اشعار

وقت جــدایی من و مــاه صیــام شــد            یعنی غروب طلعت این بار عــام شد

دارد بساط مــاه خــدا جمــع می شود            آه درون سیــنــه ی ما مســتــدام شـد

بگذاریــد بر احــوال خودم گــریه کنــم            بر سیـه کـاری اعـمـال خودم گریه کنم

فعل و قولم همه بی مورد و مردود بود            جـای آنست بر افـعـال خودم گـریه کنم

باور نمی کنم که مــرا هم خــریده ای            آخر مگر ز عبــد فـراری چه دیده ای

لایــق نـبـوده ام بنـشـیــنــم کــنـــار تو            با لطف خود مرا به حضورت کشیده ای

گوشه چشمی اگر از جانب دلبـر برسد            دست من نیز به آن چشمۀ کـوثر برسد

اگــر از شانۀ من بــار گنــه بــرداریـد            پای این بنده هم از عرش فـراتر برسد

روزه هایم اگرچه معیــوب است            رمضان است و حال من خوب است

رمضـــان است و من زلالــم باز            صـــاحب روزی حـــلالـــم بـــاز

بیا که عبد مطـیع خدا شدن خـوب است           شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف همین است که ما گنه نکنیم            ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است

غیر از تو ای خدا به کسی رو نمی زنم            جز در مقــام قـرب تو زانـو نمی زنم

با کشتــی شکستــه ز امــواج معصیت            جز در کرانـه های تو پهلــو نمی زنم

دارد بساط مــاه خــدا جــمــع می شود            از سفره نان و آب و غذا جمع می شود

آن دامنی که دست کرم پهن کرده بود             دارد ز دست های گــدا جــمع می شود

آقــا ســـلام! مــاه مـبـارک تــمـام شـد            شـب­ هـای آخـر من و مـاه صـیـام شد

درهایی از ضیافت حق بسته شد ولی            پــشـت در نــگــاه شـمـا ازدحــام شـد

سرخوشم از باده ای که یار دستم میدهد            جام اشکی که  سحر دلدار دستم میدهد

همرهان بار سفربستند ومن جا مانده ام            گفتم آخــر روسیاهی کـار دستم  میدهد

وقتی سحر به عشق تو بـیدار می شوم           حس می کنم که محرم اسرار می شوم

تنها تویی گــره زدلــم بــاز می کــنـی           من هـم به این دلـیـل گرفتـار مـی شوم

یــا عَظیــمَ المَن! گـنــاه آورده ام            غــافـرُ التــَوب!  اشتباه آورده ام

لا تُــؤدِّبنی،  خــودم شــرمنده ام            تــازه قــلــبم  را به راه آورده ام

هرکه سوز جـگرواشک روانش دادنـد            بر ســر کــوی مناجات مکــانش دادند

آنکه گردید نظــرکرده صاحب نظران            جلوه حضرت مـعـشــوق نـشانش دادند

در شب قــدر دلــم با غـزلی هم دم شد           بین ما فاصله ها واژه به  واژه کـم  شد

بیت هایم همه قرآن روی سر بگرفتند            چارده مرتبه ...آنگــاه دلــم محـرم  شد

کو یک نفر که یاد دل خستگـان کنـد؟           یا لا اقــل حــکــایت ما را  بیـان کند

من زیر بـار معصیـتم ضعف کرده ام           دستی کجــاست تا مدد  نـاتـــوان کند

عـمرم به سر رسـید نـشد یـارتـان شوم            آقــا نـشــد کـه لایـق دیـدارتـــان شـوم

غـفـلت بـسـاط کـرد سـر راه طـفـل دل            رویَـم نـشد که راهیِ بــازارتـان شـوم

یا رب دوباره وقت دعـای سحـر شده            این دل برای بــزم دعـا مـفـتـخر شده

اُدعونی استجب لکـم از تو خدای من             بر من بشارتی است که وقت نظر شده

هر که دارد سر سودای خـدا بسم الله            هر که دارد غــم مهمانی ما  بسم الله

میــزبانان سحــر مـنـتـظـر مهـماننــد            هرکه خواهد سحـر اهل بکا بـسم الله

ای آنکه در فضای دعـا می خری مرا             تا اوج وصل حضرت خود می بری  مرا

مثـل همیشه با نظـر رحـمتـت بـبخـش            حـال دعــا و زمــزمـه ی بهـتـری مرا

حــال و احــوال گـرفتـار تماشــا دارد            گــریــه ی عبد گنـه کـار تـماشا دارد

آمدم گــریه کنـم تا که نگــاهی بکــنی            چون ستــاره به شـب تـار تماشا دارد