اشعار

هر دم از دامـن ره، نـوسـفـری می‌آمـد            ولی این بـار دگـرگـون خـبری می‌آمـد

یـعـنـی آن قـافــلـه سـالارِ سـرآمـد آمـد            و چـنـیـن گـفـت خـداونـد: مـحـمـد آمـد

از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است            از عطر نام توست اگر گل، معطّر است

آن چهـرۀ مشـعـشع و آن دیـدۀ پـر آب            شأن نزول سورۀ والشّمس و کوثر است

نــاگـاه آمـدی و صـدایـی شـنـیـده شـد            در صور عشق، سورۀ انسان دمیده شد

دریا به احترام تو در خود فرو نشست            حـتی زمـین به خـاطر تو آفـریـده شد

تـو آمـدی و در رحـمـت خــدا وا بـود            و غرق نور، زمین، بلکه آسمان‌ها بود

بهار بود و ربیعش از آن جهت خواندند            که این سلاله‌ای از شاخسار طوبی بود

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد           در زیـر پـای مــرد خـدا جـانـمـاز شـد

کعبه خودش میان جماعت به صف نشست           آمـد امـام قــبـلـه و... وقـت نـمـاز شـد

عشق تو در تـمامی عـالم زبانـزد است            بی‌عشق، حال و روز زمین و زمان بد است

فرقی ندارد از چه نـژاد و چه فـرقـه‌ایم            با عـشق تو هـمیـشه دل ما مـؤیـد است

امشب شکـوه عشق جهانگـیر می‌شود            روح لـطیف عاطـفه تـصویـر می‌شود

امـواج سـربـلـنـدی و آزادی و شـرف            از هـر کـران مکّـه سـرازیـر می‌شود

رسیـدی و پـر و بـال فـرشـتـه‌ها وا شد            شب از کرانۀ هستی گذشت و فردا شد

به یـمـن نـام بهـارآور تو ای خـورشـید            گـره ز کـار فـرو بـسـتـۀ زمـین وا شد

شکـر ایـزد که دلبـری داریم            دلـبـر بـنــده پــروری داریـم

دلــربــای مــظـفــری داریـم            در دل خویش، گوهری داریم

کی می‌شود به سامره در «سرّ من رای«            گـویم به هـادی و تو سـلامٌ عـلیکـما

تا روز مرگ جان بدهم در ولایـتان            حـبّ شما طلب بکـنم روزی از خدا

از غـریبی می‌کـشم پـیـوسته آه            می‌بـرم بـر مـادرم زهـرا پـنـاه
هست عـمری خانه‌ام تبـعـیدگاه            بیتِ من زندان و زندان قـتلگاه

زهرِ جانکاهی تو را انداخت از تاب و توان            چهره‌ات شد زرد و زار و بی‌تکلّم شد زبان

گر گفتی! از نفس‌هایت حرارت می‌وزید            سینه‌ات می‌سوخت، حالِ احتضارت شد عیان

مـردِ جـوان دارد وصـیت می‌نـویـسد            می‌گـریـد و ذکـر مـصـیبت می‌نویسد

دنــیــا بـرای رحـمـت او جــا نــدارد            آه این غریب از رفع زحمت می‌نویسد

افـسوس که آئینه نصیـبش سنگ است            در کوچۀ بی‌کسی عجب دلـتنگ است

هر روز غـروب خـون شده قـلبش که            اینقدر غـروب سامرا خـونرنگ است

بیا و سر به روی سینه‌ام بگذار، مهدی‌جان           شرر زد بر درونم زهر آتشبار، مهدی‌جان

بیا تا سیر بینم وقت رفتن، ماه رویت را           که می‌باشد مرا این آخرین دیدار، مهدی‌جان

با دسـت خـالی آمـده‌ام سـامـرایـی‌ام            آقـا نـگــاه کـن بـه مــرام گــدایـی‌ام

مِهرت به اوج می‌کشد از بی‌نوایی‌ام            اهل شما نبـاشم اگر، پس کجـایی‌ام؟

وقـتـی تـمـاشـا می‌کـنـم آئـیـنـه‌ها را            اِنـگـار مـی‌بـیـنـم کـمـالِ کـبـریـا را

حس می‌کنم خورشید را در این حوالی            حس می‌کنم در این حرم لطفِ خدا را

سری که سجده کرده بر پای دل            بـه قـصد قـربت و تـولای دل

با نگـه حـضـرت زهـرای دل            آمـــده تــا عـــالــم بــالای دل

او هم کنار پیکر بی‌سر رسیده است            هم پای عمّه تا لب مقتل دویده است
افتاده روی سینۀ زخـمی‌تـرین شهید            از زخم سنگ و تیغ و عصا بوسه چیده است

ای ‌جلـوه‌گاه‌ِ عـصمت خاتون‌ عـالـمـین            پرده‌نـشـین‌ِ قـصرِ حـیا؛ دخـترِ حـسـین

ای وام‌دار نـــور وجــودِ تــو آفــتــاب            مَکـنُـونـه گـوهـر صـدف دامن رُبـاب