اشعار

ما مـانـده‌ایم و این هـمه میـراثِ فـاخِر            گـنجـیـنه‌ای از قـال صـادق، قال باقـر
شرحی حـدیثِ ناب و زیبا و نفـیس از            آن جـویـبـارانِ زلال و پـاک و طاهـر

میان سینه‌اش وقتی خدا نور یقین انداخت            علوم مذهب حق را درونِ جانِ دین انداخت

رئیس مذهب ما را به زور از خانه چون ‌بردند            دلـم را یـاد غـم‌های امـام اولین انـداخت

دلت نشسته به خون، غصه بر دلت سربار            گـرفـتـه راه گــلـوت آه سـیـنـۀ تـب‌دار

بـرای غــربـت اولاد فــاطـمــه اصـلا            عجیب نیست که تاریخ می‌شود تکرار

با پیـرمـرد خـسـته که دعـوا نمی‌کـنند            با دسـت بـسـتـه وارد بَـلـوا نـمی‌کـنـند

از پـشت بـام خـانه به خـانه نـمی‌روند            وقتی که نیمه شب شده غوغا نمی‌کنند

پای درس چشم‌هایت جان دو زانو می‌زند            نـزد انـسانـیتت انـسان دو زانـو می‌زنـد

در مدینه خطبه می‌خوانی چنان ملموس که            جابر از مستیش در ایران دو زانو می‌زند

مـیان آتـش نـمـرود پیکـرِ تو نسـوخت            شبـیه‌ مـادر مظلـومه‌ات‌ پرِ تو نسوخت

اگـرچه‌ از سر دوشـت ‌کـشیده ‌شد؛ امّا            هـزار شُکـر عـبای مُطهّـرِ تو نسوخت

دوبـاره آسـمان و آتـش و خاکـستر پرها            خـدایا رحـم کـن بر بی‌گـناهی کـبوترها

دوباره پای هیزم واشده در کوچه، یعنی‌که            مدینه جای أمـنی نیست بهر اکـثر درها

صادق ای آئینۀ صدق و صفا، واغربتا            ای غـریب ای کشتۀ زهر جفا وا غربتا
روضه‌های جانگدازت بر دلم آتش زده            ای که دردت بر دل و جان آشنا، واغربتا

روشن‌تر از تـمام جهـان، آسـمان تو            بـاغ سـتـاره‌هـاست مگـر آسـتان تو؟

پـرچـم بـه دوش مـردم آزاده داده‌ای            تا هر کـرانه فـتـح شـود با نـشان تو

سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را            که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را

همان‌هایی که قرآن بر سر نی کرده، می‌بردند            به دستِ بسته، پای نیزه‌ها قرآن ناطق را

به اسـتـناد حـدیـثی دلـم چه عـاشـق بود            سند مطالبه کردند...«قالَ صادق» بود

وزیـد صحـبت آوازه‌اش به هـر سـویی            عدو اگـرچه در این کار نـامـوافـق بود

شـیـعه بایـد نـیـمۀ شـوال را از بَـر کند            عـبرتِ جنگِ اُحـد را ذرّه‌ای نوبـر کند

با مُروری جِدّی از تاریخِ دوران، خویش را            در کنار مصطفی روحی فِـدا، باور کند

ای آن‌که نور عشق و شرف در جبین توست            روشن، سرای دل ز چراغ یقین توست

مهر رسولِ نور، تو را بُرده سوی نور            این رشتۀ سعـادت و حبل المتـین توست

از اُحُــد آیــد نــدا واویـلـتـا واحَـمْـزَتــاه            شهـر پیـغـمر شده مـاتـم‌سـرا واحَمْـزَتاه

هم برادر، هم عمو، هم تکیه گاهش کشته شد            خون شد از غم قلب ختم‌الانبیا واحَمْزَتاه

اینجا دیار و مرقـد مـَردی کـریم است            اینجا مـزار حـضرت عبدالعـظیم است

این «آستان» از بسكه والا و رفیع است            هم کـربـلای عاشـقان و هم بقـیع است

هر کجا که ذکر خیرت هست و از تو یادی است            می‌نشینم با ادب! این عادتِ اجدادی است

خسته از کنج قفس پر می‌کشم تا شهرری            سخت ویران و خرابم؛ حاجتم آبادی است

تـاب فـراق روی تو را آسـمـان نداشت            داغت به دیده ها بجز اشک روان نداشت

ای پیر میکـده ز غـمت باده خشک شد            مـیـخانه تـاب نـالـۀ دُردی‌کـشان نداشت

راه گـم بود، اگر نـام و نـشان تو نبـود            اگـر آن دیـدۀ بـر مـا نـگـران تو نـبـود

كـوه بـیـداد ز بـنـیـاد نـمـی‌‏شـد ویـران            اگر از خـشم، نهـیب تو، تكان تو نبود

ای روح ایمان، روح ایران، روح قرآن            روح خدا، روح پیمبر، روح فـرقان

ای روح هستی بخش، تو آرام روحی            دارای کـشـتی نـجـاتی، مثـل نـوحـی

از نخل بی‌سر آن قدر سرو و صنوبر ساخت            تا عـزّت امـروزۀ ما را مـقـدّر سـاخـت

آوازه‌اش در کوچه و پس کوچه پیچـیده            از خاک مُرده این مسیحا کوهی از زر ساخت