اشعار

می‌نویسم رویِ هر دیـوار واویلا حسین            می‌نویسم با لـبی خـونـبار واویلا حسین

هر قدم تکـرار در تکرار واویلا حسین            می‌نـویـسم زیـرِ این آوار واویلا حـسین

خامـوشم و هر زخـم تـنم راست ترانه            با ذکر تو خـون از دهـنم گـشته روانه

گـشتم سپـر تـیر غـمت کوچه به کوچه            آتش به سرم ریخت عدو خانه به خانه

ای داد بـیـداد از غـریـبی از اسـیـری            من‌ روی بام قصرم‌ و تو در ‌مسـیری

من ‌مَـردم اما پـیـش هر نـامـرد رفـتـم            آواره شـب تا صـبـح بـا پـا درد رفـتـم

من که میر راستان و عـبد میر راستـینم            پای بند حقّ و دست حق بود در آستـینم

بی معین و یاورم امّا به حق یار و معینم            رهـروان وادی توحـید را عـین الیـقـیـنم

ای هــمـیـشـه شـبـیـه مــادر مـن            کـوه ایـمـان، عـقـیله خواهر من

جـاری کـوثـر اسـت چـشـمـانت            عـصمـتی دیگر است چـشـمانت

روی پرهای فـرشته کعـبه‌ای عالی مقام            می‌رود در بینِ صحرا می‌رود بیت‌ُالحرام

می‌رود دریا، به دنبالش مدیـنه مثل رود            می‌رود باران، به دنبالش مدینه تشنه کام

دیـدم بـیـابـانـی پُـر از خار مغـیلان را            بالای محـمـل آفـتابی سخت سوزان را

«انا الیه راجـعـونت» کُـشت زینب را            نـسـپار دست باد گـیـسوی پـریـشان را

مسلم و مسعود و عـبدالله و جندب آمده            کربلا! حُر و حبیب و جون و شوذب آمده

شمع و هفـتاد و دو تا پروانۀ دلسـوخته            آفـتابـی در حـصار مـاه و کـوکب آمده

بهتر که این دل دست تو دلبـر بیفـتد            ای‌کاش دل در بند تـو با سـر بیفـتـد

این دل بـمـیـرد بـهـتر از آنکه مـبادا            در بــنـد دام هـر کس دیـگـر بـیـفـتـد

خیمه‌ها را کرده‌ام بر پا، امان از کربلا            داغـدارم می‌کـند اینجـا، امان از کـربلا

بوسه می‌زد مادرم زهرا مرا با گریه و            مضطرب می‌گفت با بابا! امان از کربلا

یک کاروان شکوه و جلالت رسیده است            یک پارچه عفاف و نجابت رسیده است

یک کـاروان مـلائکه دور و بـر حـرم            یک شهر، ماهِ خوش قد و قامت رسیده است

راه بـــود و راه بـــود و راه بـــود            کــاروان هــمــراه ثــارالــلـه بــود

کــاروان نـه قــبـلـه گـاه عـالـمـیـن            مرد یا زن جـمله عـشـاق الحـسـین

ز آستان تو دورم دلـم‌ پر آشـوب است            گواه من به همین پلکهای مرطوب است

فـقـط بـخـاطـر تـو آبـرو به مـن دادنـد            چنان سگی که به اصحاب کهف منسوب است

چه می‌شود كه سرانجام، آن زمان برسد            و قـطره نیـز به دریای بیـكـران برسد

محـرم است بـیا تـا كه چـشـم مُـردۀ ما            برای گریه در این روضه‌ها به جان برسد

از ابـتـدا آرام جـان مـا تـو هـسـتی            تا انـتـهـا ورد زبـان مـا تو هـسـتی
باید بـگـوئـیم از تو تا دنـیا بفـهـمـد            راه نـجـات مـردم دنـیـا تو هـسـتی

دوبـاره از می این ماه اشـك می‌نـوشم            به اذن صاحب عـزایم سـیاه می‌پـوشم

دوباره نـیـسـتی و بـاز بار این غـم را            نـگـاه لـطـف تو انداخـت بر سر دوشم

الا غـریـبۀ دلخـسـته، از سـفـر برگـرد            شتاب کن گل نرگس، همین سحر برگرد

فرا گـرفـتـه مـصـیـبت تـمـام عـالـم را            شده است بی‌تو بـلاها عـظیم‌تر برگرد

افتادْ از نفـس یل حـیـدر شـتاب کن            خنجر نشست بر رگ و حنجر، شتاب کن

الشمـر جالـسٌ... و صدایی بلند شد            پیچیده عطـر چادر مادر شتاب کن

بی‌قرار توأم و در دل تنگـم گله نیست            بخدا غـیبت تو علت این فـاصله نیست
منم و چشم گنهکار، تویی رو به رویم            نیستم لایق دیدار و جز این مسئله نیست

ای گـیـسوی هـماره پـریـشان کـربلا            ای چـشـمۀ هـمـیشه خـروشان کربلا

با ما بگوچه دیده‌ای ای خون گریسته!            در سـرخـی عـقـیـق سـلـیـمان كـربلا