اشعار

زودتر کـاش بـمیرم زِ غـم اما چه کنم            مانـده‌ام با تنِ تو با چه کـنم با چه کنم

خـواسـتـم تا که نَـگِـریَـم به کـنـارِ بابا            خواستم تا که نَگِریَم به تو اما چه کنم

هرچند دیگر خـسته‌ای از زندگـانی            راهی اگر دارد بمان خـیلی جـوانی

حـتـی هـنـوزم با نگـاه نـیـلـی خـود            غم های عـالم را ز دوشم می‌تکانی

این روزها حال و هوایت فرق کرده            لحن غـم انگـیـز صدایت فرق کرده

آخر نگـاهت را چرا از من گرفـتی            شـایـد نـگـاه من بـرایت فـرق کرده

گـدای اهل بـیـت تا به آسـتـانـه می‌رسد           عطا و لطف هل اتی ز هر کرانه می‌رسد

ولیِ عصر هر کجا همیشه شد گره گشا           به سوی ما عنایتش به هر بهانه می‌رسد

لطفی نما غلام به لب جان رسیده را            بشنو فغان این دل در خون تپیده را

چـشمی دگر بده صنما تا كه بنگـرم            آن خـال گـوشـۀ لـب تو آرمـیـده را

عـاقـبـت دردم دوا خـواهـد گـرفـت            دامـنـت دست مـرا خـواهـد گـرفت

هر شب "الـلهم عجل..." خـوانده ام            روزی آخر این دعـا خواهد گرفت

مـادری دارم به نـام بـانـوی روز الـست           دست و بازوی خدا را اوست چون بازو و دست

مادری دارم که شأنش در حدیث قدسی است           او همان سرلوحۀ لوح و قلم بود از الست

مدینه بود و ستم بود و ظلم و آزارش            مدینه بود و غم و غصه‌های بسیارش

مدینه بود و بلا بود و درد بود و عزا            مدینه بود و سکوت و غروبِ غمبارش

شکسته شد کمرم فاطمه زجا برخیز            تـرحّـمـی بنـمـا یـار بـا وفـا برخـیز

بدون تو به زمین میخورد یلِ یل ها            سلالۀ نـبـوی جـان مرتضی برخیز

این صفای سینه‌هامان از صفای فاطمه است           هر چه داریم و نداریم از عطای فاطمه است

چـادر خـاکی او بر قـلب ما هم نـور داد           باز هم در جان ما حال و هوای فاطمه است

در شــلــوغــی گـــذرهــا غــالــبــاً            سخـت خـواهـد بود تـنـهـا رد شدن
وای اگـر دعـوا نـبـاشـد تـن به تـن             یک طرف نامردها! یک سوی زن

سایـۀ مهـرت به روی مردم دنیـا بـلند            لطـف دستـانت زیاد و دستهای ما بلند

در مقـام قـرب حق بالایی و بالاتـرین            جایگـاهت چون عـلیِّ عـالی اعلا بلند

آقا سـلام، روضـۀ مـادر شروع شد            باران اشک های مکـرر شروع شد
آقـا اجـازه هـست بخـوانـم برایـتـان            این اتفـاق از دم یک در شروع شد

درس کرامت پیـش او حـاتـم بـبـیند            درس حـیـا و مـادری مـریـم بـبـیـند
إنسیة الحوراست و قطعاً محال است            کُـنـه کـمـالـش را بــنـی آدم بـبـیـنـد

نای خوبان دو عالم از نوای فاطمه است           خلقت جن و بشر اصلا برای فاطمه است

مدح او از ما نیاید حق سروده وصف او           خط به خط آیات قران در ثنای فاطمه است

روزگاریست که جان بر لبِ خونبار رسید           آه ای مـرگ بـیـا نـوبـتِ دیـدار رسـیـد

زحمتِ خانه شدم بسکه زمین گیر شدم           وقتِ شرمندگی از دخـترکی زار رسید

اَلـجّـار ثُـمَّ الـدّار شـد رمـز دعـایت            دیـدم که می‌لـرزید آهـسته صـدایت
شهری که میسوزد خودش از بغض و کینه            می‌ریزد آخر هـیزم و آتش به پایت

بهر نزول رحمت حق آیه می‌شوی            گریان برای حاجت همسایه می‌شوی

بانو بس است این همه گریه که می‌کنی            داری خیال می‌شوی و سایه می‌شوی

زهرایی و مدح تو فـراتر ز کلام است            عالم همگی خیره بر این شأن و مقام است
معـصـوم ز اوصـاف تو بایـد بـزنـد دم            اظهار نظر بر من بیچـاره حـرام است

با "محبّت" آمدی، صید کـمندم کرده‌ای           با هـمین ترفـند سـاده، پـایـبـندم کرده‌ای

بی‌بهاتر از همه هستم ولی با لطف خود           در میان عـاشـقـانت ارجـمنـدم کرده‌ای