آمد            پـادشـاه دل مــا در دل شــعــبــان آمـد

قحـطی عـشق مـیان هـمه دنیا شده بود            ناگـهان یوسـف ما از سوی زندان آمد

تقوا کمیتـش بی‌حضورت لنگ مانده            از این جهان آقا فـقـط نیـرنگ مانده

شوق ظهورت نیست در رأس دعاها            اما به ظاهـر ندبـه‌ها پُـر رنگ مانده

بیا که بی‌تو جهان، از گلایه لبریز است            بهار، بی‌تو به رنگ غروب پاییز است

بیا که فاجـعه می‌بارد از زمین و زمان            ز اشک و خون، دل یارانِ حق، گهر ریز است

هیچ امیدی نباشد بر من و احـوال من            مستحـق هیـچ پـروازی نـباشد بال من

كارهای من وصالت را به تاخیر افكند            بوی هجران می‌دهد پرونده اعمال من

ای آفـتاب عشق و عـدالـت شتـاب کن            باز آ قـنـوت بـاغچـه را مستجـاب کن

این خاک تشنه بی‌تو به باران نمی‌رسد            بـاغ خـزان زده بـه بـهـاران نـمی‌رسد

بی‌تو عمرم می‌رود در قهقرایِ بی‌کسی            ترس دارم از غم و درد و بلایِ بی‌کسی

پشتِ من خالی نکن تکیه به دستت داده‌ام            چون نمی‌سازد به دل؛ حال و هوایِ بی‌کسی