اشعار

اَلـمِـنّـةُ لـلّـه کـه نـامـت شــده هــادی            منّت به محـبانِ خود از جود نهـادی

حـقّـا که گل فـاطـمه، فرزند جـوادی            این است نشاط و شعف و برکت و شادی

باز هم سجده به پای سنگ‌ها و چوب‌ها            باراله ها پـس کجـا رفـتـنـد آدم خـوب‌ها

إهدِنـا را قوم أنـعـمـتَ عـلـیهـم گـفـته‌اند            منکر هادی وَلا الضّالین‌تر از مغضوب‌ها

آمده تا سخـن از چشم خود آغـاز کند            دهـمـین پنجـره را سمت خدا باز کند

تا که یک پرده، خدا را به من ابراز کند            جـگـر شـیـر بیـاریـد که اعـجـاز کـند

دهـمـیـن چـشـمۀ جـوشـنـدۀ این آبـادی            آیـۀ نــورٌ عـلـی نــور، حـدیـث شـادی

چارمین نام علی، صبر و وقار علوی            خلق و خوی رضوی، معرفت سجادی

ای دهـم حـجّـت خدای ودود            هـادی مـلکِ خـالـق مـعـبـود

آفــریـنـش یــم عــنــایـت تـو            هــادیـان بـنــدۀ هــدایـت تـو

سپاس و حمد خدا را که ناز و نعمت داد            به نسل‌های بشر ذات پاکِ فـطرت داد

زبان برای تـشکـر، دهـان برای بـیان            نفس برای حـیات و بدن به قـدرت داد

ای آنکه هـسـتی‌ام شـده‌ای از قـدیم‌ها            ای عاشقِ تو حـضرتِ عـبدالعـظیم‌ها

تـاریـکـیِ جـهـانِ مـرا نـورِ مُـطـلـقی            ای جان فـدایِ رویِ تو یا ایهـا النـقی

از لطف نسـیم، گـل شود گـلگـون‌تر            زیـبــاتـر و دلــربـاتـر و مـوزون‌تـر
پـاکـیـزه‌دلان هـمـیـشـه نـعـمـت‌ها را            با شکـر و سـپاس می‌کـنـند افزون‌تر

تو از تبـار بهـاران، تو از سلالۀ رودی            تویی که شعر شکفتن به گوش غنچه سرودی

تویی شکوه بهـار و به پیـشگـاه تو دارد            جوانه عرض سلامی، شکوفه عرض درودی

بـر پـایـه اصـول را بـنـا بـایـد کرد            بـر هــادی راه اقــتــدا بــایـد کــرد

پیش از نجف و قدم به وادی غدیر            تـعـظیم به سوی سـامـرا بـایـد کرد

برای عـشق دوبـاره بهـانه پیـدا شد            بـهـانه غـزلی عـاشـقـانـه پـیـدا شـد

طنین آمدن کیست اینکه از طربش            قـلم به شور رسید و تـرانه پیدا شد

نظـر به رویِ تو شد قـبـلـگـاهِ آمـالـم            تَـرَحُـمی بـنـما کـن نـظـر به احـوالـم

نـوشـته رویِ جـبـیـنم فـراق تا به ابد            بــنـالـم از غــمِ دل یـا بـدیِ اقــبــالــم

می‌نـویسم ای‌دل و دلـدار، ممـنونم حسین            این‌که بر سوگ توام بیمار، ممنونم حسین

من غباری بودم و مهر تو دستم را گرفت            پـر کـشـیدم تا حـریم یـار، ممـنونم حسین

غـمخـوارِ کـربلا غم عالم نمی‌خورد            دنـیایِ بی‌حـسین به دردم نمی‌خـورد

هرکس که خورد نان تو جایی نمی‌رود            هرکس که خورد داغِ تو را غم نمی‌خورد

کوفه امـشب به پـریـشانی من می‌گـرید            به شب بی‌سـر و سـامـانی من می‌گرید

دوسـتانم همه یک پـارچه دشمن شده‌اند            سکه‌ها برق زدند و همه روشن شده‌اند

به شهـر کوفه غـریـبم من و پناه ندارم            به غـیـر دربـه‌دری‌ها پـنـاهـگـاه ندارم

شب گذشته به هر خانه جای بود مرا، لیک            به هیچ خانه در این شام تیره راه ندارم

یقـیناً آنچـنانکه زخـم دارد التهاب از پی            دم آخر رسید و می‌رسد روز حساب از پی

به زیر تـیغ می‌خـندم ولیکن گریه بارانم            که دارد خندۀ گل گریۀ تلخ گلاب از پی

فـروغ دیـده و دل‌هـاست مـسـلم            سـفـیر یـوسـف زهـراست مسلم

عبادت را به اشکـش داده زینت            شهادت را به خون‌آراست مسلم

بـیـدار و خـواب بـود کـه افـتـاد اتـفـاق            از جدِّ خود شنید که اُخرُج اِلی العِراق

پیـغـام دادش از طرف حَـیّ ذُوالـمِـنَـن            قَـدْ شـاءَ أَنْ یَـراکَ قَـتـیـلا حُـسـیـن من

قـصـد کـجا کـرده یـل بـوتـراب؟            خُـود و سـپر بـسـته چرا آفـتـاب؟

کوفه پُر از سـایۀ کین است امام!            شوم‌ترین شهر زمین است،‌ امام!