اشعار

این حرفها حرف دل یک یا کریم است            غصه نخور ای دل خدای ما کریم است

از مشکـلات اقـتصادی بیم مان نیست            تا ذکــر لب ها لا اله الّا کـریــم است

پروازمان دهید که بی بال و پرشدیم            یک عمر درهوای شما در به در شدیم

کالیم وخشک و زرد، خدا را چه دیده ای            شاید به لطفِ یک نفست بارور شدیم

نیــمۀ مــاه رسیــد و قــمــری می آیــد            خبر آمـد که مـبــارک سحــری می آید
ماه در لاک خودش رفت و نیامد بیرون            تا شـنــیــد از خود او مـاه تری می آید

وقتی نظر به حـاجت بسیار می کنیم            تکیه به لطف حضرت دلدار می کنیم
تا که به دادمــان برسـد نسخۀ طبیب            خود را دوباره خسته و بیمار می کنیم

تو ای تجلی عصمت ظهور خواهی کرد           به جام لاله، شرابا طهورا خواهی کرد

تو قلب سوته دلان را به هم کنی نزدیک           به یک اشاره که از راه دور خواهی کرد

در دل خود کشیده ام نقش جمال یار را            پیـشه خود نمـوده ام حـالـت انـتـظار را
ریخته دام ودانه شه از خط وخال خویشتن            صید نموده مرغ دل برده از او قرار را

نامه سيـاه را به حــرم ره نمي دهـند            اهــل گنــاه را به حــرم ره نمي دهند

گمراهي است حاصل عمر گذشته ام            گم كرده راه را به حرم ره نمي دهند

در گناه است که آدم کـمرش می شکند            باغ ســرسبــز تـمـام ثـمـرش می شکـند

آن کبوتر که شود صید شیـاطین بخـدا            آخـرش با کـمک نفـس پـرش می شکند

از دین به جای حلم، تفــاخر گــرفته ام            اوصافی از قبــیل تحــجــر گــرفتــه ام

در منجلاب کبر و حسد گیــر کـرده ام            حس می کنم که بــوی تنفــر گـرفته ام

مرا هـم ناله با اهــل سـحـر کــن            به قلب سنگ من یارب اثر کن

اگرچــه بــارها کــردی عنــایت            مرا شــایـستۀ لطـفـی دگــر کن

دیدی ای دل آخر عمری چه شیطانی شدی            درمیان نفس خود ماندی و زندانی شدی

بی دعـا و بی سحرها و منـاجات و دعـا            بی خیـال رفـتن شبـهـای طـولانی شدی

گفته بودند بهشت اش به بها خواهد داد            ونه بی پرسش و بی چون وچرا خواهد داد

در پی فرصت و دنبال بهانه ست خـدا            رحمت واسعه را روز جزا خواهد داد

اگر چه در به در کوچــۀ خطا شده ام            شکسته بال ترین بنده ی خــدا شده ام

ولی نشسته به چشم تـــرم ندامت هــا            و نیمه راه ترین یار توبــه ها شده ام

وقت جــدایی من و مــاه صیــام شــد            یعنی غروب طلعت این بار عــام شد

دارد بساط مــاه خــدا جمــع می شود            آه درون سیــنــه ی ما مســتــدام شـد

بگذاریــد بر احــوال خودم گــریه کنــم            بر سیـه کـاری اعـمـال خودم گریه کنم

فعل و قولم همه بی مورد و مردود بود            جـای آنست بر افـعـال خودم گـریه کنم

باور نمی کنم که مــرا هم خــریده ای            آخر مگر ز عبــد فـراری چه دیده ای

لایــق نـبـوده ام بنـشـیــنــم کــنـــار تو            با لطف خود مرا به حضورت کشیده ای

گوشه چشمی اگر از جانب دلبـر برسد            دست من نیز به آن چشمۀ کـوثر برسد

اگــر از شانۀ من بــار گنــه بــرداریـد            پای این بنده هم از عرش فـراتر برسد

روزه هایم اگرچه معیــوب است            رمضان است و حال من خوب است

رمضـــان است و من زلالــم باز            صـــاحب روزی حـــلالـــم بـــاز

بیا که عبد مطـیع خدا شدن خـوب است           شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف همین است که ما گنه نکنیم            ز آن چه نفس بخواهد جدا شدن خوب است

غیر از تو ای خدا به کسی رو نمی زنم            جز در مقــام قـرب تو زانـو نمی زنم

با کشتــی شکستــه ز امــواج معصیت            جز در کرانـه های تو پهلــو نمی زنم