اشعار

این جاست خاک ری وَ ملقب به کربلاست         خیلی گران تمام شده، مُلک خون بهاست

هر گوشه زین دیار اگر هیئتی به پاست         پشت قبـاله و سندش یک سـر جداست

بگـذار دلـم بی سـر و سـامـان تو باشد           یک عمر فقط دست به دامان تو باشد

میـقـات به شـوق رخت احـرام ببـنـدد           ای روح حرم کـعـبه مسلمان تو باشد

فــراقـت دلـم بـر جــنـون مـی كــشـانـد          غـمت جـان مـن را به لب می رسـانـد

بـــدان در فــراقـت يــقــيــنـاً كــنـم دق          ولـی دل ز تـو حـاجــتـــم مـی سـتـانــد

وقـتی نـفـس گـرفـته دلـم از هـوایـتـان            یعـنی منـم که زنـده ام از دست های تان

داود من بـخـوان دوبـاره که عـالـمــی            ایــمـان بـیـاورد به طنـیـن صـدای تـان

اعجـاز بی مثـال شما تا ادامـه داشت           موسی ادامه داشت مسیحا ادامه داشت

ای بـارش همـیشه سـجـاده های نـور           در امـتـداد چـشم تو دریـا ادامه داشت

قصد كرده است خـدا جلوۀ ديگر بكشد           سـورۀ مـريـمـی از سورۀ كـوثـر بكشد

بگـذاريد همـيـن جا به قـدش سجده كنم           نــگـذاريـد دگر كـار به مــحـشـر بكشد

با خـبـر کـرد نـسـیـمـی هـمــۀ دنــیـا را          مـتــلاطــم شـــده دیــدنــد دل دریـــا را

گل سرخی که می از قطرۀ شبنم می زد         مست می کرد ز بوی نفـسش صحـرا را

صاحب عـزای فـاطـمه آقـا، بـیا بـیا            بـزم عـزای فـاطـمـه بـر پـا، بیـا بـیا

بـهــر تـسـلـی دل زینـب دل حـسـین            با ذوالفـقـار حضرت مـولا، بـیا بیـا

وقتی تو از سـفـر برسی عـیـد می‌شود            دنیا دوبـاره صاحب خـورشید می‌شود

چشمان روشنت که طلوعی دوباره کرد            دلـهـا پُــر از تـجـلّــی تـوحـیـد می‌شود

من كه ازعشق علی چون شمع شيدا سوختم           صاحب جنّت منم، اما در اينجا سـوختم

سوختم تا يك سر مويی نسوزد از عـلی          تا بماند رهـبرم، من بی مهـابـا سوختم

چه می شود که به زانوی من توان بدهی          دوباره صورت خود را به من نشان بدهی

چه می شود که زمان قـنوت نیمه شبت          دوباره بازوی خود را کمی تکان بدهی

این قدر بین رفتن و مـانـدن نمان، بمان            پیـرم مکن ز بارغمت ای جوان، بمان

خورشید من به جانب مغرب روان مشو            قــدری دگر به خـاطر این آسمان بمان

غصه ات ای ملک سوخته پر سنگین است          گریه ام روز و شب وشام و سحر سنگین است

کس زمن بــعــدِ تو بر صبــر توقع نکند         بشکند چون که کمر، درد کمرسنگین است

یک مشت خاک روی تویک مشت برسرم          بــاور نمیکنم که تــویــی در برابرم

دیوانه کرده است مرا داغ روی  تـو          پیـچـیـده در تـمامی من ای مـعـطرم

فـاطـمـه، فــاطـمـۀ دورۀ پـیـغـمبر نـیـست           یا نه! این فـاطمه آن فاطمۀ حیـدر نیست

چه سوالی ست که می پرسی؟ علی جان خوبی؟           من کجا خوبم اگر حال شما بهـتر نیست

من هستم و خیـالــم و حال و هـوای تو          صبـح نـخـفـتــن از غــم تلخ عـزای تو
از دیشبی که خاک تو را ریختم به سر          گــریــان نشسته ام به سر خاک پای تو

گل، بر من و جوانی من گریه می‌کند          بلـبل به خـسته جانی من گـریه می‌کند

ازبس که هست غم به دلم، جای آه نیست          مهـمان به میـزبانی من گـریه می‌کند

این روضه ها امروز وفردا کردنش سخت است          باید بگویم گرچه معنا کردنش سخت است

لکنت گرفـته پلک تو در بین آن کوچه         این راز سربسته ست افشا کردنش سخت است

عشق یعنی دل سپـردن در الست             از می وصل الهی مـستِ مست

عشق یـعـنــی ذكر نــاموس خـدا             یا علی گفتن به زیر دست و پـا

ز تربت گــل او بــوي سـيـب مي آيد         زقــبــرفــاطمه بوي عجيب مي آيد

صداي هق هق يك ابر خستــه و تنها         صــداي بــارش امن يجيب مي آيـد