اشعار

مـبهـوت این آئـیـنه‌انـد اخـتـر شـناسان            شمس الشموسی سیرتان، گوهرشناسان

پــروانـه‌هـای روزه‌دار و دائـم الـذکـر            یاهـو کـشان بی‌نـشان، حـیـدر شناسان

این همه نیزه و شمشیر و سپر لازم نیست            موقع کـندن گل تـیر و تبـر لازم نیست

در جدالی که فقـط خـطبه قرائت می‌شد            طفل معصوم زدن را، به نظر لازم نیست

گاهی وقتا توی خواب آروم میشه            علی آروم شه رباب آروم میـشه
بـخـدا چـیـز زیـادی نـمـی‌خــواد            با یکی دو قطره آب آروم میـشه

بی‌هوا تیر عـدو بوسه به حلقومت زد            دست من هست اگر نه سر تو می‌افـتد

گردنت بـند به مـویی شـده بر دسـتـانم            بدنم بـی‌حـرکـت مـانـده و سـرگـردانـم

شـده آب آب حــرم بـی‌جــواب            کمی روی دستان مادر بخواب
ببین مادرت از خجالت شد آب            چه کردی تو با حال و روز رباب

جانِ هرکس دوست داری، جانِ من آرام‌تر            دست و پا را گم نکن، ناله مزن آرام‌تر

دست و پا کمتر بزن بیرون کشم این تیر را            می‌کُـشی آخـر مرا ای بت‌شکـن آرام‌تر

وسـط خـطـبۀ من بـود که پـیـش نـظـرم            تیری از چله رها، خورد به حلق پسرم

دست و پا می‌زد و من در عوضش جان دادم            گریه‌ها کرد به حال من و او چـشم ترم

جان به پیکر داشت وقتی مشک‌ها جان داشتند            کاش می‌شد ابرها آن روز باران داشـتند

کاش می‌شد قطرۀ آبی به خیمه می‌رسید            آب‌ها هم کـاش که حُـرّ پـشـیمان داشتـند

با روضه خطبه خواند به لحن محن رباب            زینب‌تـرین روایت یـک شـیـرزن رباب

رویـم نـدیــده روی سـپـیــدم نــمــوده‌ای            با توست روی فاطمه در این سخن رباب

زندگی برگشته؛ با هوی مسیحایی که نیست            آب، آورد از فراتِ خشک، سقایی که نیست

چشم‌هایش گرم شد؛ گهواره می‌خواهد چه کار؟!            طفلکم خوابیده؛ روی دست بابایی که نیست

مـا جـمـلـه هـوادار تـو هـسـتـیـم آقـا            عـمـری‌ست گـرفـتـار تو هـسـتیم آقا
کافی‌ست که لب تر بکنی، می‌میریم            مــا مــیــثـم تـمّــار تـو هــسـتـیـم آقـا

پیمبر می‌زند رخسارش اما نه پیمبر نیست            پیمبر نیست اما از پیمبر نیز کمتر نیست

رسید و خاتمیت را نمی‌دانم چه باید گفت            که گفته بعد پیغمبر پیمبرهای دیگر نیست؟!

وقتی که باید عمر را بی‌روضه سر کرد            بهتر که از این زندگی صرف نظر کرد

جان را بگـیر اما صفـای روضه را نه            آخر چه خاکی باید از این غم به سر کرد

پخش سبک ۳                               

دل تـو را مـن اگـر شـکـسـتـم            بـیـامــدم بـر، تـو ره بـبــسـتـم

کـنـون پـنـاهـنـده بر تو هـستم            بیا و بگذر؛ ز من حسین جان

پخش سبک   

خـسـتـه تـریـن زائـر کـرب‌ و‌بـلا آمـده            خــواهـر دلـخـونـت از شـامِ بـلا آمـده

در غـم هجرانت از غصه خمیدم ببین            خیز و به چشم خودت موی سپیدم ببین

پخش سبک 

مرا باشد برای روز محشر بهترین توشه            رَوَم از مرقد مولا به سوی قبر شش گوشه
به دشـت پُـر بـلا            به سـمـت کـربـلا

پخش سبک 

دل نوای نینوا دارد،آرزوی کربلا دارد            هر نفس با شور عاشورا، نغمۀ یا لیتنا دارد

می‌کِشد ما را یک نگاه تو            می‌کُـشد ما را قـتـلگـاه تـو

پخش سبک 

با قامت خمیده از، هجوم داغ و غصه‌ها            برا زیـارت حسین، زینب رسیده کـربلا
یــار و عــلــمـدارِ ولا رسـیــده            از ســر بـــازار بــلا رســیــده

سـیــزده ســالـۀ امــامِ کــریــم            شــده آمــاده بــلای عــظــیــم

رفت و افتاد روی پای حسین            بوسه می‌زد به دست‌های حسین

دشمن شناس بود و سربازِ بی‌بـدل بود            فـرزندِ بی‌مـثـالِ جـنـگـاور جـمـل بـود

شمشیر می‌کشید و سر روی خاک می‌ریخت            مثـل عـلیِ اکـبر در رزم، بی‌مـثـل بود