اشعار

ای ‌جلـوه‌گاه‌ِ عـصمت خاتون‌ عـالـمـین            پرده‌نـشـین‌ِ قـصرِ حـیا؛ دخـترِ حـسـین

ای وام‌دار نـــور وجــودِ تــو آفــتــاب            مَکـنُـونـه گـوهـر صـدف دامن رُبـاب

به خـدایی خـدا، من به شما محـتاجم            تـشنه کامم، به تو ای آب بقا محتاجم

»ای که یک گوشۀ چشمت غم عالم ببرد»            من به یک گوشۀ چشمان شما محتاجم

ای بهـشت سبز کـویت آرزوی چشم‌ها            در پی تو مثل آهو، جستجـوی چشم‌ها

بر در باب الجوادت سیل جاری می‌کند            بغض سنگینی که مانده در گلوی چشم‌ها

فتاده سخت در بستر، ولی چشمی به در دارد           به چشم نیم‌بازش، چشم بر راه پسر دارد

رسد عطر گُل روی جوادش بر مشام او           دلی از غـنچه بهر دیدن او تنگ‌تر دارد

مهی که در همه عمرش، خدای باور بود            فضای مکتب توحـید، از او منّور بود

کسی که خوانده نبی بضعة النبی او را            گُل هـمیـشه بـهـار بـهـشت کـوثـر بود

انـگـور می‌دهـند که قـربانی‌ات کنند            لازم نکـرده دعوت مهـمانی‌ات کنند

صدها رواق در جگرت زهر باز کرد            می‌خـواسـتـنـد آیـنـه بـنـدانی‌ات کنند

عـرش را منتـظر خویش دگر نگذارم            فرش را خسته و پیـوسته قـدم بردارم
آن چنان قوت زانوی مرا زهر گرفت            که شده روز، چنان شام، به چشم تارم

هم قـضا هم قـدر دعـای شـما            پس رضای خـدا رضای شما
متـن قـرآن هـمـه ثـنـای شـمـا            هر دو عـالـم غـبـار پـای شما

من كـیـسـتـم؟ کـبـوتـر بـی‌آشـیـانـه‌ات            محـتاج دست‌های تو و آب و دانـه‌ات

نـامت بـلـند مـثـل غـزل‌هـای آسـمـان            هشت‌ آسمان نشسته به ایـوان خانه‌ات

نـامِ شـما دوایِ تـمـامی دردهـاست            دارُالشفایِ کشورِ ما مشهدالرضاست
جانم فـدایِ شاهِ غریبی که آشناست            امضایِ تو مجوّزِ رفتن به کربلاست

ای جگر گوشه احمد جگرت می‌سوزد            یا رضا بال و پرت بال و پرت می‌سوزد

آمـدی آه! عـبـا روی سـر انـداخـتـه‌ای            زهر کاری شده یا اینکه سرت می‌سوزد؟

میان حجره غربت به زیر پر سر داشت           و شوق بال گشودن به سوی دلبر داشت
چنان بنفشه که شبنم به برگ خود دارد           ز سوز زهر عدو دیده‌ای ز خون تر داشت

بی بال و پر افتاده بودی کنج حجره            با چـشم تر افتاده بودی کـنج حجـره

حتی درون سیـنه‌ات انـفـاس؛ دردنـد            غـرق شـرر افتاده بودی کنج حجره

ای ضـامن آهـو؛ هـمۀ بـود و نـبـودم            قربان تو و لطف و عطای تو وجودم
جان می‌دهم آقا! عوضش عشق عطا کن            در معامـله‌ای یک طرفه طالب سودم

پیش طبیب هستم و درمان نوشته است            درمان برای من رخ جانان نوشته است
فهـمـید بی قـراری من عـلتـش چه بود            دیدار روی ماه کـریـمان نوشـته است

ز سـیـنه آه بـرآریـد با همه شـررش            ز دیده اشک ببـاریـد تا رسد اثـرش

امام مفـترض الطاعه بر زمین افتاد            شبیه جدّ غریبش بخاک خورده سرش

بی‌تو می‌مـاند فـقط رنج عـبادت‌هـایشان           بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

حرف‌ها در سینه داری و نداری محرمی           مردها در سـینه می‌ماند شکـایت‌هایشان

صبح ازل طلوعش با طلعت حسن بود            وَالشَّمْسِ وَ ضُحَاهَا در صورت حسن بود

یک ذرّه خاک او ماند ما را درست کردند            گویا که خلفت ما از خلقت حسن بود

دل بی‌شکیب از غـم فصل جدایی است            جان، بی‌قرار لحظهٔ وصل خـدایی است

این شامِ هجر نیست، که باشد شب وصال            این روزِ مرگ نیست، که روز رهایی است

کیست او؟ آن‌که بین خانۀ خود، مکر دشمن مجاورش بوده‌ست            او که انگار در تمام قرون، هرچه غربت معاصرش بوده‌ست

او که از روزهای کودکی‌اش، شعله در خانۀ دلش افتاد            دم‌ به‌ دم داغ ظهر عاشورا، در نفس‌های آخرش بوده‌ست