اشعار

پخش سبک                                           محمد و عون بن عبدالله

الهـی کـن نـظـر بر حـال زینب            خـزان شـد گـلـشن آمـال زیـنـب

برای دین حـق عـون و مـحـمـد            به میدان می رود اطـفـال زینب

پخش سبک                                 حُر بن یزید ریاحی

دل تـو را مـن اگـر شـکـسـتـم            بـیـامــدم بـر، تـو ره بـبــسـتـم

کـنـون پـنـاهـنـده بر تو هـستم            بیا و بگذر؛ ز من حسین جان

 پخش سبک                                    حضرت علی اکبر

عـــلــیِّ اکــــبـــرِ مــــن            تــو مــاهِ انــورِ مـن (۲)

گل احمر، شدی پرپر، به من بنگر، دراین صحرایِ پر غـم

غـدیر عـید ستم دیده گان دوران‌هاست            به حق رسیدن حق‌دار و مزد انسان‌هاست

غـدیر عرش خـدا در دل بیـابان‌هاست            قسم به صبح که روشن‌ترینِ پیمان‌هاست

بر زلف یار تا که گره خورد کار ما            ما را خـریـد احـمـد عـالـی تـبـار مـا

پس رفت بر جهاز شـتر شهـریار ما            سـنـجـیـد بـا ولایت حـیـدر عـیـار ما

خـبر آورد جـبـریل امـیـن از عـالم بالا            بمان ای رحمت اللعالمین در قلب این صحرا

بگو من کنت مولا هر که دارد عشق پیغمبر            برایش مرتضی باشد امام و سرور و مولا

حال و هـوایت را به سـر دارم حـسابی            آقـا هــوای یـک سـفــر دارم حـســابـی
مـولا دلـم تـنـگ نـجـف شـد آخـر شـب            شاهد بخـواهـی چـشـم تر دارم حـسابی

بـا نــام بــلـنــد او نـوشــتـیـم            از زلـفِ کـمـنـد او نـوشـتـیم

تـلـخـیم ولی شـکـر فـروشیم            تـا از لـبِ قـنـد او نـوشـتـیـم

زمین لبخند زد صد شاخه گل از خار بالا رفت            کنار برکه وقتی از بلندی یار بالا رفت

خودش را باخت خورشید از خجالت آب شد وقتی            علی با نور فوق العاده و سرشار بالا رفت

کامِ خود را در نجف، پُر از گهر باید نمود            با علی گفتن، جهانی پُر شکر باید نمود

با ولایِ حـضرت حـیدر امیـرالمومنین            سینه را بر آتش نفـرت سـپر باید نمود

دلخـوشم با روزهای رفـته و طوفـانی‌ام            قصـه‌هـا دارد نـگـاهِ ابـری و بـارانـی‌ام

در خودم این روزها غرقم چنان گرداب‌ها            در خودم این روزها سرگرمِ سرگردانی‌ام

بـاز هـم آئـیـنـه‌هـا عــیــدِ ولایـت آمـده            شیـعـیانِ مـرتضی! وقـتِ ضیافت آمده

خنده را از لب نیاندازید عیدِ واقعی‌ست            سیـنه چـاکانِ عـلی هـنگـامِ بیعـت آمده

خدا می‌خواست بنویسد که بسم‌الله یعنی چه!            صراط المستقیمش چیست آیا؟ راه یعنی چه؟

بفهماند به مهر و ماه اصلا ماه یعنی چه!            به شاهان جهان گوید مراد از شاه یعنی چه؟

لوح و قلم، کرسی و عرش و ذات هو را            بـاید از او جـویـا شـد، اسـرار مگـو را

در کـوچه و پس کـوچه‌هـای آسـمان‌ها            جبریل هم یک نیمه‌شب، گم کرد او را

اهـل زمـین هـسـتی ولی بالانـشـیـنی            تـنـهـا تو در عـالـم امـیـرالمؤمـنـینی
مـداحیِ تو نـیـست کـار یک زمـیـنی            وقتی‌ که درمانـده ست عـلامه امـیـنی

خیالش باز، شعری بر لبم بی‌اختیار آورد            که اوصاف علی طبع مرا اینگونه بار آورد

کلاف شعر دارم، سالها کارم غزل بافی‌ست            دراین بازار آشفته، علی تحسین کند کافی‌ست

در کویری که به دریای کرم نزدیک است            عاشقت هستم و قلبم به حرم نزدیک است
نجف اینجاست! فقط چند قدم نزدیک است            کفر و ایمان من امروز به هم نزدیک است

ای که جانم فـدای این جـانـان            عـیـد مبعـث غـدیر را قـربـان
آن غـدیری که فاش در قـرآن            گفته «أکـمَلتُ دیـنُکُـم» یزدان

دل از همان زمان هوایی و اسیر عشق شد            که قبل خلق دلبران علی امیر عشق شد

حقیر می‌شود هر آنکسی که نیست با علی            امیر شد کسی که پیش او حقیر عشق شد

خلقت عالم به دستان خدای مرتضاست            هر دو عالم هرچه باشد خاک پای مرتضاست

مدحت شاه جوانمردان بگویم روز و شب            رزق و رزوی من از ذکر و ثنای مرتضاست