اشعار

در پیـشگــاه قــدسی تو ای خــدای من            می دانــم اینکه رنــگ ندارد حنــای من

ازبس که توبه کردم و توبه شکسته ام            چنگی به دل نمی زند این تـوبه های من

ما را به حق ساقی کــوثـر قـبول کـن            با ناله های هر شب حیــدر قبـول کن

ما بچه های مــادر پهلــو شکسـته ایم            ما را به حق پهلوی مــادر قبــول کن

گرچه من پشت درم، راه ندی حق داری           گرچه من دربدرم، راه ندی حـق  داری

بسكه من اين در و آن در زده ام حالا كه           خـورده اينجا گذرم، راه ندی حـق داری

مرا به خلوت و ذکر شبانه راهی نیست            چرا که سهمیه ام غیر روسیاهی نیست

همیشه غیر تو را کرده ام طلب از تو            ببخش! نیت و مقصود من الهـی نیست

از نسیــم سحری روح به جانــم دادند            چشمی ازخون جگر اشک فشانم دادند

تا شــدم هم نـفس مـحـفـل رندان سحر            لــذت زمــزمــه و آه و فــغـانـم دادنـد

فردای محشر کار دشوار است ای دل            بیچاره  آنکس که گرفتار است  ای دل

هر کس که حب فــاطمه در دل نـدارد            آنجا یقیـنا بی کس و کـار است ای دل

من را هميشه خواندی و نشناختم تو را            از غـصه ها رهاندی و نـشناختم تو را

اين بـنـدۀ اسـيـر معـاصـی و نـفـس را            از درگهت نـراندی و نشنـاختم تـو را

خود را به خواب ميزني اي بنده تابه كي           هي توبه پشتِ توبه،سرافكنده تا به كی

دنـيا وفــا نــكــرده، وفـا هـم نمي كـند            با زرق و برقش ازغم دل،كم نمي كند

آن گــدایـی که سـر کوی تو جایی دارد          در سر سفـره ی تو آب و غـذایی  دارد

تو نه آنی که ز خود دور کنی سائل را          یـار آن است که پـیـوسـتـه عطایـی دارد

آی اهل رمضـان جا مگـذارید  مـرا           بـال من ریخـته تنـها مگــذارید مـرا

سر مجنون شدنم خـار به پایـم رفتـه           باز در کوچـه ی لیـلا مگذارید مـرا

بر روی دست ماندن این بارها بس است           غیر از تو رو زدن به خریدارها بس است
در لـطف تــو تحـمـل آه فـقــیر نــیست           فـیــاض را صـدای گرفتار ها بس است

سفره ی اشک مرا قــابــل مهمانـی کن            در قــدمگـاه دلم قصد  چـراغــانـی کن

حضرت دوست مرا معتکف یـادت کن            نعمت قرب به این سـائـلت ارزانی کـن

دیدی آخر حب دنیا دست و پایم را گرفت           رفته رفته دل ربود از من خدایم را گرفت

چـشمـۀ اشکـم نمی جـوشد، نمی دانم چـرا           من چه کردم که خدا حال بکایم را گرفت

مـاه رحـمـت شده پـیـدا لکَ لبّیک خـدا            «استجابت» شده معـنا لکَ لبّیک خـدا

مـاه ها در پی مـاه رمـضـانـت بــودیم            شـد روا حـاجـت ماها لکَ لبّیـک خـدا

دوباره سفرۀ اشک است و فیض ماه خودم            دوبـاره نـیـمـه شـبـی و بسـاط آه خـودم

رسیدم اول کاری که مـعـتــرف بـشوم            نـشان به کـس نـدهـم نـامـۀ سیـاه خودم

شبها که گرم اشک و مناجات می شویم            شـایـد شـبـیـه مـادر ســادات می شـویــم

از نور فـاطـمه به سحـر فیض می بریم            تا مـعـتـکـف به کـنج خـرابات می شویم

چه شبهایی که پرپر شد چه روزائی که شب کردم           نه عبرت را فراخواندم نه غفلت را ادب کردم

برات من شبی آمد که در آیـیـنه لرزیدم            شب قدرم همان شب شد که در زلف تو تب کردم

امشب ای خالق یکتـا همه را می بخشی           در شب قدر، خـدایـا هـمه را می بخشی

ای کریمی که همه ریزه خور خوان توأند           سفره ات هست مهـیّـا همه را می بخشی

فصل رمضان جز به خـدا کـار نـدارم            غـیــر رطـب اشـک به افـطـار نـدارم
افـســوس کـه ایـام خـدا رفـت زدسـتـم            زین غصه به جز چشم گهر بار ندارم

آقا بیا که بی تو پـریشان شدن بس است           از دوری تو پاره گریبان شدن بس است

کنعان دل، بدون تو شـادی پذیـر نیست           یوسف!ظهور کن که پریشان شدن بس است