اشعار

شـروع می‌کـنم این بار هم به نـام خـدا            گذشته از خودش این زن به احترام خدا
رسانده حضرت احـمد بر او سلام خدا            شـده است ثـروت او حـامی کـلام خـدا

اولین بیت شد این مصرع بسم‌الله است            قلم از آنچه در افکار من است آگاه است
پُر مضمونم و بیت الغزلی در راه است            صحبت از حضرت خورشید، سخن از ماه است

عـذری نمانـده است برایم کمک کنید            سرتا به پا گـناه و خـطایم کمک کنید

بالـم شکـسـته آنـقـدر افـتـاده‌ام به چاه            اما هـنوز سـربـه هـوایم کـمک کـنید

با نـفـس خود در آیـنـه تا روبـرو شدم            دیـدم اسـیــر دسـت هـزار آرزو شـدم

شیطان مرا همیشه به سمت گناه خواند            از روی جهل راهی آن سمت و سو شدم

چشیدم در حریمت طعم عشق لایزالی را            کشیدم در غل و زنجیر، نفس لا ابالی را

خـداوندا به شوق بـارش باران الطـافت            تحمل کرده‌ام این سالهای خشکسالی را

ای‌کاش می‌شد بـندگی از سر بگیرم            از صاحبِ این مـاه، چشمِ تر بگیرم

مـاهِ خــدا آمــد، رسـیـدم بـا تـبـاهـی            ای‌کاش می‌شد تا دوبـاره پَـر بگیرم

روزگار است و گهی با ناخوشی سر می‌شود            گاه عكس میل ما بد هست بدتر می‌شود

در تمام ناخوشی‌ها چاره جز تسلیم نیست            هر كه تسلـیم خـدا باشد معـطر می‌شود

به روی دست آوردم دل غم‌پرور خود را            صدف از سینه‌اش بیرون کشیده گوهر خود را

دلم را ساده اندیشانه از پیکـر در آوردم            چنان اندیشه‌ای که اشعری انگشتر خود را

جلوه‌هایی ز وقار است تضّرع به خدا            بهترین راهِ فـرار است تضّرع به خـدا

هـدیه کـن نـامِ گـرامیِ خـدا را به دلت            سببِ تاب و قرار است تضّرع به خدا

اگر به حـال دل خـسـتـه‌ام تـوان ندهی            اگر که اشک بصر را به من روان ندهی

به روز حشر پریشان و زار و حیرانم            اگر که صبح قیامت به من امان ندهی

آغاز شد ماه خـدا، پایان ندادم غصه را            وای از وَلَـمْ تَغْـفِـرلَها، اِرحم لنا یا رَبَّنَا

آغاز غفـران آمده، در بند؛ شیطان آمده            شهـرُالـرمـضان آمده، ارحـم لنا یا رَبَّنَا

ای که هستی از رگِ گردن به ما نزدیک‌تر            بی‌تو باشـد بر دلـم دامِ خـطا نزدیک‌تر

من کی‌ام؟ یک بنده‌ای که روسیاه و بی‌وفاست            عبد تو با توست بر عهد و‌ وفا نزدیک‌تر

بار الها خـسـته‌ام از اینـهـمه تکـرارها            آمـدم بـا روسـیـاهـی تـا کـنـم اقـرارها

بوده‌ام عمری درون معصیت‌ها غوطه ور            ساختم بین تو یا رَب، با خودم دیوارها

توشه‌ای هر‌چند از جرم‌ و‌ گناه آورده‌ام            بـاز بـر درگـاه عــفـو تـو پـنـاه آورده‌ام

عمر‌ من رفت و به‌جز حسرت ندارم کوله‌بار            دسـت‌خـالی‌ آمـدم پـیـش‌ تـو؛ آه آورده‌ام

در راه عشق می‌خرم از جان بلای تو            خـلـقی اسـیـر حـلـقۀ زلـف دو تـای تو

دلها صفـا گرفـته هـمی از صـفـای تو            عــالَـم پـنـاه مـی‌طـلـبـد از ســرای تـو

بـاز در بـغــض صـدایـم آتـش آه آمـده            بـاز هـم مـاه خـدا بـی‌مـاه از راه آمـده

آه ماه فـاطـمه! برگـرد که حـتـی نفـس            از مـیان سـیـنه‌ها بی‌تـو به اکـراه آمده

بیچـاره‌ام، دل خـسته‌ام، زارم، نـزارم            بـاز آمـدم چـون ابــر بــارانـی بـبـارم

قـلب سیاه و چـشم خشک آورده‌ام من            اشکـم نـمی‌آیـد، گـره خـورده به کارم

رمـضـان آمـده ای عـبـد گـنه‌کـار بـیا            نیست جز حضرت او حضرت غفّار بیا

در بزن تا که به رویت بگشایند دری            سوی خـوان کـرم حـضرت سـتار بیا

پشت درب خانه‌ات بر خاک، صورت می‌کشم            تا که تحویلم بگیری، از تو منت می‌کشم

بـنـدگـان مـخـلـصت آمـادۀ مـهـمـانی‌اند            آن قدر خالی‌ست دستانم، خجالت می‌کشم

هر بار دلـم خـسـته شد از بارِ گـناهی            شرمنده و بی‌تـاب کـشـیدم دو سه آهی

با اشک نشـسـتم دمِ «ألعـفـو» گـرفـتم            در بــازدمـم دیـده نـشــد ذرّه گـنـاهـی