اشعار

رفت بی‌صبـرانه و ناگاه، کـنج قـتلگاه            شد رصد با چشمِ صد گمراه، کنج قتلگاه

تا که فهمیدند نور چشم‌های مجتبی‌ست            تا شـدند از کُـنـیه‌اش آگاه کـنج قـتـلگاه

پروانه شد تا شعـلـه‌ور سازد پَـرش را            پـیچـیـد در شـوق شـهـادت بـاورش را

داغ گـلـویـش تـازه شـد از قـحـطی آب            وقتی به خنجـر داد زخـم حـنجـرش را

گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست            آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست

از چه در خـیـمه بـماند اگر او می‌داند            چشم در راه غـزالان حـرم آبله‌هاست؟

همان سروی که تندیس وقار و استقامت شد            وجودش شاه تیغی با صلابت در علامت شد

علی مرتضی در باطن و زهراست در ظاهر            ظهور آیۀ نوراست و مروارید عصمت شد

آورده ما را با خودش مادر که قربانت شویم            تا که برایت جان دهیم و حافظِ جانت شویم

إذن از تو میخواهیم تا با غیرتی حیدرنشان            در وادیِ میدان بتازیم و رجزخوانت شویم

عصمت‌اللّه معظّم جانِ‌جانان زینب است            حـافـظِ آیه به آیه خـطِّ قـرآن زینب است

زن نگو مردآفرین حبل‌المتین یعسوبِ دین            نائبِ مولای عالم شاهِ مردان زینب است

وقتی که زیر سـایـۀ لـطـف تو بهـترم            وقتی از عطـر سیب نگـاهت معـطرم

وقتی قسم به حرمت چشم تو خورده‌ام            در آسـمـان عـشـق که تـنهـا نـمی‌پـرم

اِنَّ کَـمـَن زارَ الـعـَلی مَن زار زینب            عـالـم نـمی‌بـیـند دگر تـکـرار زیـنب

تـاریـخ جای صبـر زینب می‌نـویسد            مـعـنا گـرفت ایـثـار از ایـثـار زینب

تـا غـربتت زبـانـه مـیـانِ حـرم کِشَد            آهِ تـو شـعـلـه بر هـمـۀ پـیـکرم کِـشَد

آخـر غـمِ غـریـبـی تو می‌کُـشـد مـرا            بارِ غـریـبی تو دو چـشـمِ تـرم کِـشَد

من، دیـده جـز به سـوی بـرادر، نداشتم            آئـیــنـه جـر حـسـیـن، بــرابـر نـداشـتـم

وقتی صدای غـربت «یاسین» بلـند شد            در خاطرم، به جز غمِ «کوثر» نداشتم

پـای در ره که نهـادیـد افـق تـاری بود            شب در اندیـشۀ تثـبـیت سـیـه‌کاری بود

خواب خوش باد شما را که در آن هنگامه            خـواب خـونـین شـما آیت بـیـداری بود

عـاشـق شـده‌ام دیـدۀ تـر داشـتـه بـاشـم            هر لحـظه فقـط از تو خبر داشته باشم

عاشق ندهد هدیه به معشوق عجیب است            پـروانه شـدم تا که هـنـر داشـتـه باشـم

با تو خورشید شدم، بی‌تو شبِ تار شدم            غــمِ تـنهـایی تـو دیــدم و بــیـمـار شـدم

سایه رویِ سـرم! زیـنبِ تو آشـفـتـه ست            یار کـم داری و از دلهـره سـرشار شدم

جامـعُ‌الاَسـرارِ خـدا زینب است            مـنـبـعُ الانـوارِ خـدا زینب است

کـاشـف‌ُ الآیــاتِ کـتـابُ لله‌ و...             اعـظـمِ اذکـارِ خـدا زیـنب اسـت

سـلام مـا به زهـیـر و دلاورى‌هـایـش!            که بود شاهـد عـشق حسین و مولایش

هر آنچه خواست که سر پیچد از کمند حسین            نشد که داشـت به دل، جـذبـۀ تـولّایـش

پیکرم چشم انتظار تیزی شمشیرهاست            در رکابت جان سپردن افتخار شیرهاست

بر زبان عشق بوده در شب قدر این سخن:            پیش چشم یار مردن بهترین تقدیرهاست

بـگـو فــرود بـیـایـنـد تــیـغ‌هـا بـه تـنـم            که من رها شده از بـند بـند خویـشـتـنم

از ابتدای جهان قصد من همین بوده‌ست            که در هوای تو همواره بال و پر بزنم

غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست            در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست

این کـدورت‌ها زلال روشنت را برده‌اند            بعد از این آئینه‌منظر شو که چندان دیر نیست

فرمـانده بودی آمـدی سربـاز دین باشی            دُر باشی و حُر باشی و مردآفرین باشی

از حضرت زهرا شفاعت را طلب داری            باید بگـویم هر چه داری از ادب داری

اصلا رقـیه جـنـس غمش فرق می‌کند            حـتی کـتـیـبـه و عـلـمـش فـرق می‌کند

دردانه‌ای که روی ضریحش عروسک است            با اهـل بیت هم حـرمـش فـرق می‌کند