اشعار

بی‌پـناهـیم، تهی دست و فـقـیر آمده‌ایم            مستجـیـریم و به دنـبال مجـیـر آمده‌ایم

ما که مسکین و یتیمیم و اسیریم چه باک            به روی باز تو یا نعـم الامـیـر آمده‌ایم

مُحرّمی که نباشی در آن مُحرّم نیست           بـدون تو ضربـان زمـین منـظم نیست

چـقـدر سـاده گـرفـتـیم بی‌تـو بـودن را           هزار سال بـدون تو زندگی کـم نیست

هزار شُکر چشمِ من پُر آب شد حسین جان            دلـم برایِ داغِ تو مُـذاب شد حسین جان

سحاب رحمتی و ما به زیرِ بارش توأیم            که بندگیِ ما از این سحاب شد حسین‌جان

قــرار دل بـی‌قــرارم حــســیـن            هـوای هـمـیـشه بـهـارم حـسین
»من از کودکی عاشقت بوده‌ام«            هنوزم تو را دوست دارم حسین

بر من بتاب و جان مرا غرق نور کن            از مشـرق دلم به نگـاهی ظهـور کن

چشم امید من به دوتا قطره اشک بود            این چشمه خشک مانده، تو آن را نمور کن

غم تو آبروی ماست این غم را مگیر از ما            دلیل پلک‌های زخم! مرهم را مگیر از ما

نگاه خـیـس ما ارثـیۀ آبا و اجـدادی‌ست            بیا لطفی کن این حق مسلّم را مگیر از ما

شکـر خـدا که زنـده هـستم این محرم            باز آمـدم زیـر لـوای اشک و پـرچـم
گر با بدی با خوب‌ها، خواندیم درهم            بـوده دعــای مــادرت زهــرا مُـسـلّـم

آنانکـه روح را به تن مـرده می‌دمـند            اشرف ز خـلق و ما خـلق الله عـالمند

اضلاع یک مـثـلث قـائـم به خـالـقـنـد            گاهی حسین، گاه حـسن، گاه خـاتـمند

آهـی به وسـعـتِ هـمـۀ سـیـنـه‌هـا بـده            امـسال شالِ مشـکـیِ من را شـمـا بده

مادر اگرچه این پـسرت ناخَـلـف شده            با دستِ خود تو لقمۀ هر روزه را بده

شـکـر خدا که مـاه مـحـرم شروع شد            بغضم شکست و لطف تو نم‌‌نم شروع شد

مـا را قـلـیـل اشـک مـقـام خـلـیـل داد            کم‌کم چکید و جوشش زمزم شروع شد

گرچه ما بد کرده‌ایم از ما محرم را مگیر            پیـرهن های سـیاه و شال ماتـم را مگـیر

چشم ما نذر عزای شاه بی‌سر بوده است            قطره قطره اشک جاری همچو زمزم را مگیر

السلام ای روضه‌ات آغاز ماتم یا حسین            در دلم از روضه‌ات شور مُحرّم یا حسین

خـون‌بهای خـون تو گردیده خـون کـبریا            ای سراپای وجـودت نـور خاتم یا حسین

فـهـمـیـدم از دور و بـرم، آمد محـرّم            لـبـریـز شـد چـشـم تـرم، آمـد مـحـرّم

در کـنج هـیئت‌ها عـلَم را تکـیه دادند            بـا إذن شـاه بــا کــرم، آمــد مــحــرّم

قـقـنوس غم صلا زده لبیک یا حسین            عـشّـاق را صدا زده لـبیـک یاحسین

نقـشی به هر کجا زده لبیک یا حسین            بر پـرچـم عـزا زده لـبـیک یاحـسین

آمد دوبـاره مـوسِـمِ مـاهِ عـزایـتـان            سـر داده‌ایم نـالـه و مـاتـم برایـتـان

از کودکی به لطف خدا قسمتم شده            با افـتخـار، خادمیِ روضه‌هـایـتان

هر کس که روی عشق تو محکم حساب کرد            درد جهـان غـم‌زده را کـم حساب کرد

خوشبخت آنکه خـرج عـزاخانۀ تو را            بر خـرج زندگـیـش مقـدم حساب کرد

ای که عشقت شعله‌ور در جانِ ما، جانم حسین            از ازل مهرِ تو در بنیانِ ما جانم حسین

عطرِ جانبخشِ ضریحت بی‌قرارم کرده است            کـربـلایت کـعـبۀ جانـانِ ما جـانم حسین

ماه مـحـرم است و دلـم بـاغ پرپر است            در چشم من، دوباره غمی سایه‌گستر است

در قلب من، قـیامتی از کـربلای توست            در چشم من، قیامتی از تیغ و خنجر است

اسیر هجرت نورم که ذرّه همدم اوست            گل غریب نوازم که گریه شبـنم اوست

مـگـو چـقــدر زیـادنـد ســائـلان حــرم            که هر چقـدر بـیایـند باز هـم کـم اوست

روشن آن چشم که در سوگ تو پُر نم باشد            دل‌ربا، نرگـس این بـاغ به شـبـنم باشد

تا بدانند کـجـا بـزم عـزای تو به پاست            دودِ آهِ دلِ عـشّــاقِ تـو پــرچــم بــاشـد