اشعار

قـرار بـود بـیـایـی کـبــوتـرش بـاشـی            دوبـاره آیــنـه‌ای در بـرابـرش بـاشـی

نه این‌که پر بکشی و به شهر او نرسی            مـیـان راه، پـرسـتـوی پـرپـرش باشی

غریب شهر قمی... نه، که آشنا هستی            تو مثل فـاطمه، معـصومۀ خـدا هستی

هـزار فخـر تو را هست در جهان امّا            همین بس است شرف، خواهر رضا هستی

ایـنـبـار بر دامـان گل خاری نیـفـتاد            بر صـورت آئـیـنه زنـگـاری نیفـتاد

غـم دید، غـصه خورد، ناله کرد اما            این فاطمه کارش به مسماری نیفتاد

باز امشب در دلم غوغا به پاست            سـیـنه مـالامـال از نـور خـداست

ایـن دلـم در بـیـن عـالـم گـم شـده            راهــی شـهــر ولایـت قـــم شــده

هرکس که سـائل در این خانه می‌شود            مبـهـوت آن نـگـاه کـریـمـانـه می‌شـود

براین مـقـام هـرکـه بـرد روی الـتـجـا            مـثـل غـبـار سـاکـن کـاشـانـه می‌شـود

سر تا به قدم زهرا، یا حضرت معصومه            تـاج سر کَـرَّمـنا، یا حضرت معصومه

ای آیـنۀ عـصمت، ایـمان و حـیا، عـفّت            در حُسن تو شد پیدا، یا حضرت معصومه

وقـتی رسـد ز میـکـده بار طـعـام ما            کم مانده عـطر بـاده بگـیرد کـلام ما
عکس تو در پیالۀ ما نقش بسته است            ساقی نگـیر خـرده به شُـرب مدام ما

دل به دریـا زد و کنایه به ماه            پرده واکرد از آن رخ دلخواه

خالق این جـمال زیبا کـیست؟            وحــــدهُ لا الـــــه الا الــــلـــه

فـروغ داوری آمـد؛ امام عسکـری آمد            نسـیـم دلبـری آمد؛ امـام عـسکری آمد

ببین تا بی‌کرانها را حریم آسمان‌ها را            که مهر و مشتری آمد امام عسکری آمد

باز رنـگ آسـمـان می‌شود نیـلـوفـری            یاس دارد روی لب نغـمه‌های دلـبری
می‌نشیند روی گل گَردی از جنس سحر            می‌وزد از باغ‌ها بوی عطر عسکری

به افـتـخـار سـلامی نـشـسـته‌ام بنـویسم            در انـتـظـار کـلامـی نشـسته‌ام بنـویسم

دلم مُجلّیِ نـورِ جـمال حُـسنِ حَـسن شد            به یُـمنِ پـرتـوِ نـامـی نـشـسته‌ام بنویسم

به روی بـال مـلائک سـوار می‌آیـد            بــرای آمــدنِ آن ســـوار، مــی‌آیــد

بگو به لب که برای گرفـتن حاجت            چقـدر یا حسن امشب به کار می‌آید

ما مانـده‌ایـم و حـسرت ایـوان سامـرا            جامـانـده‌ایم و دست به دامـان سامـرا

ما کـسب آبـرو ز غـبـار تو می‌کـنـیم            از ذرّه‌هـای خـاک بـیــابــان ســامـرا

پری برای منـاجـات نیـمه‌شب بدهـید            نگـار آمـده پس بـاده روی لب بدهـید
مرا همیـشه فـقـیر الحسن لقـب بدهید            مـرا ز قـوم بـنـی سامـرا نسب بدهید

دوباره دفترِ شعرم پر از «حسن جان» است           به سرزمینِ غـزلـواره؛ واژه‌باران است

چه ریسه‌ای‌ست، که تسبیحِ نور، بافته‌اند           برای ذکـرِ من امشب سـتاره‌بـندان است

من هـمان باده‌نـوش جام توأم            بـلـبـل مـسـت روی بـام تـوأم

بی‌نـگـاهت غـزل نـمی‌خـوانم            شـاعـر فـیـض مـسـتـدام توأم

سلام ای مصحفِ توحـیدِ سـرمد            ســلام ای صــادقِ آلِ مــحــمــد

سـلام ای آنکـه نـورِ راسـتـیـنـی            بـه جـان‌هـا قـبـلـۀ اهـلِ یــقـیـنـی

زمین غم را کنار انداخت، سرتاسر به وجد آمد           جهان در لحظهٔ میلاد پیغمبر به وجد آمد
رسید و خواندمش! از شوقِ نامش باز هم اسپند           برایش دانه دانه در دلِ مجمر به وجد آمد

شـادمـانی هـمه لـبـریز شـده از قـدمت           مات و مبهوت شده عالمی از فیضِ دمت
رحمتِ واسعـه‌ای، آمدنت بـارشِ نـور           ریزه خوارند همه بر تو و خوانِ نِعَمت

رسـید نـوبت پیـغـمـبری که خـاتـم شد            ز نـور روی منـیـرش منـوّر عالم شد
ستاره نیست جمالش ‌حقیقت نور است            که مه ز طلعت رویش هلالی و خم شد